Βασίλης Γέρος, Γιάννης Τζερμιάς και Αριατομένης Κατσούλας στο Κέντρο τεχνών Μετς

Αμφιταλαντευόμενοι σε έναν εξπρεσιονιστικό διάλογο τριών καλλιτεχνών βρισκόμαστε αντιμέτωποι με υφές που εγείρουν το εικονοποιητικό της φαντασίας. Ζητήματα παρατήρησης του νου, κρυφών σκέψεων και φιλοσοφικών αναζητήσεων έρχονται στο προσκήνιο. Κοιτάζοντας πέρα από τα προφανή, αναδύονται ψυχολογικές και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις στα έργα των καλλιτεχνών και μας μεταφέρουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Παταγονία, Μεσσηνιακά ελαιο-τοπία, υποθαλάσσιοι υπαινιγμοί αλλά και σαρκικοί προβληματισμοί μιλούν για ουτοπίες, την απαρχή του κόσμου αλλά και την απεραντοσύνη της φύσης.

Τοπία υδάτινα ή επουράνια;

Το βλέμμα του θεατή έρχεται να προσδιορίσει το χωρόχρονο και να αποδώσει δικές του εικονοποιητικές ερμηνείες.

Στο έργο του Β. Γέρου, μέσα από μίνιμαλ-Οπ αναφορές και πλαστικότητα που θυμίζει χειρονομιακό γερμανικό εξπρεσιονισμό, ταξιδεύουμε σε ακτίνες φωτός, μεταξωτές ποιότητες, αστρικές τοπιογραφίες και υποθαλάσσια όντα. Ηλεκτρισμένες σμέρνες εγείρουν συνειρμούς, δημιουργούν εδάφη και προκαλούν συνθετικά. Ο καλλιτέχνης γίνεται ένας σύγχρονος αστροναύτης, αστρικός πειρατής ή ρομαντικός άστρο-συλλέκτης, αιχμαλωτίζοντας, κρυφά, κομμάτια του φλοιού της σελήνης.

Με την ποιητική αυτή, δίνει την σκυτάλη, στον φίλο του Γιάννη Τζερμιά, ο οποίος με τη σειρά του, μας καταθέτει τον εσωτερικό κόσμο μιας απομονωμένης εσωτερικής φωνής. Πλάι σε στοιχεία παρατήρησης του «μήπως» και του «αν»,  γεννιέται ένας διάλογος περί κενού. Το κενό στο έργο του Γ. Τζερμιά αποτυπώνεται γοερό, παγωμένο, άγονο, Παταγονικό. Είναι η απουσία βιοτικών παραγόντων ενός ουτοπικού οικοτόπου. Χωρίς ίχνος θέρμης ή φωνής δημιουργείται ένας νοητός απόηχος. Ένα μελαγχολικό μπλε ηχόχρωμα πλανάται από ένα φανταστικό μοιρολόι σκιάς. Ένας εξωτερικός παρατηρητής ίπταται και ταξιδεύει με ταχύτητα γρηγορότερη από τα ημιπαγωμένα τοπία του. Με εξπρεσιονιστική ένταση και πλαστικότητα ο Γιάννης μετατρέπεται σε πέτρινη γροθιά, σε άγρια βράχια, σε σκληρά ανάγλυφα εδάφη και θάλασσες αδειανές. Με δραματικό φωτοκοντράστο, μας εξιστορεί έναν και μόνο συνειρμό: «Ο κόσμος γεννιέται ή χάνεται;»

Αναπάντητοι και αναρωτώμενοι στεκόμαστε μπροστά στα κοσμογονικά τοπία του Γ. Τζερμιά

Πλαστικές αναφορές, μας παραπέμψαν σε στοιχεία γης, ουρανού και θάλασσας, ωστόσο δεν μιλήσαμε ακόμη για τον άνθρωπο. Ενώνοντας με προσοχή τα κρυφά κομμάτια του παζλ αυτής της θεματικής, ελπίζουμε για κάποιο σημάδι ύπαρξης. Με τον διάχυτο ερωτισμό, τα αισθησιακά γυμνά και τα πράσινα ελαιο-τοπία του Μένη Κατσούλα ερχόμαστε να ολοκληρώσουμε την απουσία, με ζωή. Αυτό που μέχρι στιγμής έλειπε από  τον εικαστικό διάλογο των τριών, τώρα προσπαθεί να γοητεύσει φέρνοντας στο προσκήνιο ένστικτα συνυφασμένα με το όν, τη γέννηση, τη σαγήνη, το διονυσιακό, το υπαρκτό. Ο Μένης με την ιστορία μιας κόκκινης μαινόμενης γραμμής χορεύει το χορό του Ησαΐα, «γεννηση μετάγουσα τους εκ γής προς ουρανόν», όχι ενός θεανθρώπου αλλά της ανθρώπινης ιστορίας. Είναι η Αριστοτελική Εντελέχεια, το ένα, το τέλειο και το έχειν, που ορίζει την τελειότητα των καθέκαστων «..σύγκειται γὰρ παρὰ τὸ ἕν καὶ τὸ τέλειον καὶ τὸ ἔχειν· ὅταν γὰρ ἕκαστον ἔχῃ τὴν ἑαυτοῦ τελειότητα, ἐντελεχείᾳ λέγεται εἶναι…».

ΕΓΚΑΙΝΙΑ | OPENING : 01/12/2022 | 19.00 – 22.00

Διάρκεια | Duration : 01/12/2022 – 17/12/2022

Διοργάνωση – Επιμέλεια | Coorganization – Curation : Μετς Κέντρο Τεχνών, ΤετARTημόριο, Α.Γ.Ο. | Mets Arts Center, TetARTimorio, A.G.O.

Eπιμέλεια Κειμένου | Τext curation : Νιόβη Κρητικού | Niovi Kritikou