Beyond Nostalgia Hijack: Ομαδική έκθεση στην γκαλερί CAN Ανδρουλιδάκη

Οι καλλιτέχνες εξετάζουν την ανθρώπινη συνθήκη και τις δυνατότητες που τους παρέχουν σαν αλληγορικοί μηχανισμοί απεμπλοκής στο συνεχώς μεταβαλλόμενο σύγχρονο περιβάλλον.

The LiFO team, 13.4.2021 | 13:43

Η ομαδική έκθεση Beyond Nostalgia Hijack αναπτύσσει ένα δίκτυο επιδράσεων δημιουργώντας έναν υποθετικό χώρο μέσα από ποιητικά σημεία εκκίνησης. Η κατάσταση μουδιάσματος που συχνά βιώνεται στις στιγμές παύσης μπορεί να αναπτύξει τη δυνατότητα αναστοχασμού ή μετασχηματισμού που είναι εγγενής στην καθημερινή εμπειρία, καθώς και την ανατρεπτική δυναμική του παραλόγου τετριμμένων δραστηριοτήτων και σκέψεων. Θεματικές γύρω από την ευαλωτότητα, το σαρκασμό, τον ρομαντισμό, τον φουτουρισμό αλλά και με μια ερευνητική διάθεση σχετικά με έννοιες όπως η τεχνολογική πρόοδος, η φύση και η ταυτότητα διαπερνούν την έκθεση.

Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες μέσω των συναισθηματικών και πολιτικών σχέσεων που φέρουν τα υλικά και η ιστορικότητα των μέσων που χρησιμοποιούν, εξετάζουν την ανθρώπινη συνθήκη και τις δυνατότητες που τους παρέχουν σαν αλληγορικοί μηχανισμοί απεμπλοκής στο συνεχώς μεταβαλλόμενο σύγχρονο περιβάλλον.

O Κωνσταντίνος Γιώτης με την πρακτική του δημιουργεί εννοιολογικές σχέσεις και ένα δίκτυο πολιτισμικών αναφορών, συμβόλων αλλά και αυτοβιογραφικών αποκλίσεων που θολώνουν τη σχέση συλλογικής και προσωπικής σφαίρας και δομούν ένα σύγχρονο φαντασιακό. Μέσα από ονειρικά σκηνικά και μια ελλειπτική σχέση με την αναπαράσταση, η ζωγραφική του συχνά αντλεί εννοιολογικά από το αναπαραστατικό όραμα των πρωτοποριών του 20ου αιώνα. Σκοπός είναι να δημιουργηθεί μια αναλυτική και συναισθηματική σχέση για τη διερεύνηση ενός ριζωματικού πεδίου σκέψης μέσα από την εικονογραφία και τη ζωγραφική πρακτική.

Συχνά, επαναλαμβανόμενα μοτίβα αποτελούν αφηγηματικές αφορμές για να διερευνηθούν ιδεολογικές κατασκευές, τα όρια της αναπαράστασης, ζωγραφικές συμβάσεις και κατασκευές. Στο έργο που παρουσιάζεται διακρίνονται μορφές σε υποθετικά τοπία με μια σαρκαστική διάθεση στοχασμού πάνω στην ζωγραφική διαδικασία και έννοιες παραγωγικότητας.

Beyond Nostalgia Hijack: Ομαδική έκθεση στη γκαλερί CAN Ανδρουλιδάκη

Εύας Παπαμαργαρίτη, Always ecstatic always lost.

Το έργο της Εύας Παπαμαργαρίτη επικεντρώνεται στην κινούμενη εικόνα, τον ήχο, σε τυπώματα και γλυπτικές εγκαταστάσεις που διερευνούν τη σχέση και κατάρρευση των ορίων μεταξύ ψηφιακού χώρου και φυσικής πραγματικότητας, εστιάζοντας στη δυναμική διασύνδεση και αλληλεπίδραση των συμβάντων μεταξύ των δύο αυτών συστημάτων. Διερευνά έννοιες όπως η συγκρότηση και η θραυσματοποίηση «χώρων» και ταυτοτήτων στην απο-υλικοποιημένη διαδικτυακή συνθήκη, η συμβιωτική και συμποιητική σχέση ανθρώπου, φύσης και τεχνολογίας, η διαρκής και μεταβαλλόμενη διάδραση υποκειμένου-οθόνης-μηχανής, η ροή, διασπορά και σύνθεση των γεγονότων στη σύγχρονη πραγματικότητα. Χρησιμοποιώντας κυρίως ψηφιακά εργαλεία παράγει υλικότητες, μορφές, φόρμες και αντικείμενα που επεκτείνονται από την οθόνη προς τον φυσικό χώρο. Παράλληλα, δημιουργεί συνθήκες και αφηγήσεις που βρίσκονται στο όριο υπερρεαλιστικών/κατασκευασμένων σεναρίων και πραγματικών καταστάσεων.

Κωνσταντίνος Πέττας, Sometimes they come with urges.

Ο Κωνσταντίνος Πέττας στην πρακτική του διερευνά τις δομές ύπαρξης και παραγωγής στο πλαίσιο μίας οικονομίας συνεχούς ρευστότητας. Για το Untitled (Dasein I), το σημείο εκκίνησης είναι ένα τεχνητό κομμάτι γρανίτη διαθέσιμου στο εμπόριο που χυτεύεται σε αλουμίνιο και στην επιφάνεια του προστίθενται βιομηχανικά τυπώματα που μιμούνται φυσικό καμουφλάζ. Με αυτό τον τρόπο επιχειρείται μία γεωλογική μίμηση. Ένας παραλληλισμός μεταξύ της διαμόρφωσης του φυσικού κόσμου μέσω γεωμορφολογικών διεργασιών και του σχηματισμού ενός νέου κόσμου που συντελείται ακατάπαυστα μέσω βιομηχανικών διαδικασιών. Με την επανανοηματοδότηση της διαμόρφωσης ενός οικοσυστήματος, αναδύονται νέοι τρόποι προσαρμογής και επιβίωσης στα πλαίσια της ισχύουσας πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας.

Η Βαλίνια Σβορώνου παρουσιάζει μια σειρά από νέα κεραμικά έργα και παλαιότερα γλυπτά, τα Salvaged Notes 4-8, 2021 και The whirling dress 1-2, 2020. Τα κεραμικά μοιάζουν με σημειώσεις και σκίτσα, κάποια διασωσμένα και κάποια περιβλημένα μέσα σε ένα μυστήριο γυάλωμα. Το περιεχόμενο των σημειώσεων κυμαίνεται από ήδη υπάρχουσα ποίηση έως προσωπικές σημειώσεις και σκίτσα που αποδίδονται σε άλλες γυναίκες καλλιτέχνιδες, που μοιάζουν με ημερολογιακά θραύσματα ή εξομολογήσεις. Το άρωμα αυτών των φανταστικών απομνημονευμάτων παραπέμπει στα γλυπτά που μοιάζουν με τριαντάφυλλα κατασκευασμένα από χαρτόνι και γύψο, ως λουλούδι που σχετίζεται με την μυστικότητα. Σε μια τυχαία συγκυρία, η εύπλαστη μορφή μιας πλαστικής σακούλας, που κυματίζει κυκλικά και αργά αναδιαμορφώνεται από τον άνεμο και βιώνεται σε κατάσταση παύσης. Κάπου ανάμεσα στις κινήσεις του σύγχρονου κόσμου, η στατικότητα της ζωής ησυχάζει, οι ρυθμοί επιβραδύνονται και τo τετριμμένο γίνεται εμφανές.

Βαλίνια Σβορώνου, The Whirling Dress.

Η πρακτική του Μάριου Σταμάτη εξετάζει τις σχέσεις ανάμεσα στον άνθρωπο, την φύση και την τεχνολογία, τους τεχνολογικούς περιορισμούς της σωματοποίησης τους (embodiment), και την αξία του συναισθήματος στην σύγχρονη ψηφιακή καπιταλιστική εποχή. Στη συγκεκριμένη εγκατάσταση συνθέτει μια μετα-αφήγηση κατά την οποία η οργανική ύλη έχει υποστεί διεργασίες εξελικτικής μετάλλαξης. Μέσα από βίντεο και γλυπτά ερευνά την ολοένα αυξανόμενη επιρροή των νέων μορφών νοημοσύνης στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, διανόηση και τελικά στο σώμα. Σαν μελλοντικά ευρήματα ανασκαφής όπου τα μορφολογικά τους στοιχεία προκύπτουν από την σύμπραξη της φύσης με την τεχνολογία και της ανθρώπινης με την τεχνητή νοημοσύνη, μέσω των άρρηκτων συνδέσεων οργανικής και μη ύπαρξης, οι συναισθηματικές επενδύσεις (affect) γίνονται όχημα για την διερεύνηση αυτών των μεταμορφωτικών συμβιώσεων.