Γιάννης Θεοδωρόπουλος

Ο Γιάννης Θεοδωρόπουλος είναι μια ξεχωριστή περίπτωση στην σύγχρονη ελληνική φωτογραφία. Στις εικόνες που παρουσιάζει στην 6η ατομική του έκθεση ο καλλιτέχνης συνεχίζει, όπως και στις προηγούμενες, να εστιάζει στον εσωτερικό χώρο του σπιτιού του ψηλαφώντας την προσωπική του διαδρομή και τους μηχανισμούς συγκρότησης του Εγώ μέσα από μικρές καθημερινές ιστορίες ταυτισμένες με τις ιδιαιτερότητες της οικογένειάς του: του πατέρα, της μητέρας, της νονάς κλπ. Είναι σαν οι ιστορίες αυτές των οικείων ανθρώπων που έφυγαν να έχουν αφήσει τα ίχνη τους και την κρυμμένη σημασία τους στο σπίτι όπου μεγάλωσε και ο καλλιτέχνης τα ανασύρει για να μας τα παρουσιάσει, συχνά, μέσα από μια κεκαλυμμένη με χιούμορ θλίψη. Όπως αρμόζει, άλλωστε, στις εικόνες της μνήμης, της νεανικής ραστώνης και των αδιέξοδων αγορίστικων ονείρων.

Από τα θερμοκήπια της πρώτης του έκθεσης μέχρι τα τοπία - λεπτομέρειες του σώματος του πατέρα και τα τελευταία έργα, οι φωτογραφίες του αποτελούν τόπους απουσίας, μνήμης. Ο Θεοδωρόπουλος κάνει εμφανές αυτό το στοιχείο φωτογραφίζοντας το φουστάνι της μητέρας στην πολυθρόνα στην οποία εκείνη καθότανε. Στο τρίπτυχο, στο οποίο εικονίζεται ο πατέρας, οι διαστάσεις της κάθε εικόνας είναι τόσο μικρές που δεν μπορεί να διαβαστεί καθαρά το πρόσωπο. Για τον φωτογράφο η αλήθεια βρίσκεται στην διατήρηση της στιγμής και όχι στην αποτύπωση μιας πιο καθολικής ιστορίας.

Η περιπλάνησή του στον χώρο του προσωπικού βιώματος, είχαμε αναφέρει σε προηγούμενή του έκθεση, μοιάζει με την ιστορία της Αλίκης που περνάει από την άλλη μεριά του καθρέφτη για να χαθεί στον κόσμο του ονείρου. Άλλωστε στην πραγματικότητα οι εκθέσεις του συγκροτούν πάντα μιαν αυτοπροσωπογραφία που έχει την μορφή της εγκατάστασης. Οι επί μέρους φωτογραφίες δεν είναι άλλο από ψηφίδες που υπηρετούν την τελική εικόνα. Στην προηγούμενή του έκθεση ο καλλιτέχνης δεν είχε διστάσει να ξαναπαρουσιάσει εικόνες παρόμοιες με εκείνες παλαιότερων εκθέσεών του ακριβώς γιατί τις είχε ανάγκη για την δημιουργία της αυτοπροσωπογραφίας αυτής.