Τα πρόσωπα της χρονιάς που άλλαξαν για εμάς κάτι στον πολιτισμό και υπόσχονται πολλά ακόμα για το μέλλον
Οι «Κορνιζωμένοι» της, που μόλις κυκλοφόρησαν, ήδη θεωρούνται ένα από τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς, ένα μυθιστόρημα που σε περνάει από το γέλιο στο δάκρυ και σε προβληματίζει μέχρι την τελευταία σελίδα. Η ίδια λέει: «Δεν υπάρχουν συναρπαστικές, επιδραστικές προσωπικότητες που μας αφήνουν άφωνους και τις ακολουθούμε πιστά, αλλά τα χαμηλά σκαλοπάτια». Έτσι είναι και η ίδια, σπάνια, ακριβοθώρητη, μιλάει μόνο μέσα από τις σελίδες των βιβλίων της και τη στάση της στη ζωή. Για ένα πράγμα είναι σίγουρη πάντως, «ό,τι πιο μεγαλειώδες στη ζωή είναι η αγάπη»
Το να κάνεις την Αθήνα να αγαπήσει τη νύχτα και την techno ξανά δεν ήταν αυτονόητο. Το ότι ακούς πως ονόματα όπως αυτά των Charlote de Witt, KlangKuenstler, Amelie Lens και πολλών ακόμα παίζουν στην πόλη (δεν περνάει Σάββατο χωρίς μεγάλο όνομα πια…) είναι κυρίως υπόθεση αυτών των τριών ομάδων, αυτών των τριών ατόμων. Οι Lorenzo Παπαχρυσάνθου, Νίκος Παλόγος και Γιώργος Μπόικος έχουν συνασπιστεί για να κάνουν την αθηναϊκή techno σκηνή ασυναγώνιστη και μας έχουν κάνει όλους να ψάχνουμε το επόμενο event που θα αλλάξει το Σάββατό μας.
Δεν θέλει να παίζει το κομμάτι στις εμφανίζεις της, δεν θέλει να γίνει προϊόν κανενός, θέλει να πάει μπροστά, κι εμείς θέλουμε να συνεχίσουμε να την ακούμε ως μία από τις πιο ταλαντούχες νέες Ελληνίδες μουσικούς.
Eκφράζοντας την ανησυχία ενός ανθρώπου της γενιάς του, ενός καλλιτέχνη που τον απασχολεί τόσο αυτό που χάνεται όσο και το άδηλο μέλλον, ο Τεό Τριανταφυλλίδης πιστεύει ότι τα είδη της νοημοσύνης –η ανθρώπινη, η τεχνητή και της φύσης– μπορούν να ευνοήσουν το ένα το άλλο. Μακάρι να είναι ο προφήτης που χρειαζόμαστε.
Ηθοποιός, θιασάρχισσα, επιχειρηματίας: τι άλλο να πούμε για να αποδείξουμε ότι αυτή η γυναίκα είναι πρότυπο και φοβερή τύπισσα; Με την παράσταση-φαινόμενο, που παίζεται για δεύτερη χρονιά και κάνει απανωτά sold-out, η Ελένη Ράντου ξετυλίγει με χιούμορ και αφοπλιστική ειλικρίνεια πενήντα χρόνια «τραυμάτων» με φόντο τη μεταπολιτευτική Ελλάδα και αναζητά τους λόγους για τους οποίους αξίζει να ζεις. Παράλληλα, δίνει μαθήματα σε όλους για το πώς μπορείς να υπάρχεις και να ακούγεται η φωνή σου σε μια πόλη που αρνείται να δει τον καλό της εαυτό.
Έχοντας κατακτήσει ήδη περίοπτη θέση ανάμεσα στους σημαντικότερους διευθυντές ορχήστρας της Ευρώπης, ο Γιώργος Πέτρου είχε την ικανοποίηση, λίγο πριν από την εκπνοή του 2024, η Καμεράτα, η ορχήστρα με την οποία τον έχει συνδέσει το μουσικόφιλο κοινό, να ανακηρυχθεί επισήμως ορχήστρα του Μεγάρου Μουσικής. Το θεωρεί «έργο ζωής» κι εμείς τον ευχαριστούμε.
Μετά από επτά χρόνια λειτουργίας και εξήντα προσεκτικά επιλεγμένους τίτλους, η Μαριλένα Καραμολέγκου και ο Θάνος Σαμαρτζής εξακολουθούν να πειραματίζονται, σαν να προτείνουν βιβλία σε φίλους.
Εδώ και δέκα χρόνια ο Χρήστος Παπαδόπουλος χορογραφεί εικόνες γαλήνιες ή ανησυχητικές, με το μινιμαλιστικό του λεξιλόγιο να εκφράζει τη δύναμη της ανθρώπινης επαφής, την προσωπική ελευθερία στη συνθήκη της κοινής εμπειρίας. Τον γνωρίζουν ήδη πολλοί στην Ελλάδα και έξω, και έχουν θαυμάσει τις δουλειές του. Τα επόμενα χρόνια θα είναι ακόμα καλύτερα για τον ίδιο.
Η χορογράφος και στενή συνεργάτιδα της Ελένης Φουρέιρα, αφού έφτιαξε την πιο viral χορογραφία της χρονιάς για το «Αριστούργημα», αποφάσισε να δοκιμαστεί και στη συναυλία της Άννας Βίσση στο Καλλιμάρμαρο. Και ναι, πήγε καλά αυτό.
Η ολοκλήρωση της περίφημης «Τριλογίας του Δράκου της Πρέσπας» αποδεικνύει ότι πρόκειται για μία από τις πιο απρόβλεπτες, ουσιαστικές και συνεπείς συγγραφείς μας.
Δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του όταν παίζει. Σχεδόν δεν προσέχεις τους άλλους ηθοποιούς. Αναμένεις, σαν ερωτευμένος. Περιμένεις πότε θα μιλήσει ξανά, πότε θα έρθει η ώρα του μονολόγου του, παρατηρείς τις μικρές ταχυδακτυλουργικές κινήσεις των χεριών του, τον ιδιαίτερο και κάπως σερνάμενο τονισμό των λέξεων. Ο Πάνος Παπαδόπουλος είναι ένα αστέρι του ελληνικού θεάτρου.
Μια ομάδα έφυγε από το θορυβώδες κέντρο, έστησε ένα μαγαζί σε μια off-Βroadway γειτονιά της πόλης και μας έκανε να επανεκτιμήσουμε την αξία τού να τρως και να πίνεις με μια σχετική ηρεμία.