1. Anti-facebook Poetry: Πήξαμε στους «ποιητές» και στην «ποίηση» στο facebook, κάποια στιγμή θα κάνω μια Ανθολογία Αθλίας Φεϊσμπουκικής Ποιήσεως. Στην Ελλάδα εν γένει πήζουμε: στο φρόζεν γιόγκουρτ, στα διαδικτυακά ράδια, στις πιλάτες, σε όλα πήζουμε. Επιστροφή στο χαρτί, στην ποίηση των τυπωμένων σελίδων, των λέξεων με οντότητα – Οδός Καραμανλάκη: «Σ' ένα δωμάτιο στα Κάτω Πατήσια / γρίλιες μισάνοιχτες, φως ριγωτό, / σκόνη που ίπταται, / κουρτίνες παχύρρευστες κουρνιάζουν σαν κότες. / Σκιές ελλοχεύουν στις γωνίες / και ξετινάζονται τ' απογεύματα / τραντάζοντας το χώρο. / Ένα κατακόκκινο τηλέφωνο που φωσφορίζει / κάθε που καλεί ο έξω κόσμος. Καλώδιο μακρύ / στο μωσαϊκό – κιτρινωπό με γκρι ψηφίδες – / απ' τη μοκέτα στο σαλόνι στο διάδρομο / μέχρι και την κουζίνα / (μαρμάρινος μασίφ νεροχύτης παγωμένος, / κομμάτια φέτα στο σιφόνι της αποχέτευσης / μυρωδιά πράσινου σαπουνιού) / το φως απ' το ψυγείο που ξέμεινε μισάνοιχτο. / Φωνή βουτύρου εν τη ερήμω. / Απ' το παράθυρο, κεραίες τηλεόρασης μονολογούν / σαν τους τρελούς στο ίδρυμα, όλες μαζί, / μα κάθε μία σκούζει τα δικά της. / Και κάθε που πέφτει η νύχτα, τρίζουν τα τζάμια, / εξ αποστάσεως κίτρινοι διάλογοι, / μην κι ακουμπήσουν τις καυτές και παγωμένες λεωφόρους. / Κλειδώθηκαν οι άνθρωποι κι ακούνε τους δικούς τους». , Αστικά Ερείπια (και Αντιπερισπασμοί), εκδ. Πόλις.
2. Ζόφος στα προάστια. Είχα δει την ταινία. Αριστούργημα, μια κρυφή υποσημείωση στην ιστορία του κινηματογράφου, ένα μετασουρεαλιστικό underground αλλά και overland ζοφερό αριστούργημα. Σκηνοθετεί ο Frank Perry (τον αναγνωρίζουμε όσοι έχουμε πάθει με το απόλυτο αντονιονικό beat western με τίτλο Doc και με δεσπόζουσα μορφή τη Φέι Ντάναγουεϊ στο πλευρό του Στέισι Κιτς. The Swimmer, λοιπόν, μια ταινία που συνομιλεί κωδικοποιημένα με τον Theodor Adorno και τον Tρούμαν Καπότε, ενώ στο βάθος ακούγονται πρελούδια του Captain Beefheart. Και τώρα, το βιβλίο: Τζον Τσίβερ, Ο Κολυμβητής (μτφρ. Κωστής Καλογρούλης, εκδ. Καστανιώτης). Εννέα διηγήματα που είναι ακριβώς σαν τη γλώσσα: κόκαλα δεν έχουν και κόκαλα τσακίζουν. Ο ζόφος πίσω από τη ρόδινη ευμάρεια του baby boom, η όζουσα σαπίλα πίσω από τα χαμόγελα της κάθε απαστράπτουσας οδοντοστοιχίας, το ψυχικό σακατιλίκι πίσω από τον ανάλγητο εκθειασμό της παραγωγικής, και χρήμα φέρουσας, υγείας. Ο Τζον Τσίβερ (1912-1982), κολλητός του Ρέιμοντ Κάρβερ, ανατόμος της αφρολέξ προαστιακής χλιδής, επιτέλους συστήνεται αξιοπρεπώς στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό.
3. Η Μάτση των ονείρων μας: Την ξέραμε την ποίησή της. Ο Χατζιδάκις είχε πλέξει ένα θεσπέσιο εγκώμιο στη Μάτση, τη θρυλική Μάτση, την Ελληνίδα Joyce Mansour. Τα ποιήματά της εκδόθηκαν στον Ίκαρο. Οι παρέες, τη δεκαετία του 1980, με τα ραδιόφωνα να παίζουν Ρηνιώ Παπανικόλα, Χρήστο Βακαλόπουλο, Μαριτίνα Πάσσαρη, Θοδωρή Μανίκα, ήξεραν καλά την ποίηση της Μάτσης. Την αγαπούσαν. Ο Τσαγκαρουσιάνος της είχε κάνει μια ατόφια, ελισσόμενη γλυκά συνέντευξη. Οι δεκαετίες έγιναν άχαρες, την ξέχασαν. Αλλά τώρα, σε στριμόκωλη συγκυρία που έχει ανάγκη τη σπιντάτη μαλαματένια ποίηση, η Μάτση επανέρχεται. Ο τόμος ... Ιούς, Μανιούς, ίσως και Aqua Marina: Μάτση Χατζηλαζάρου, η πρώτη Ελληνίδα υπερρεαλίστρια προσφέρει μια πολύτιμη γνωριμία με τον βίο και το έργο της Μάτσης. Εύγε στον Χρήστο Δανιήλ και στις εκδόσεις Τόπος. Εύγε επίσης στον Χρήστο Δανιήλ, και στις εκδόσεις Άγρα τώρα, για το βιβλίο Μάτση Χατζηλαζάρου: Γράμματα από το Παρίσι στον Ανδρέα Εμπειρίκο (1946-1947). Μάτση (Παρίσι, 12/02/1946): «Τι τα θέλεις, Αντρέα μου, εγώ τρομάζω με όλα αυτά, βλέπω ότι είναι όλοι παθιασμένοι και εντεταγμένοι αριστεροί. Εμείς που δεν είμαστε, τι παρασταίνουμε στην εποχή μας; Τους Αλεξανδρινούς; Τους décadents; Όσο πάει η πολιτική μού γίνεται πιο αδιάφορη και μισητή, όλο βρωμιά και ψέματα και ανηθικότης. Αλλά φαίνεται ότι άμα έχεις πίστη δεν θα ερευνάς. Σε λίγο όλοι οι καλλιτέχνες θα κάνουνε μια ορισμένη τέχνη, όπως άλλοτε όλοι κάνανε χριστιανική τέχνη. Ευτυχώς που εμείς είμαστε στο μεταίχμιο κι έτσι προφταίνω να είμαι με τους Αλεξανδρινούς. Νομίζω ότι αν γίνει κομμουνισμός στην Ευρώπη, θα προτιμήσω να μπαρκάρω για την Αμερική. Μια ζωή είναι αυτή, θα κοιτάξω να τη ζήσω σύμφωνα με τον εαυτό μου. Δεν έχω, δυστυχώς, ταμπεραμέντο πιστού».
σχόλια