Ο ρόλος των αντιπροσωπευτικών θεσμών στις διαδικασίες εθνικής ενοποίησης κατά τον 19ο αιώνα.
Στην Ευρώπη του 19ου αιώνα, την επαύριο του Συνεδρίου της Βιέννης, οι φιλελεύθεροι, εμπνεόμενοι από την κληρονομιά της Γαλλικής Επανάστασης, προσβλέπουν στην απόκτηση κοινοβουλίου ως αντιπροσωπευτικού θεσμού για το έθνος. Εξόριστοι, πατριώτες και επαναστάτες όλων των χωρών συνεργάζονται μεταξύ τους για την επίτευξη των κοινών ιδεωδών. Ιδιαίτερα στη Νότια Ευρώπη - από την Ιταλία μέχρι την Ελλάδα, αλλά και την Πορτογαλία - η διεκδίκηση των αντιπροσωπευτικών συνταγματικών κανονισμών είχε συνυφαστεί με τις εθνικές επιδιώξεις, στην επίγνωση της αναγκαιότητας να ανακτηθεί η συσσωρευμένη ιστορική καθυστέρηση συγκριτικά με την υπόλοιπη Ευρώπη όσον αφορά τον πολιτικό και κοινωνικό εκσυγχρονισμό. Οι εισηγήσεις θα παρουσιάσουν μερικά σημαντικά στιγμιότυπα και πρόσωπα αυτής της ιστορικής εξέλιξης σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Τα πρότυπα αναφοράς, αρχής γενομένης από το αγγλικό, τα όργανα του πολιτικού αγώνα, όπως ο Τύπος, οι διεθνικές επαφές θα κατευθύνουν τις διαφορετικές και όχι πάντοτε ευθύγραμμες θεσμικές διαδρομές κάθε χώρας που θα εξεταστούν σε βάθος παρέχοντας μία διεξοδική χωροχρονική αντιπαραβολή.
| ΠΟΤΕ | 15/02/2013 - 15/02/2013 |
