Antonis T, Stages

Υπάρχουν φωτογραφίες που έχουν σημαδέψει ολόκληρες γενιές, που έχουν διασχίσει δεκαετίες ολόκληρες χωρίς να χάσουν σταγόνα από το νόημά τους αλλά και φωτογραφίες λιγότερο εμβληματικές που αποτυπώνουν το βλέμμα του ανώνυμου φαν να κουβαλάει όλη την πίστη και την τρέλα που χωρίς αυτά δεν κινείται τίποτα. Ακόμα και σήμερα, την εποχή της ψηφιακής πλημμύρας, ξεχωρίζουν. Αυτή είναι η τρέλα του φωτογράφου, να συμπυκνώνει τη δήλωση της μπάντας ή του μουσικού σε μία εικόνα, σκυμμένος μπροστά στη σκηνή με το pit να λυσσομανάει πίσω του, ή γονατισμένος δίπλα στην κονσόλα των μόνιτορ να αποκρυσταλλώνει την ηλεκτρική καταιγίδα.

Στην Ελλάδα, οι φωτογράφοι είναι μέρος της σκηνής∙ συμμετέχουν σε αυτήν όπως τα ίδια τα μέλη των συγκροτημάτων∙ πωρώνονται με τις μπάντες που φωτογραφίζουν, αποτυπώνουν αυτό που βλέπουν, το οποίο πολλές φορές δεν το βλέπουν δει ούτε οι ίδιες οι μπάντες, κι έτσι η δουλειά τους λειτουργεί σαν δεξαμενή έμπνευσης για τους μουσικούς.