Η δουλειά μου είναι αυτογνωσιακή, βιωματική, είναι ο εαυτός μου και ο περίγυρός μου. Αλλά θεωρώ ότι ακόμα και ο τρόπος που απεικονίζω τον περίγυρό μου είναι για να εκφράσω πράγματα για μένα εντέλει. Και όσο πιο πολύ γνωρίζω τον εαυτό μου τόσο πιο πολύ εξελίσσομαι φωτογραφικά, είναι δύο παράλληλοι δρόμοι. Όταν έκανα το πρώτο αυτοπορτρέτο μου, επειδή φωτογράφισα το σώμα μου ένιωσα ότι δεν είχα πια κάτι να κρύψω, έχω πράγματα να πω αλλά χρησιμοποιώντας ακόμα και τον εαυτό μου έχω γκρεμίσει τους τοίχους που είχα και μπορώ να πω το μήνυμά μου. Και όλο αυτό ήταν λυτρωτικό.

Ψάχνω την ηρεμία. Νομίζω πώς μέσα σε όλη αυτή την αναταραχή των εικόνων εγώ ψάχνω την ηρεμία. Ψάχνω να απενοχοποιήσω πράγματα, να κατευνάσω πράγματα και λίγο εκφράζοντάς τα με οποιοδήποτε μέσο να τα αποδεχτώ. Πιστεύω πώς ό,τι κρατάμε μέσα μας και δεν το βγάζουμε, εντέλει εκφράζεται με κάποιο τρόπο, σωματοποιείται. Οπότε προτρέχω, πάω μπροστά (γέλια). Τα βγάζω μόνη μου.

Aσχολούμαι επίσης με art direction, video art, ποίηση και δειλά με τη μουσική με το G.O.I.N. Αυτά βέβαια ξεκίνησαν πρόσφατα. Με τη φωτογραφία άρχισα να νιώθω την αναγκαιότητα του να εκφραστώ. Πάντα έγραφα, απλώς νομίζω ότι τώρα νιώθω λίγο πιο άνετα μ' αυτά που γράφω, είναι πιο ξεκάθαρη από την εικόνα η γραφή, είναι πολύ πιο άμεση.

Το Worms έχει πολλές επιρροές. Πάντα μου άρεσε αυτό στη δουλειά μου. Μου αρέσει η αφηγηματική φωτογραφία, μου αρέσει να αφηγούμαι μια ιστορία χρησιμοποιώντας όχι απαραίτητα τον ίδιο τρόπο γραφής. Ενώ οι φωτογραφίες είναι ασπρόμαυρες και με έντονο κοντράστ διαφέρουν οπτικά, άλλες είναι θολές, άλλες είναι καθαρές, κάποιες είναι κοντινές, μακρινές· δεν έχουν όλες την συνοχή που θα έπρεπε να έχει ένα πρότζεκτ. Η συνοχή του πρότζεκτ νομίζω ότι προέρχεται από την αφήγηση και από τη θεματολογία.

Το Worms το δουλεύω αρκετά χρόνια αλλά τα τελευταία δύο έγινε μία ενότητα. Με βοήθησε σ' αυτό ο Στράτος Καλαφάτης ο οποίος με συμβούλεψε να ενοποιήσω οτιδήποτε κάνω γιατί θεώρησε ότι σε όλα ψάχνω το ίδιο πράγμα- είτε αυτό είναι τοπίο είτε αυτό είναι πορτρέτο είτε είναι αυτοπορτρέτο -οπότε την ακολούθησα την συμβουλή του....Όταν το είδα σαν ενότητα, άρχισα να κατανοώ ότι υπάρχει ένα μοτίβο σ' αυτά που με ελκύουν οπτικά και κυρίως ότι φωτογραφίζω το παρελθόν στο παρόν. Και ο τίτλος προέκυψε από ένα ποίημα, το επεξηγηματικό κείμενο του πρότζεκτ, γιατί γράφοντάς το οπτικοποίησα αυτές τις αναμνήσεις σαν σκουλήκια που σε τρώνε.

Οι φίλοι μου εκτιμούν αυτό που κάνω, αλλά από την άλλη αστειεύονται σχολιάζοντας το πόσο γυμνό υπάρχει στη δουλειά μου. Ναι υπάρχει το σεξουαλικό στοιχείο στη δουλειά μου. Μ’ ενοχλεί που υπάρχει ένας αρκετά έντονος πουριτανισμός ειδικά προς τη γυναικεία φύση, που υπάρχουν φοβίες με οτιδήποτε είναι λίγο πιο σκοτεινό, θλιμμένο ή γυμνό· ό,τι μπορεί να σοκάρει δεν θέλουν να ειπώνεται κιόλας. Λες και δεν υπάρχει στη καθημερινότητά μας. Και στη δουλειά με έχουν αντιμετωπίσει περίεργα ως λίγο πιο "ανάλαφρη" προσωπικότητα επειδή τραβάω γυμνό. Νομίζω ότι είναι πολύ ρηχό να το δεις έτσι. Προσπαθώ αρχικά να σπάσω τα δικά μου ταμπού αλλά σε δεύτερη ανάγνωση κοινοποιώντας αυτές τις εικόνες θα ήθελα να βοηθήσω να σπάσουν γενικότερα τα ταμπού.