H Ραλλού Παναγιώτου και το «Μικροκλίμα τσέπης» στο Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων

Στα νέα έργα της Παναγιώτου, η πόλη καθρεφτίζεται στα σώματα, η αστική κλίμακα συνδέεται με τη μικροκλίμακα του σώματος.

The LiFO team, 14.10.2021 | 13:22

Την ατομική έκθεση της Ραλλούς Παναγιώτου, με τίτλο «Μικροκλίμα τσέπης», παρουσιάζει ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ) από 21 Σεπτεμβρίου έως 7 Νοεμβρίου 2021 στο Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων.

Στη γλυπτική της η Ραλλού Παναγιώτου κωδικοποιεί υφές καθημερινής ζωής, τμήματα αντικειμένων, φευγαλέα συμβάντα και προσωπικά βιώματα, τα οποία αναπλάθονται και μεταφέρονται σαν να διαδραματίζονται εκ νέου στον χώρο της έκθεσης. Όπως υποδηλώνει ο τίτλος της έκθεσης Μικροκλίμα τσέπης, την Παναγιώτου την ενδιαφέρει το μερικό αντικείμενο, οι λεπτομέρειες ενός αντικειμένου ή περιβάλλοντος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τοπολογίες όπως η τσέπη ενός ανδρικού παντελονιού και η εσοχή ενός τοίχου μεταφέρουν, με τη μορφή μαρμάρινων ανάγλυφων και άλλων στοιχείων, την αίσθηση μιας τσέπης, το κενό, το περιεχόμενο, τη θερμοκρασία της.

Στα νέα έργα της Παναγιώτου, η πόλη καθρεφτίζεται στα σώματα, η αστική κλίμακα συνδέεται με τη μικροκλίμακα του σώματος. Με έναν κρυπτογραφικό τρόπο που θυμίζει παιχνίδι αναγραμματισμού λέξεων, τα ονόματα αθηναϊκών δρόμων σχηματίζονται από τα γράμματα ονομάτων και λέξεων σε ετικέτες ρούχων του ’70 και του ’80 της οικογένειάς της. «Συλλέγοντας» ονόματα δρόμων ικανά, μέσω της μνήμης της εκφοράς τους από ένα αγαπημένο πρόσωπο, να ενεργοποιήσουν τη βιωματική μνήμη, η καλλιτέχνις σχηματίζει το όνομα κάθε δρόμου χρησιμοποιώντας ελλιπείς γραμματοσειρές. Οι τελικές συνθέσεις είναι μεγάλων διαστάσεων τελάρα μεταξοτυπίας πάνω σε ύφασμα τέντας αυτοκινήτου.

H Ραλλού Παναγιώτου και το «Μικροκλίμα τσέπης» στο Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων

Στη γλυπτική της Παναγιώτου, οι μετωνυμίες αντικειμένων διογκώνονται, ξεπερνάνε τη χρονικότητά τους και από σύμβολα γίνονται πραγματικά, απτά αντικείμενα. Για παράδειγμα, το μοτίβο από ένα πλακάκι μπάνιου της δεκαετίας του ’70 μετατρέπεται σε μια σύνθετη κατασκευή, σε ένα είδος σκηνής, ή επίπλου, που είναι έτοιμο να υποδεχθεί το σώμα. Τα αντικείμενα που επιλέγει και αναπλάθει η Παναγιώτου πάντα έχουν να κάνουν με τη σωματικότητα. Είναι αντικείμενα που εφάπτονται στο σώμα, προσαρτώνται σε μέρη του, επηρεάζουν τη θερμοκρασία του, γίνονται πολιτισμικές επιστρώσεις πάνω στο σώμα. Είναι η μεταλλική θήκη που θα πιάσεις φευγαλέα για να πάρεις το σαπούνι. Είναι το κρύο πλακάκι που ακουμπάς την πλάτη σου. Είναι η τσέπη του παντελονιού σου. Τα έργα της Παναγιώτου σχετίζονται με τον ελεύθερο χρόνο, με μια παύση της παραγωγής. «Τα αντικείμενα στα οποία επικεντρώνομαι φέρουν μια πολυπλοκότητα στην οικονομική τους διάσταση, είναι αντικείμενα που από μαζικά γίνονται προσωπικά και συνδέονται με μηχανισμούς επιμέλειας του εαυτού. Ένα λαστιχένιο βατραχοπέδιλο υποδηλώνει μια ταύτιση με το σώμα που κινείται με τον εαυτό του σε μια χρονική αναδίπλωση. Δεν αναφέρεται στο άτομο τη στιγμή που παράγει» διευκρινίζει η καλλιτέχνις.