Δημοσθένης Κοκκινίδης, Σχέδια και μνήμες

Ο Κοκκινίδης, ζωγράφος του χρώματος ή αλλιώς κολορίστας, όπως αισθάνεται ο ίδιος, πιστεύει ότι το σχέδιο είναι ο γεννήτορας της ζωγραφικής, πρωτογενές στοιχείο επαρκέστατο για να μεταδώσει από μόνο του μια πληροφορία αισθητική, καλλιτεχνική. Ο ίδιος άρχισε να ζωγραφίζει από 10 χρονών, μαθητής ακόμη του δημοτικού και συνέχισε βέβαια και στο γυμνάσιο. Από το 1947, μετά από σπουδές με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη, αρχίζει να ζωγραφίζει και το σύνολο των σχεδίων αυτής της δουλειάς θα παρουσιαστούν στην παρούσα έκθεση. Τα τελευταία χρόνια ο Κοκκινίδης έχει αφήσει στην άκρη τα πινέλα του. Ο ίδιος λέει: «Δεν ζωγραφίζω πια, γιατί ό,τι είχα να πω το είπα και δεν θέλω η ζωγραφική μου να επαναλαμβάνεται σε σημείο κορεσμού ή πλήξης. Προτιμώ από δω και πέρα να δείχνω μόνο το παρελθόν».

Ίσως αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισε τώρα να ανοίξει όλα του τα κιτάπια και να εκθέσει τα σχέδια. Για πρώτη φορά παρουσιάζονται σχέδια Νεανικά-Σπουδαστικά (1947-1958). Οι θεματικές ενότητες που δομούν την έκθεση είναι έξι: στην πρώτη, Συνοικίες-Προσφυγικά (1958-1964), γίνεται αναφορά στους πρόσφυγες του 1922˙ στη συνέχεια παρουσιάζονται σχέδια εμπνευσμένα από τον πόλεμο του Βιετνάμ (1963-1967)˙ στην τρίτη ενότητα περιλαμβάνονται σχέδια από την εποχή της Δικτατορίας (1967-1974)˙ σχέδια που αποτυπώνουν τις διαμαρτυρίες του κόσμου, των φοιτητών, της νεολαίας, η οποία μετά τη μεταπολίτευση βγήκε στους δρόμους, περιέχει η τέταρτη ενότητα, με τον χαρακτηριστικό τίτλο Διαμαρτυρίες (1974-1981)˙ η έκθεση συνεχίζεται με τις Θάλασσες (1981-1999) ‒σκηνές από τη θάλασσα της Μήλου και σκηνές από τις ραψωδίες της Οδύσσειας‒ και κλείνει με την ενότητα η Πέπη κι εγώ (1993-2010).