Πρόκειται για μία αναγνωστική πειραματική performance -ένα διάλογο μεταξύ ζωντανής ανάγνωσης και ηχογραφημένων λεκτικών σημειώσεων- που ερευνά τη δυναμική της γλώσσας, την ανεπάρκεια και την υπερβατικότητά της.  Η καλλιτέχνις αναζητά μια διάλεκτο πλοήγησης στην καθημερινή εμπειρία, ένα εργαλείο για την φροντίδα και την επούλωση του τραύματος, και χρησιμοποιεί τη φωνή ως την πλέον ενσώματη και ακατέργαστη έκφραση του εσωτερικού κόσμου. 
 

 

Πυρήνας της performance είναι οι καθημερινές και αποσπασματικές σημειώσεις που τροφοδοτούν και την εικαστική εγκατάσταση, αποτελώντας διαφορετικές εκδοχές της ίδιας καλλιτεχνικής γλώσσας και πρακτικής.

 

Το αστείο, η τρυφερότητα, η βία και η ανατροπή υπάρχουν μέσα στις πιο κυριολεκτικές, ανιαρές και εφήμερες εκφάνσεις του καθημερινού λόγου. Το έργο της Ξανθοπούλου στο σύνολό του χαρακτηρίζεται από ρευστότητα του περιεχομένου και τη λογική του «με ό,τι έχω»: τη ριζοσπαστική  ιδέα ότι με πολύ απλά μέσα δημιουργούνται τρόποι να κατανοούμε, να αντέχουμε, και να υπάρχουμε.