Το βράδυ της Κυριακής 13 Νοεμβρίου 46 Αθηναίοι και Αθηναίες, από 11 μέχρι 39 ετών, θα εμφανιστούν στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχουν στην παράσταση της Abigail Browde και του Michael Silverstone, The Record 600 HIGHWAYMEN, ανοίγοντας το φεστιβάλ Made in USA. Ένα φεστιβάλ «συνάντηση», όπως προτιμάει να το χαρακτηρίζει η καλλιτεχνική του διευθύντρια Κάτια Αρφαρά, μέσω της οποίας σε διάστημα 17 ημερών θα γνωρίσουμε δειγματοληπτικά τη σύγχρονη αμερικανική πρωτοπορία στις παραστατικές τέχνες. Σε μια εποχή που η αμερικανική κοινωνία αλλάζει και ένα νέο πρόσωπο αναδύεται, ο διάλογος με τη «νέα» πρωτοπορία και οι θεατρικές δράσεις που ακολούθησαν τους πειραματισμούς των δεκαετιών του '70 και του '80 δεν μπορεί παρά να αποκαλύπτουν και μια γενιά με ένα ιδιαίτερο καλλιτεχνικό λεξιλόγιο, με επιρροές από την ποπ κουλτούρα, την εξέλιξη της τεχνολογίας και τις εναλλακτικές εφαρμογές της.
Αυτά είναι τα highlights της σημαντικής διοργάνωσης:
● Οι Αθηναίοι που συμμετέχουν στην παράσταση 600 HIGHWAYMEN δεν είναι ούτε ηθοποιοί ούτε χορευτές. Επιλέχτηκαν από τους δύο καλλιτέχνες μετά από ακρόαση και ανάμεσα σε 200 υποψήφιους. Επίσης, δεν θα έχουν ξανασυναντηθεί μεταξύ τους και τη βραδιά της παράστασης θα είναι και η πρώτη φορά που θα αντικρίσουν ο ένας τον άλλον! Το καλλιτεχνικό δίδυμο δημιούργησε το έργο αυτό το 2014 στη Νέα Υόρκη και έκτοτε το έχουν επαναλάβει σε διάφορες πόλεις ανά την υφήλιο, κρατώντας μία βασική χορογραφία και μουσική, αλλά καθώς πρόκειται για μια ζωντανή συνθήκη, δεν μπορεί παρά να διαφέρει κάθε φορά, ανάλογα με το «υλικό», δηλαδή τους ίδιους τους συμμετέχοντες, οι οποίοι και οι οποίες αποτελούν και το θέμα του όλου πρότζεκτ.
● Ο Trajal Harrell, ο οποίος τα τελευταία πέντε χρόνια έχει ως έδρα του την Αθήνα, θα παρουσιάσει το Twenty looks or Paris is burning at the Judson Church. Η Judson Church του Χάρλεμ αποτελεί εμβληματικό χώρο του μεταμοντέρνου χορού. Στο Χάρλεμ επίσης αναπτύχθηκε ήδη από τη δεκαετία του '60 το voguing. Ο χορογράφος, ο οποίος ανάλογα με τον χώρο όπου καλείται να παρουσιάσει το έργο του προσαρμόζει και το made-to-measure μέγεθός του, φέρνει στην Αθήνα μια εκδοχή με τρεις χορευτές. Ο ίδιος δεν μεγάλωσε στο Χάρλεμ, ούτε είναι οπαδός του voguing. Παρ' όλα αυτά, ένιωσε ότι όφειλε, σε μια εποχή που οι χορευτές είχαν πάψει να χορεύουν επηρεασμένοι από τον conceptual χορό και τον μεταμοντερνισμό, να επιστρέψει στον χορό. Έθεσε, λοιπόν, το ερώτημα τι θα συνέβαινε ιστορικά αν ο μεταμοντέρνος χορός συναντούσε το voguing. Ένα προκλητικό και υποθετικό ερώτημα που εξετάζει τον τρόπο που η ιστορία κατασκευάζεται και ερμηνεύεται. Η «απάντηση» επί σκηνής...
● Η Annie Dorsen, στο A piece of work, χρησιμοποιεί αλγόριθμους σε μια ιδιότυπη θεατρική πρόταση, στήνοντας έναν Άμλετ ο οποίος «ερμηνεύεται» από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Σε αυτό το μετα-ντανταϊστικό εγχείρημα, η βετεράνος ηθοποιός Joan Macintoch του περίφημου Performance Group ερμηνεύει την τρίτη πράξη της σαιξπηρικής τραγωδίας, συμπράττοντας σε ένα ιδιοφυές σκηνικό παιχνίδι ανθρώπου και μηχανών, ζωντανής θεατρικής πράξης και new media.
● Ο Daniel Fish με την περφόρμανς Who left this fork here παντρεύει τις Τρεις Αδελφές του Τσέχοφ με το video art διά χειρός Jim Findlay, αιώνιου μέλους του Wooster Group. Η Όλια, η Ιρίνα και η Μάσα αποτελούν μέρος ενός ηλεκτρισμένου σκηνικού ποιήματος αυτού του ιδιοφυούς καλλιτέχνη που αρέσκεται να συναλλάσσεται με σημαντικά κείμενα μέσα από τη δική του live-mixing εκδοχή.
● Η Michelle Ellsworth βρέθηκε από την Αριζόνα στην Κάλυμνο για sabbatical – σύντομη άδεια που δικαιούνται οι ακαδημαϊκοί στην Αμερική κατά διαστήματα. Το ίδιο διάστημα μελετούσε την Ιλιάδα του Ομήρου, παράλληλα με την Ορέστεια του Αισχύλου. Επέλεξε την Κλυταιμνήστρα ως αρχετυπική γυναίκα, που μέσα από την εξόντωση του άντρα της Αγαμέμνονα επιτελεί πολιτική πράξη. Και την έκανε θεατρική πράξη. Δημιούργησε μέσω του Ίντερνετ 35 ιστότοπους αφιερωμένους στην εμβληματική βασίλισσα του αρχαίου κόσμου, ενώ για την παράσταση της Αθήνας πρόσθεσε άλλους 12. Virtual σύμπαντα τα οποία συμμετέχουν στην περφόρμανς της, συμπληρώνοντας τη διερεύνηση αυτής της γυναίκας από το μακρινό παρελθόν που συναντάει το σήμερα, με αναφορά στη θρυλική χορογράφο Μάρθα Γκράχαμ.
● Η ελληνικής καταγωγής Heather Kravas, στο δημιούργημα της A quartet, φέρνει επί σκηνής τέσσερις χορευτές, οι οποίοι εμπνέονται από τις μαζορέτες, τον κλασικό χορό, τους ελληνικούς δημοτικούς χορούς και τον ρωσικό κονστρουκτιβισμό. Μια χορογραφία για τη διαφορετικότητα, μέσα από την απόλυτη συμμετρία σε αντιπαραβολή με την αντίθεση, όπου η λέξη «θέλω» ενώνει τους πάντες, ενώ μέσα από τη συνεχή επανάληψή της στοιχειώνει την περφόρμανς μέχρι το τέλος.
● Ο Miguel Gutierrez με το Age & Beauty Part1: Mid-Career Artist/Suicide Note σχολιάζει την κρίση της μέσης ηλικίας ενός γκέι άντρα σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η νεότητα και η ομορφιά. Ακτιβιστής ο ίδιος της γκέι κοινότητας και πολυβραβευμένος περφόρμερ, ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση της Whitney Biennial, δημιουργώντας το έργο μέσα από τα προσωπικά του βιώματα και αγωνίες σχετικές με την ηλικία.
● Ο συγγραφέας και συνθέτης Richard Maxwell εμπνεύστηκε το Εvening από το Ιnferno της Θείας Κωμωδίας. Πρόκειται για μια ελεγεία στημένη σε ένα κακόφημο μπαρ της αμερικανικής ενδοχώρας, όπου συναντιούνται τρεις αρχετυπικοί Αμερικανοί αντιήρωες: ένας παλαιστής, ο διεφθαρμένος μάνατζέρ του και μια πόρνη. Συνδράμει ο περίφημος θίασος New York City Players, με ζωντανή μουσική του ίδιου του Maxwell. Παράλληλα, παρουσιάζει το Showcase. Σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου Intercontinental ένας γυμνός άντρας με τους θεατές σε απόσταση αναπνοής θα μονολογεί υποδυόμενος με ανυπόκριτο τρόπο έναν επιχειρηματία που κλείνει συμφωνίες, εκφράζοντας, όμως, τη δυσκολία του να διαχειριστεί απλά διλήμματα της προσωπικής του ζωής.
● Στο Tell me love is real ο Zachary Oberzan περιγράφει πώς κατάφερε να ξεπεράσει έναν παραλίγο θάνατο από overdose από Xanax σε ένα ανώνυμο δωμάτιο ξενοδοχείου, αυτό που δεν κατάφερε να ξεπεράσει η διάσημη τραγουδίστρια Γουίτνι Χιούστον. Χορεύει, τραγουδάει τα τραγούδια της αδικοχαμένης σούπερ-σταρ, συνδιαλέγεται με το βίντεο, αναρωτιέται «γιατί ζούμε», γελάει, κλαίει.
● Η χορεύτρια και χορογράφος Faye Driscoll, στο Thank you for coming: Attendance, εμπνέεται από τους ανθρώπους της πόλης και του δρόμου, ενώ καλεί τους θεατές της να γίνουν μέρος αυτού που συμβαίνει επί σκηνής, σχηματίζοντας έναν κλοιό γύρω από τους ερμηνευτές. Ένα απολαυστικό χαοτικό συνονθύλευμα που ολοκληρώνεται με ένα αποθεωτικό βακχικό φινάλε!
Info:
Made in USA
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Λεωφ. Συγγρού 107
13-29/11
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
