Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μέσα από τη ματιά ενός κορυφαίου φωτογράφου
EUROPEAN LIFO

Fred Marvaux: «Μια καλή φωτογραφία δεν πρέπει να χρειάζεται λεζάντα»

O Fred Marvaux εξηγεί τι σημαίνει να εργάζεσαι εκεί που χτυπά η καρδιά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας της Ευρώπης και μοιράζεται μαζί μας ιστορικές φωτογραφίες από το πολύτιμο αρχείο του.

Από τον Γιάννη Πανταζόπουλο

Η ιστορία γράφεται μπροστά στη φωτογραφική του μηχανή. Παρατηρεί, απαθανατίζει στιγμές και κάνει πράξη το ρητό που λέει: «Μια φωτογραφία ισούται με χίλιες λέξεις». Τα κλικ του προβληματίζουν, πυροδοτούν συζητήσεις, εμπνέουν και σίγουρα καταπλήσσουν. O Fred Marvaux είναι φωτορεπόρτερ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και αποστολή του είναι να αποτυπώνει ό,τι συμβαίνει στις επίσημες συνεδριάσεις της Ολομέλειας αλλά και όσα διαδραματίζονται στα παρασκήνια.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί αφηγείται αξέχαστα στιγμιότυπα από την επαγγελματική της διαδρομή και περιγράφει τι σημαίνει να είσαι αυτόπτης μάρτυρας σε κρίσιμα γεγονότα που σχετίζονται με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

−Τι σημαίνει για σας να εργάζεστε για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;

Η δουλειά μου, όπως και των συναδέλφων μου στη Φωτογραφική Υπηρεσία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είναι να μεταφέρω όσο πιο πιστά γίνεται τις δραστηριότητες ενός κορυφαίου ευρωπαϊκού θεσμού μέσα από εικόνες που επιτάσσουν σεβασμό και κανένα ίχνος πολιτικοποίησης. Ουσιαστικά, αποτελεί μια αποτύπωση της στιγμής αλλά και μια μορφή ιστορικού ντοκουμέντου για τη διαχρονική λειτουργία του κοινοβουλίου.

−−Πείτε μου μια στιγμή ή ένα γεγονός που έμεινε στη μνήμη σας.

Υπάρχουν πολλές δυνατές και αξέχαστες στιγμές που θα μπορούσα να απαριθμήσω τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια που εργάζομαι στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είτε κάτι που συνέβη κατά τη διάρκεια των συνόδων της Ολομέλειας στο Στρασβούργο, είτε πρόκειται για ένα γεγονός επικαιρότητας εντός του ημικυκλίου είτε για μια στιγμή οικεία που συμβαίνει μακριά από το κέντρο προσοχής. Ωστόσο, μπορώ να αναφέρω την ετήσια απονομή του βραβείου Ζαχάρωφ που είναι μια ιδιαίτερα δυνατή στιγμή, το αφιέρωμα στον Χέλμουτ Κολ, όπου φωτογράφισα όσο πιο διακριτικά γινόταν από μερικά εκατοστά τους αρχηγούς κράτους που ήρθαν από όλο τον κόσμο για να αποτίσουν φόρο τιμής. Επίσης, την άφιξη του Σιμόν Πέρες, όπου θυμάμαι πόσο αυξημένα ήταν τα μέτρα ασφαλείας, τις αφίξεις του Σαβιέ Μπετέλ, πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου, που κατά παράβαση του πρωτοκόλλου σταματά και έρχεται να σε συναντήσει αλλά και να σε χαιρετίσει προσωπικά. Τέλος, την ώρα που βρέθηκα εντελώς μόνος για ένα δεκάλεπτο στο γραφείο της προέδρου και από τη μια παρατηρούσα την ηλιόλουστη θέα σε ολόκληρη την πόλη και από την άλλη είχα στο χέρι μου το Νόμπελ Ειρήνης. Και, φυσικά, τη συνάντησή μου με τον Δαλάι Λάμα.

−Υπάρχει όμως κάποια φωτογραφία σας που να θυμάστε πολύ καλά, τραβηγμένη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;

Αμέτρητες. Αυτό που έρχεται πρώτα στο μυαλό, χωρίς δισταγμό, είναι μια φωτογραφία απ’ την επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου. Μια επίσκεψη με αυξημένα μέτρα ασφαλείας και ελάχιστους φωτογράφους. Μέσα στο ημικύκλιο θυμάμαι ότι είμασταν μόνο τρεις συνάδελφοι: ο φωτογράφος του Βατικανού, ένας συνάδελφος από το AFP κι εγώ από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μάλιστα, ήμουν ο μόνος που μπόρεσε να βρεθεί στο βήμα κατά την είσοδο του προέδρου Μάρτιν Σουλτς και της Αυτού Αγιότητας. Σκέφτηκα αυτήν τη φωτογραφία χωρίς να είμαι σίγουρος ότι θα καταφέρω να πάρω το κλικ που ήθελα. Μπαίνουν, κάθομαι κάτω με τα πόδια λυγισμένα προς τα μέσα, το ένα γόνατο στο έδαφος και το άλλο σχεδόν στα πόδια τους, οι υπεύθυνοι ασφαλείας με άφησαν να το κάνω. Ήμουν μόνος και μόλις λίγα εκατοστά μακριά από τους δύο τους. Και βγήκε. Μια στιγμή η οποία παραμένει χαραγμένη στη μνήμη μου για πάντα.

−Πιστεύετε ότι οι φωτογραφίες είναι μια αποτύπωση της πραγματικότητας;

Για όλη την ομάδα σε αυτό το τμήμα είναι προφανώς θέμα «αποτύπωσης της πραγματικότητας». Άλλωστε φωτογραφίζουμε όσο το δυνατόν πιο πιστά και χωρίς κανένα κομματικό χρώμα. Αν ο καθένας από τους φωτογράφους είχε τη δική του εμφάνιση, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ξεχωριστό στυλ. Για μια εκδήλωση οι φωτογραφίες μπορεί να μοιάζουν, αλλά επί της ουσίας είναι διαφορετικές. Εναπόκειται σε όλους να κάνουν ό,τι μπορούν για να λογοδοτήσουν απέναντι στην πραγματικότητα. Να έχουν πάντα κατά νου −και δεν είμαι εγώ που το λέω− ότι μια καλή φωτογραφία δεν πρέπει να χρειάζεται λεζάντα. Πρέπει η εικόνα να μιλά από μόνη της.