Εύα Καρύδη - «Terra nullius»

Είναι άραγε ουτοπική η αναζήτηση της οντότητας του φωτός και της πλαστικότητας της φόρμας, της ποιητικής του λευκού και της κοινής ύπαρξης κατά τον 21ο αιώνα;

Έχοντας εξαιτίας του ζωγράφου πατέρα της μεγαλώσει ανάμεσα στα πινέλα και τα χρώματα, η Εύα Καρύδη γοητεύτηκε στη συνέχεια από το οργανικό σχέδιο και την ύλη: ακολούθησε το παιχνίδι της σκιάς με το φως διατηρώντας ως βασική της επιδίωξη στη γλυπτική το αμείωτο ενδιαφέρον για τη διαδικασία και την τελική φόρμα, για τη συνύπαρξη διαφορετικών όγκων και μορφών μέσα στον χώρο, για την έκθεσή τους στο πρωτογενές βλέμμα του θεατή.

Η γλυπτική τέχνη ως δυνητική ρευστή αφετηρία συνειρμικών οργανικών  σημειώσεων επάνω στη φόρμα και την ύλη, τα ίχνη και τις γραφές, το χρώμα ή το μη-χρώμα, τις τονικότητες και τις πλαστικότητες, τα φώτα και τις σκιές, την υφή και τις αποχρώσεις, τις όψεις και τις μεταμορφώσεις του λευκού, τη μοναχικότητα και τον δυισμό, αποτελεί για την Καρύδη ένα ανοιχτό πεδίο καθημερινών μαχών και ψιθύρων, εξακολουθητικής ασκητικής και χειροποίητης ποιητικής. Στο έργο της όπου η λιτή αισθητική συνομιλεί με το καθαρό συναίσθημα με ακριβή ενδελέχεια, λιγοστά σώματα φυσικών διαστάσεων εξέρχονται από το σκοτάδι διεκδικώντας τον τόπο μέσα από τη σιωπή. Λαμπερά λευκά σώματα που ενίοτε υπόκεινται σε τρυφερές κοπιώδεις πατίνες αποκτώντας το απροσδιόριστο χρώμα του ακατέργαστου λιναριού, ζευγάρια στιλπνής ωραιότητας που ανταλλάσσουν νεύματα, βλέμματα, σώματα, παρουσίες. Νεαροί άνδρες και γυναίκες που αγρυπνούν μαζί, σαρκάζοντας τα λευκά του θυμού, τα κενά της μνήμης.