Η ζωγράφος παρουσιάζει τη δουλειά της σε πέντε εύγλωττες θεματικές ενότητες, απόλυτα συνδεδεμένες με τον αέναο κύκλο της ζωής, στέλνοντας το μήνυμα της για την προστασία του πλανήτη, πιο επιτακτική από ποτέ, επισημαίνοντας την ανάγκη της αρμονικής συμβίωσης όλων των έμβιων όντων,  για αμοιβαίο όφελος, για τη διατήρηση μιας βιώσιμα επιθυμητής ανάπτυξης, καθώς όλα τα είδη είναι απαραίτητα για την ισορροπία του πλανήτη γη. 

 

Σημεία αναφοράς της είναι το φυσικό τοπίο της ελληνικής υπαίθρου, τα υπέροχα άνθη τα οποία αναδεικνύει με τον χρωστήρα της, η σοφή μέλισσα, που όχι μόνο παράγει το πολύτιμο μέλι, αλλά και μεταφέρει τη ζωή με την ανεκτίμητη επικονίαση των φυτών, τα ζώα γενναιόδωροι παραγωγοί γάλακτος και ο άνθρωπος που με τη μορφή ενός μικρού κοριτσιού, έρχεται για να συμβολίσει το ελπιδοφόρο μέλλον. Πέντε θεματικοί άξονες, διαφορετικοί και αυτόνομοι, που συνδέονται μεταξύ τους και αποτελούν κρίκους στην αλυσίδα της ζωής.

 

Γεννημένη και μεγαλωμένη στον Θεσσαλικό κάμπο, η Γεωργία Μπλιάτου έχει μια μοναδική σύνδεση με τη φύση, που αυτή την εποχή είναι στις δόξες της:

«Η Άνοιξη σηματοδοτούσε πάντα τις εξορμήσεις στην εξοχή», σημειώνει η ίδια η καλλιτέχνις. «Ανθισμένες αγκαλιές παντού τριγύρω, αρώματα έρρεαν και πλημμύριζαν τα σώματα, αξέχαστες γεύσεις φρέσκων τυριών, μελιού, λαχανικών, τα ατελείωτα παιχνίδια με το χώμα, τις πέτρες, αιωρήσεις στα κλαδιά δέντρων με αυτοσχέδιες κούνιες σχημάτισαν τον μαγικό παιδικό παράδεισο που τα θεμέλια του ήταν η Ελληνική Φύση… Αυτή τη ροή της ζωής, μέσα από την παρουσία του σιωπηρού τοπίου που μόνο το θρόισμα των φυλλωμάτων, το βουητό των μελισσών, το  περπάτημα των ζώων, το γέλιο των παιδιών που παίζουν άφοβα στη φύση, αυτή την έννοια της ζωής της αιώνιας, όσο υπάρχει, θέλω να αποτυπώσω».

 

Η ιστορικός τέχνης Λουίζα Καραπιδάκη σημειώνει στο κείμενο της για την έκθεση:

 

«Με το έργο της η δημιουργός περιγράφει την ιερή αλληλουχία της οικολογικής ισορροπίας και του κλειστού κυκλώματος του φυσικού κόσμου, όπου κάθε ζωντανή ύπαρξη και η παραγωγή της εξαρτάται από τη συμβίωση με τις άλλες μορφές ζωής. Η διαταραχή στη δομή του περιβάλλοντος είναι ζημιογόνα, γιατί αν καταστραφεί η ύπαιθρος, το νερό, τα δέντρα και τα άνθη δεν θα γονιμοποιεί η μέλισσα και πολλές από τις φυτικές καλλιέργειες και αυτοφυή είδη θα εξαφανιστούν. Έτσι θα χαθούν και θρεπτικά στοιχεία σε διατροφικά είδη που χρειάζονται τα ζώα, θα υπάρξει επίπτωση στην παραγωγή των κτηνοτροφικών προϊόντων και κατά συνέπεια θα διαταραχθεί όλη η τροφική αλυσίδα, με αρνητικές συνέπειες για τον άνθρωπο.

 

Στο μυθιστορηματικό θεματικό της πεντάπτυχο η Μπλιάτσου εικονογραφεί με ακρυλικά, μικτές τεχνικές με μελάνια και φύλλα χρυσού την ευεργετική αλληλεπίδραση ανθρώπου-φύσης, με ευαισθησία, δίνοντας και μια ποιητική διάσταση στις συνθέσεις της. Επιλέγει οι ζωγραφικές της επιφάνειες να είναι αισιόδοξες και να σφύζουν από ζωή και χρώμα, παρόλο που με τα απεικονιζόμενα παραπέμπει εννοιολογικά στα φλέγοντα περιβαλλοντολογικά θέματα και στις μοιραίες συνέπειες της συνεχούς οικολογικής καταστροφής. Προτιμά να περιγράφει, οπλισμένη και από την έμφυτη αισιοδοξία της, την ομορφιά του φυσικού περιβάλλοντος και την ευεργετική προσφορά της φύσης στον άνθρωπο παρά να καταγράφει μελλοντικές καταστροφές. Ο στόχος της είναι να ευαισθητοποιήσει τον θεατή, να του υπενθυμίσει τον κίνδυνο, να τον μετατρέψει σε κοινωνό του σύγχρονου προβλήματος της διαταραχής της ισορροπίας πολλών οικοσυστημάτων και να τον προτρέψει να αποκτήσει οικολογική συνείδηση», καταλήγει η Λουίζα Καραπιδάκη.