Αριστεροί ως άτομα υπάρχουν, συχνά αξιόλογα (και ρεύματα, ίσως και κόμματα – εν μέρει μεταμοντέρνα όπως ο Σύριζα). Αριστερές κυβερνήσεις δεν υπάρχουν! Ήδη, αυτό αναγκάστηκε να εμπεδώσει -επώδυνα- μια χώρα ολόκληρη. Και παρά το οξυμμένο στην αρχή φαντασιακό, και το συνεχιζόμενο, πέραν και της αποθεωμένης μηντιακής εξάρτησης, «συναίσθημα»...
Εκτός και αν για λόγους καφενείου, ονομάσουμε «αριστερά» την πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατία. Τύπου Πασόκ. Που ο καλπάζων νεοφιλελευθερισμός έχει ανεπιστρεπτί ταπεινώσει, ώστε να συμπορεύεται μαζί της ειδυλλιακά. Τότε όμως, θα έπρεπε να είχες πάει εδώ και καιρό στον Ολάντ να του το δηλώσεις απερίφραστα, για να σου κλείσει εγκαίρως τη δουλειά, όπως καλή ώρα. Αντί να πας παραδομένος και με κλειστές τις τράπεζες.
Ίσως αυτό σου λένε να κάνεις και τώρα, αλλά να το δηλώσεις ευθαρσώς -το πιστεύεις δεν το πιστεύεις-, με νέο σχήμα (όχι «αριστερό» και μπούρδες, πράγματι, η «μεγάλη δημοκρατική παράταξη», ας πούμε)... Αν θες να σώσεις για ένα διάστημα όχι τον πολύπαθο νεοΈλληνα (που δεν μπορείς!) αλλά το πτωχευμένο από το 2010 κράτος.
O δυτικός κοινοβουλευτισμός ως άχρηστος και ταλαιπωρημένος γέρων πλέον, ξεδιάντροπα παρηκμασμένος, δεν λειτουργεί. Και πάντως δεν είναι σε θέση να θεσμίζει καμιά δημοκρατία (είτε με, είτε χωρίς μνημόνια...).
Ποτέ άλλοτε, εδώ και πάνω από μισό αιώνα, δεν είχε καταναλωθεί τόσος Κρατισμός, και μάλιστα στο όνομα του έθνους. Γιατί ο πραγματικός κρατισμός (όχι ο οικονομικός, ο αριστερής κατεργασίας) υπήρξε και συνεχίζει να είναι η πολύμηνη κι επαναλαμβανόμενη ταύτιση του ανήμπορου θεατή/ψηφοφόρου με το θέαμα της Διαπραγμάτευσης.
Ακόμη κι αν όλοι μιλάνε πλέον για «Πολιτική», μικροί και μεγάλοι, γκόμενοι και γκόμενες, ενημερωμένοι και απολιτίκ, η συζήτηση παρά τις νέες συνήθειες (τα capital controls, φέρ' ειπείν) συχνά θυμίζει μοδάτες τηλεοπτικές σειρές του παρελθόντος – δεν παράγει πολιτική. Το πολύ-πολύ ψηφοφόρους. Αντίθετα, το θύμα –λόγω Αντιπροσώπευσης (ανάθεσης) και μήντια- περιέρχεται στη σχιζοφρενική θέση να σχολιάζει εντέλει, λες κι αναφέρεται σε κάποιον τρίτο, την ίδια τη θυματοποίησή του.
Σχιζοφρένεια της «πολιτικής», μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Του Ναι και του Όχι. Της... εξ ορισμού δημοκρατικής παρότι ολοκληρωτικής Ευρώπης («που θα αλλάξει, να το δείτε!,»). Όσο και οι λομπίστες του Ευρώ... Ευτυχώς που προέκυψε κι εκείνο το σκοτεινό -παρότι ο κύριος πρωθυπουργός δεν το ήθελε!- και γενναίο «Όχι».
Και όμως, αποδείχτηκε επιτέλους έστω κάτι. Έστω και μέσω Βρυξελλών Φρανκφούρτης, «Ευρώπης» δηλαδή... Ότι ο δυτικός κοινοβουλευτισμός ως άχρηστος και ταλαιπωρημένος γέρων πλέον, ξεδιάντροπα παρηκμασμένος, δεν λειτουργεί. Και πάντως δεν είναι σε θέση να θεσμίζει καμιά δημοκρατία (είτε με, είτε χωρίς μνημόνια...). Κι ότι η Αριστερά -με ή χωρίς εισαγωγικά- όφειλε αντί να προσβλέπει σ' αυτόν –σε ποια ακριβώς κληρονομιά;- και να σχίζεται για τις ψήφους και την εντός του «πάλη»-αναγνώρισή της, πρώτη και καλύτερη να τον χλευάσει (όπως κατά λάθος το κάνει η κυρία Κωνσταντοπούλου)... Μέχρι (κοινωνικής, και φυσικής) αντικαταστάσεώς του (sic!).
Βλέπετε όμως η αριστερά, το λατρεύει το κράτος. Δεν είναι για τέτοια ρεζιλίκια (άθελά της μόνο γίνονται – όπως στο επεισόδιο Χαϊκάλη)!
Άλλωστε αυτός ήταν ο ρόλος της παγκοσμίως, κι απ' τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Αυτός, και της καθήλωσης των πολλών στα δικαιώματα και μόνο (!) της Εργασίας – του στυλοβάτη ορόσημο αυτού του πολιτισμού...
(Συνεχίζεται)
* Ο Μπάμπης Βλάχος είναι συγγραφέας, μεταξύ άλλων, των πρόσφατων «Η γοητεία του καπιταλισμού ή Περί κρίσεως» (εκδ. futura, 2011), «Ο ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής» (εκδ. Υπερσιβηρικός, 2013)
σχόλια