Γιώργος Σαμψωνίδης, Conatus

Στην πρώτη ατομική του έκθεση με τίτλο Conatus, ο Γιώργος Σαμψωνίδης  εφευρίσκει εκ νέου το μαύρο και το λευκό στη ζωγραφική. Μαύρο από στάχτη, λευκό από φτερουγίσματα περιστεριών, τονικό γκρίζο της αλήστου μνήμης.

Ο νέος ζωγράφος ταΐζει τις εικόνες του με σκοτεινές φτέρες και φρέσκο χιόνι. Ονειρεύεται χλωμές Οφηλίες που πνίγονται σιωπηλά ανάμεσα στα νούφαρα, αγγελικές βαλκυρίες που θρέφονται με λυκόφως και ταραγμένα χνώτα εφήβων, απαλά κλειστά βλέφαρα μικρών κοριτσιών με ευγενικά μέτωπα, σε τόπους όπου η λήθη διώχνει τη λύπη.

Σχεδιάζει χάρτινα λουλούδια και διάφανα γράμματα, αινιγματικά χαμόγελα της Τζοκόντας και κινητικούς μηχανισμούς του Descartes, ξύλινα έλκηθρα που πνίγονται στις υπερβόρειες λίμνες, αιχμάλωτες πεταλούδες που σπαρταρούν κάτω από τη  διπλή ξιφολόγχη ενός αιχμηρού ψαλιδιού