ΠΟΣΗ ΚΑΛΗ ΝΕΑ μουσική μπορεί κανείς να αντέξει; Εμείς πάντως επιλέξαμε τα είκοσι καλύτερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν φέτος και σας τα παρουσιάζουμε.
Synthesized Sudan: Astro-Nubian Electronic Jaglara Dance Sounds from the Fashaga Underground
Υπάρχουν εξωγήινοι; Δεν βγάλαμε άκρη από την πρόσφατη έκτακτη συνεδρίαση του αμερικανικού Κογκρέσου για τους ιπτάμενους δίσκους, αλλά αν υπάρχουν, τότε σίγουρα ο Jantra (που σημαίνει «παράνοια» στα σουδανεζικά) πρέπει να βρίσκεται ανάμεσά τους. Αυτή η απίστευτη συλλογή με κομμάτια που δεν είναι ακριβώς κομμάτια αλλά αποσπάσματα από τις freestyle κοσμικές μελωδίες που αυτοσχεδιάζει με ένα Yamaha είναι με διαφορά ο καλύτερος δίσκος που έχει κυκλοφορήσει πρόσφατα. Ακούγεται σαν μια μείξη Hailu Mergia και Υishak Banjaw έτσι όπως συγχωνεύει τον αποστειρωμένο δυτικό ηλεκτρονικό ήχο του αρμονίου με τους τοπικούς ρυθμούς από τη Fashaga, την περιοχή απ' την οποία κατάγεται και που γεωγραφικά βρίσκεται μεταξύ του Σουδάν, της Ερυθραίας και της Αιθιοπίας. Το εντυπωσιακότερο είναι ότι βγάζουν τέτοια ενέργεια όταν τα παίζει ζωντανά, που χορεύονται.
DarGoog Intro
Lil Yachty - Let’s Start Here
Από πότε απαγορεύεται για τους ράπερ να πειραματίζονται με άλλα είδη μουσικής; Και επιπλέον πρέπει να τους τη λένε γι’ αυτό (σιγά μην ακούς Pitchfork); Ο Yachty δεν είναι ο πρώτος ράπερ που ανακάλυψε τον τροχό και θαμπώθηκε από τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού των Pink Floyd. Το είχε πάθει και ο Common στις αρχές των ‘00s με το «Electric Circus» ή μήπως μας φταίει επειδή είναι soundcloud ράπερ; Έπρεπε να περάσει τουλάχιστον μια 15ετία για να αναγνωρίσει το Pitchfork την αξία του συγκεκριμένου άλμπουμ. Ελπίζω να μη χρειαστούν τόσα χρόνια στην περίπτωση του «Let’s Start Here» και το «the BLACK Seminole» να πάρει τη θέση που του αξίζει στο ροκ/ραπ πάνθεον.
the BLACK seminole.
Amaarae - Fountain Baby
Δεν ξέρω κατά πόσο η μουσική της Αmaarae έχει απήχηση στην Ελλάδα. Από την άλλη, και τι έχει απήχηση; Πάντως δεν είναι τυχαίο που το δεύτερο άλμπουμ της είναι στα καλύτερα παντού. Πάω στοίχημα ότι το «Fountain Βaby» θα είναι στην πεντάδα στο τέλος της χρονιάς. Μπορεί και στην κορυφή, μεταξύ μας. Της βγάζεις το καπέλο, η 29χρονη Αμερικανίδα με καταγωγή από την Γκάνα έκανε το πιο δροσερό r&b, εντελώς μπασταρδεμένο με λάτιν και αφροπόπ στοιχεία, που είναι αδύνατο να το αγνοήσεις και να μη σε κάνει να κουνηθείς όταν ακούγεται δυνατά. Γι’ αυτό τη λατρεύουν στη Βρετανία, και όχι άδικα.
Amaarae - All My Love
Anohni and the Johnsons - My Βack Was a Βridge for You to Cross
Μην ξεγελαστεί κανείς από την ήρεμη ατμόσφαιρα του νέου άλμπουμ της Αnohni. Οργή, απόγνωση, θλίψη είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα στην πολιτικά φορτισμένη white soul της. Το «My Back» είναι ένα άλμπουμ που έχει βγει την κατάλληλη στιγμή και θυμίζει αρκετά το «What’s Going» του Marvin Gaye. Και τα δυο άλμπουμ μιλούν για τους προβληματισμούς των δημιουργών τους σε σχέση με τον κόσμο, τις προκαταλήψεις, το περιβάλλον, την κοινωνία και το μέλλον. Γράφτηκε σε διάστημα 15 ημερών με τον Jimmy Hogarth στην παραγωγή. Το εμπνεύστηκε από μια συνομιλία που είχε με τον Lou Reed το 2013, λίγες εβδομάδες πριν πεθάνει, και διάφορα πράγματα που της είπε, όπως για ένα παγάκι στο στόμα του και την ομορφιά του παγωμένου νερού. Είναι, επίσης, αφιερωμένο στη μνήμη της ακτιβίστριας Marsha P. Johnson, της μούσας της Anohni που απεικονίζεται στο εξώφυλλο, την οποία έτυχε να γνωρίσει το καλοκαίρι του ’92, έξι ημέρες πριν βρεθεί νεκρή στον ποταμό Hudson.
ANOHNI and the Johnsons - It Must Change (Official Video)
Everything but the Girl - Fuse
Πέρασαν 24 χρόνια από τότε που έβγαλαν για τελευταία φορά νέα μουσική οι Everything But the Girl. Ναι, όσο παλαβό κι αν ακούγεται, τo προηγούμενο άλμπουμ τους ήταν το «Temperamental» του 1999. Μοιάζει βέβαια σαν να μην έλειψαν και τόσο πολύ. Το «Fuse» είναι μια σπουδαία επιστροφή και σίγουρα σε έπιασαν απροετοίμαστο οι γεμάτες μελαγχολία μελωδίες που δεν κοιτάνε καθόλου νοσταλγικά στο παρελθόν, αντίθετα πατάνε γερά στη μουσική του τώρα. Άλλοτε ηλεκτρονικοί, άλλοτε ακουστικοί, η φωνή της Tracey Thorn ποτέ δεν ακουγόταν καλύτερα. «Kiss me while the world decays», ερμηνεύει στο ρεφρέν του «Νothing Left to Lose» και σε πιάνουν ανατριχίλες.
Nothing Left To Lose
Ice Spice - Like…?
Φέτος είναι η χρονιά της «πριγκίπισσας του λαού», όπως αποκαλούν την Ιce Spice οι φαν της. Σίγουρα έδωσε νέα πνοή στο γυναικείο ραπ και δημιούργησε ένα hype που είχαμε χρόνια να δούμε στη μουσική βιομηχανία. Από πέρσι έχει γίνει viral και meme και μπορεί το EP να έχει μόνο 7 κομμάτια μέσα και να διαρκεί μόνο 16 λεπτά, αλλά έχει περισσότερο χαρακτήρα από την πλειοψηφία των ραπ άλμπουμ που κυκλοφόρησαν μέσα στη χρονιά. Ένα μέρος της επιτυχίας πάει και στον RiotUSA που βρίσκεται στην παραγωγή. Μαζί είναι ένα αχτύπητο δίδυμο. Πριν λίγο καιρό το εμπλούτισε με άλλα τέσσερα κομμάτια στην Deluxe έκδοσή του, οπότε μια χαρά ως άλμπουμ πιάνεται. Σύντομο και ουσιώδες.
How High?
Lana del Rey - Did You Know That There's a Tunnel Under Ocean Blvd
Γίνεται η Lana να γίνεται καλύτερη με κάθε νέο άλμπουμ που κυκλοφορεί; Κι όμως γίνεται. Πέρα από το γεγονός ότι είναι παραγωγικότατη, στιχουργικά είναι απλησίαστη πλέον. Μια ακρόαση του 7λεπτου έπους «Α&W» το αποδεικνύει, είναι ένα κομμάτι που σε στοιχειώνει στην κυριολεξία. Το «Did You…» είναι ένα περίεργο άλμπουμ, όχι τόσο άμεσο όσο το «Norman Fucking Rockwell», πιο στριφνό και ίσως η πιο απαισιόδοξη δουλειά της μέχρι τώρα – αν και αυτό παίζεται, επειδή η απαισιοδοξία είναι η καλύτερή της φίλη από την αρχή της καριέρας της. Εδώ εμπνέεται από την avant garde pop των '70s. Η Lana έχει αυτήν τη μαγική ικανότητα να σε παρασέρνει στο προσωπικό της αμερικανικό δράμα. Σε κάθε κομμάτι βγάζει τα σώψυχά της στη φόρα και είναι πολύ δύσκολο να αντισταθείς στη θλιμμένη φωνή της, στα βιώματά της ή τις εμπειρίες της που μοιάζουν σαν να ξορκίζουν όλο τον κόσμο.
Lana Del Rey - The Grants (Audio)
Jimin - Face
Μια μεγάλη έκπληξη είναι αυτό το εξαιρετικό EP που έγραψε κατά τη διάρκεια της πανδημίας ένα από τα πιο «ήσυχα» μέλη των BTS, ο Jimin. Βάζει σοβαρά υποψηφιότητα ως το πιο ταλαντούχο μέλος τους – αν και είναι δύσκολο να το πεις αυτό με τους συγκεκριμένους τύπους. Τα μισά κομμάτια τα συνυπογράφει με τον αρχηγό τους, RM. Ζούμε σε αρκετά ενδιαφέροντες καιρούς και αυτό επειδή μιλάμε για ποπ υψηλών προδιαγραφών –ποπ, το τονίζουμε και όχι k-pop– από εκεί που δεν το περιμένεις και από ένα είδος που σνομπάρεται αν είσαι πάνω από 15 ετών. Φυσικά έσπασε τα ταμεία, με το δεύτερο σινγκλ του EP, «Like Crazy», να ανεβαίνει στην κορυφή του Billboard Hot 100 και να κάνει το 27χρονο idol τον πιο πετυχημένο σόλο Κορεάτη στην ιστορία των αμερικανικών τσαρτ.
Jimin (지민) - F A C E
Kali Uchis - Red Moon in Venus
Μια από τις βασίλισσες του αισθησιακού R&B και άξια απόγονος της Sade, η Αμερικανοκολομβιανή κάνει θαύματα με το τρίτο της άλμπουμ το οποίο είναι γεμάτο ροζ κινηματογραφικές μπαλάντες που στάζουν σεξ και πόθο και οι οποίες γίνονται ενίοτε χορευτικές. Η αλήθεια είναι ότι η Uchis δεν έχει βγάλει ούτε μία αδύναμη δουλειά από τα πρώτα της EP της και πάντα συνεργάζεται με πρωτοκλασάτα ονόματα. Από εδώ περνάει ο νυν σύντροφός της, Don Toliver, η Summer Walker και ο Omar Apollo. Το εκλεκτικό μείγμα από ποπ, λάτιν, σόουλ και χιπ χοπ είναι το ιδανικό καλοκαιρινό σάουντρακ κάτω από τα αστέρια και δίπλα στο κύμα.
in My Garden...
Kelela – Raven
Χρειάστηκε έξι χρόνια η Kelela για να κυκλοφορήσει το δεύτερο άλμπουμ της. Η αναμονή άξιζε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Δεν θα τη δεις, όμως, ξαφνικά να μονοπωλεί τα τσαρτ κι αυτό επειδή το «Raven» δεν προσφέρεται για κάποιο εύκολο χιτ και δεν ξεμπερδεύεις εύκολα μαζί του με γρήγορες ακροάσεις. Έχει την ίδια καινοτόμα προσέγγιση που υπήρχε διάχυτη και στο «Take me apart». Στα δεκαπέντε κομμάτια του υμνεί την queer μαύρη γυναικεία εμπειρία, ενώ είναι από αυτά τα τέλεια «μεταμεσονύχτια» άλμπουμ που επενδύουν στο αισθησιακό σύμπαν που δημιουργούν ως σύνολο. Επιπλέον, χιτ μπορεί να μην έχει, αλλά δύσκολα θα μπορέσει να ξεπεράσει κάποιο άλλο τραγούδι φέτος την ηχητική ευδαιμονία που σου προκαλεί το «On the run».
Let It Go
Yaeji - With a hammer
Κατά το «ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός», ό,τι μουσικό έχει τη στάμπα της Νότιας Κορέας δεν είναι k-pop. Πρέπει να είσαι εντελώς άσχετος από μουσική για να το υποστηρίζεις αυτό, στην καλύτερη μπορείς να σχολιάσεις ότι η k-pop ανήκει στις επιρροές της. Στη χειρότερη, υπάρχει, που λέει ο λόγος, και η βαριοπούλα που κρατάει στο εξώφυλλο η συμπαθής 30χρονη Νεοϋορκέζα με καταγωγή από τη Νότια Κορέα, και που απορεί κανείς τι συμβολίζει και πού θέλει να τη χρησιμοποιήσει. Αστειευόμαστε, βέβαια. Είναι μια από τις πιο χαρισματικές παραγωγούς της γενιάς της και δείγματα του ιδιοσυγκρασιακού και αταξινόμητου στυλ της που αφομοιώνει και μπερδεύει ήχους και αλλοπρόσαλλα στοιχεία είχαν φανεί από το mixtape «What We Drew 우리가 그려왔던». Και αυτό πάει για το στοίχημα που βάλαμε νωρίτερα για την πεντάδα με τα καλύτερα της χρονιάς στο τέλος του 2023.
Submerge FM
Fever Ray - Radical Romantics
Τα έχουμε πει εκτενέστερα για τ@ Fever Ray εδώ:
Memorials - Music For Film: Women Against The Bomb/Tramps!
Για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ τη νοσταλγική και λαμπερή κιθαριστική ποπ του «Women Against The Bomb» από το πειραματικό πανκ του «Tramps!». Το βάζω όμως εδώ τιμής ένεκεν γιατί πρόκειται για ένα διπλό κινηματογραφικό πρότζεκτ που ένωσε τη Verity Susman, frontwoman των Electrane, και τον κιθαρίστα των Wire, Matthew Simms. Πριν δυο χρόνια τούς ανατέθηκε να γράψουν το σάουντρακ για δυο ντοκιμαντέρ για τα '80s, το ένα για την queer πλευρά της νεορομαντικής σκηνής και το άλλο για το γυναικείο ειρηνευτικό σώμα των Greenham Common, και κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι Memorials. Τώρα, όμως, που το ξανασκέφτομαι και τα ξανακούω πλάι πλάι, πρόκειται για δυο εξαιρετικές δουλειές.
MEMORIALS - Tramps!
Sexyy Red - Hood Hottest Princess
Η μεγαλύτερη έκπληξη για το 2023. Η Sexyy Red εμφανίστηκε από το πουθενά εντελώς ανεξάρτητη και χωρίς καμιά εταιρεία από πίσω να την προωθεί και σε λίγο χρονικό διάστημα κατάφερε να κατακτήσει όλη τη σκηνή του χιπ χοπ. . Μα τι έχει αυτό το κορίτσι και το κυνηγάνε όλοι; Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε πρωτοκλασάτους ράπερ και ονόματα όπως ο Travis Scott και ο Drake ή η Nicki Minaj και η Cardi b. Το ραπ που κάνει μπορεί να θεωρείται αναχρονιστικό και αρκετά πρόστυχο, αλλά είναι ό,τι πιο απολαυστικό έχεις ακούσει τελευταία και δεν παίρνει τον εαυτό του και πολύ στα σοβαρά.
I’m The Shit
Yo La Tengo - This Stupid World
H 17η δισκογραφική τους δουλειά βρίσκει το γκρουπ σε μεγάλη φόρμα μετά από πολλά χρόνια. Τα εννιά κομμάτια του άλμπουμ δημιουργήθηκαν μέσα από τζαμαρίσματα που ηχογράφησαν στο στούντιό τους στο New Jersey, προτού χτυπήσει η πανδημία, και έχουν τον αυθορμητισμό και τον πειραματισμό που χαρακτηρίζουν αυτήν τη διαδικασία ηχογράφησης. Ταυτόχρονα, επιστρέφουν στις ρίζες τους με θαυμάσια κομμάτια όπως το μελαγχολικό «Apology Letter» ή το εναρκτήριο «Sinatra drive breakdown»: «Τhis stupid world, it’s killing me / This stupid world, it’s all we have» («Αυτός ο ηλίθιος κόσμος με σκοτώνει / Αυτός ο ηλίθιος κόσμος είναι ό,τι έχουμε») τραγουδούν στο ομώνυμο κομμάτι. Μια δυνατή επιστροφή είναι πάντα καλοδεχούμενη, ειδικά από ένα από τα σημαντικότερα γκρουπ της αμερικανικής ροκ.
Sinatra Drive Breakdown
Decisive Pink - Ticket to Fame
Το synth-pop ντουέτο που δεν ξέραμε ότι χρειαζόμασταν. Η Kate NV και η Angel Deradoorian (Dirty Projectors) κλειδώθηκαν σε ένα στούντιο στην Κολωνία και έγινε το έλα να δεις. Όχι ακριβώς, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ένα χάρμα άλμπουμ σε ροζ απόχρωση και με διαστημική διάθεση – γιατί δεν είναι κάποιο κομμάτι στην ταινία «Barbie», θα αναρωτιόταν εύλογα κανείς. Δεν χρειάζεται, μεταξύ μας. Όποιος έχει ακούσει την προσωπική δουλειά της Ρωσίδας Kate NV γνωρίζει ότι η ποπ που κάνει δεν ακολουθεί τα συνηθισμένα μονοπάτια, οπότε δεν γίνεται να μη μαγευτεί και από το νέο της πρότζεκτ, στο οποίο συναντά μια αδελφή ψυχή της και μας κάνει έξτρα χαρούμενους.
Decisive Pink - Destiny
Janelle Monae - The Age of Pleasure
Φυσικά, το άτομο που είναι γνωστό ως Janelle Monae δεν έχει μόνο ωραίο στήθος, κάνει και καλή μουσική. Πάντα έκανε καλή μουσική. Τώρα, αν διάφοροι ανακάλυψαν και το στήθος του στο τέταρτο άλμπουμ του και μας τα πρήζουν με αυτό, δεν θα σκάσουμε κιόλας, επειδή και το ίδιο μπορεί να θέλει να το δεις έτσι. Queer θετικότητα, αφροφουτουρισμός, ρέγκε είναι κάποια από τα στοιχεία που συναντάς εδώ. Σίγουρα δεν φτάνει στα επίπεδα του αριστουργήματος «The ArchAndroid», αλλά είναι ό,τι πρέπει για να σε δροσίζει κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο. Και δεν είναι θέμα στήθους.
Float (feat. Seun Kuti & Egypt 80)
Bar Italia - Tracey Denim
To ποστ πανκ έχει ξανάρθει στη μόδα μετά την πανδημία. Μη με ρωτάτε πώς και γιατί. Νομίζω ότι είναι η τρίτη αναβίωσή του, μπορεί και η τέταρτη ή η πέμπτη, αλλά και γι’ αυτό δεν είμαι σίγουρη και γενικά θα ήμουν εντελώς αρνητική, αλλά είναι από τις λίγες φορές που συναντάς μια μπάντα να το κάνει με τόσο γούστο. Ατμοσφαιρικό και lo-fi, όπως ήταν από τις ρίζες του. Το τρίο των Bar Ιtalia «ακούγεται σαν να σου ζητάει τσιγάρα έξω από μια παμπ του Λονδίνου, χρησιμοποιώντας ένα σωρό μη κοσμητικά ευχαριστώ», όπως περιέγραψε τον ήχο τους η «Guardian» και δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα.
guard
Water From Your Eyes - Everyone’s Crushed
Αυτό το άλμπουμ μπήκε κάπως ύπουλα στη λίστα την τελευταία στιγμή. Η αλήθεια είναι ότι έχω πετύχει το –πολύ κακό– εξώφυλλό του ουκ ολίγες φορές, αλλά το θεωρούσα τόσο άθλιο που δεν έμπαινα καν στον κόπο να το δοκιμάσω. Μέγα λάθος. Το ντουέτο των Rachel Brown και Nate Amos από το Μπρούκλιν κάνει συναρπαστική μουσική. Τουλάχιστον σε αυτό το άλμπουμ, το οποίο είναι το πέμπτο ή έκτο τους στη σειρά, κανείς δεν ξέρει στα σίγουρα γιατί ήταν χαμένοι στον «σωρό του bandcamp». Όπως και με την Yaeji, ο ήχος τους δεν χωράει σε κανένα κουτί και για όλα φταίει το ίντερνετ. Παρεμπίπτοντως, σε άλλους μπορεί να αρέσει το εξώφυλλο γιατί μοιάζει με σελίδα από κόμικς.
Structure
