Mια παρτιτούρα για στοχασμό, κίνηση και επαφή
(ψίθυρος)

Τι ακουμπά στο κεφάλι σου, αόρατο;
Ένα δοχείο μνήμης, γερμένο,
γεμάτο ιστορίες που δεν διάλεξες εσύ,
κι απειλεί να χυθεί.
(φωνή, σταθερά)

Αυτά τα δοχεία κουβαλούν αυτό το βάρος—
ραγισμένα, πορώδη, ατελή,

ζωντανά.
(χορωδία, αλληλεπικαλυπτόμενες φωνές)

Μία ρωγμή δεν είναι το τέλος.
Μία ρωγμή είναι ένα άνοιγμα—
για να γλιστρήσουν από μέσα της ιστορίες,
για να ξεκινήσουν μεταμορφώσεις.
(ορχηστρικό)
T-τ-τ-ταπ.
Τα θραύσματα του σμάλτου—
Αρκετά αιχμηρά για να τραυματίσουν,
αρκετά απαλά για να κρατήσουν.
Μέσα στον κλίβανο,
η φωτιά δεν δίνει απλώς σχήμα—
στοιχειώνει.
Σκέφτεσαι τη στιγμή της ψύξης, όταν σταθεροποιείται το σχήμα.
(ψίθυρος)

Σκύβεις.
εξαναγκάζει, ταράζει,
απαιτεί το βλέμμα σου.

Το δοχείο σε τραβάει προς το άκρο του,
τρεκλίζοντας ανάμεσα στην άνεση και τη ρήξη.
(φωνή, ηχηρή)

Το δοχείο είναι ένα σώμα—
Αναπνέει,
διαστέλλεται και συστέλλεται,
γίνεται εύθραυστο με τον χρόνο.

Εδώ,
μπορεί να βρεθείς
να ακούς ό,τι αρνείται να ονομαστεί.
(χορωδιακό μουρμουρητό, αργό κρεσέντο)

Περιλαμβάνουμε και περιλαμβανόμαστε.
Ραγίζουμε. Επιμένουμε.
Υπερχειλίζουμε. Σπάμε.
Δημιουργούμαστε ξανά μέσα στη διαδικασία.
Γινόμαστε ένα νέο σώμα, μαζί με άλλους.
Ο χρόνος αναδιπλώνεται εδώ.
(φωνή, μαζί με ηχώ)

Ένα οίκημα γίνεται σπίτι,
ένα σπίτι γίνεται ανάμνηση,
mία ανάμνηση γίνεται άμμος.
(ορχηστρικό)

Ο χώρος αναπνέει
με αλληλεπικαλυπτόμενες φωνές—
τις φωνές πριν και τις φωνές μετά,
ραμμένες όλες στη σάρκα του δοχείου.
(άκου)

Τα δοχεία μουρμουρίζουν:
απουσία,
παρουσία,
ζωές που πέρασαν,
τα συνηθισμένα που έγιναν ανοίκεια.

Στέκεσαι στο κατώφλι.
Τι κουβαλάς στο κεφάλι σου;
Τι ιστορίες στάζουν από τις ρωγμές σου;
(ψίθυρος)

Μείνε ακίνητος.
Άφησε τα δοχεία να αναπνεύσουν.
Άφησέ τα να μιλήσουν.
(παύση)

Νιώσε το ανάμεσο:
το βάρος και την ελευθερία,
την ομορφιά του τι γίνεται συλλογικά.
Είστε και οι δύο περιέκτες και περιεχόμενοι.
Στο κεφάλι σου—
πηλός,
θραύσματα,
και όλες οι μεταμορφώσεις τους.

Και στην ψύξη, θυμάσαι τη φωτιά.

Κείμενο από: Λυδία Αντωνίου