Χρίστος Μιχαηλίδης, Early Echoes

Βασικός θεματικός άξονας για τον καλλιτέχνη αποτελεί το τοπίο, μια φιλοσοφικά νοηματοδοτημένη κατηγορία στην ιστορία της τέχνης και την αισθητική, ήδη από την εποχή της Αναγέννησης, κατά την οποία τούτο αναδύθηκε ως αυτόνομη κατηγορία (genre). Ωστόσο, αυτό (το τοπίο) λειτουργεί για τον εικαστικό περισσότερο ως ερέθισμα για τις μορφοπλαστικές του αναζητήσεις, παρά ως μια εικονογραφική εμμονή.

Μυστηριώδεις δασικές εκτάσεις και άνθρωποι ντυμένοι με λευκές στολές που παραπέμπουν σε στολές βιολογικού πολέμου, συνθέτουν ένα αλλόκοτο τοπίο. Σε αυτό έρχονται να προστεθούν περίεργα γεωμετρικά σχήματα, χρωματιστοί κύκλοι και ημικύκλια, που άλλοτε αναδύονται από τη γη, και άλλοτε συνεχίζουν -πολλές φορές με βίαιο τρόπο- την ατέρμονη πορεία τους προς τον ουρανό, οξύνοντας το βλέμμα και τη φαντασία του θεατή, δημιουργώντας παράλληλα μια ρευστή και αμφίσημη κατάσταση. Μια κατάσταση άλλοτε παιγνιώδη , αινιγματική, μυστηριώδη, απειλητική, μα σε κάθε περίπτωση α-χρονική. Έντονο είναι το στοιχείο της γεωμετρίας και στα γλυπτά του εικαστικού, που δείχνουν να συνομιλούν" με τις ζωγραφικές συνθέσεις.