Η Ελίζα Αλεξανδροπούλου παίζει την Pop Art στα δάχτυλα

Με αφορμή την έκθεσή της στην Αθήνα, η εικαστικός μιλά στο LIFO.gr

Άρης Δημοκίδης, 3.5.2016 | 13:46

Ο Bowie, η Brigitte Bardot, ο Picasso, η Maria Callas, οι Beatles, ο Woody Allen, η Coco Chanel και πολλοί άλλοι βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο, αυτές τις μέρες, στην ΦΟΥΑΡ της Αθήνας, κομμάτια της έκθεσης CUT & PASTE. Χρωματιστά χαρτόνια σχηματίζουν διάσημες προσωπικότητες από το χώρο της τέχνης, της επιστήμης και της πολιτικής, σε διαφορετικές παραλλαγές. Με τη μέθοδο της χαρτοκοπτικής και του κολλάζ, και κάνοντας χρήση απλών μέσων όπως κόλλα, ψαλίδι και χαρτί, η δημιουργός δίνει αξία στις λεπτομέρειες των εκφράσεων και στους χρωματικούς συνδυασμούς.

Η Ελίζα Αλεξανδροπούλου είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών Α.Π.Θ. (Τμήμα Θεάτρου, κατεύθυνση Σκηνογραφία-Ενδυματολογία). Έχει διακριθεί με το Α' Βραβείο Unesco (Prize For The Promotion Of The Arts), για τη σκηνική πρόταση/ μακέτα πάνω στο θέμα «Βαβέλ», στην έκθεση σκηνογραφίας Prague Quadrennial 2007. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως σχεδιάστρια φωτισμού για παραστάσεις θεάτρου και χορού, έχοντας συνεργαστεί με διακεκριμένους σκηνοθέτες. Ιδρυτικό και ενεργό μέλος της ομάδας εικαστικού φωτισμού Beforelight, έχει εμπλακεί στο σχεδιασμό φωτιστικών εγκαταστάσεων και αστικών δρωμένων στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

—Τι ρόλο μπορεί να παίξει η τέχνη στην Αθήνα της κρίσης;

Μπορώ να απαντήσω με αυτόματη γραφή;

—Ακόμα καλύτερα.

Τέχνη: Παιδεία. Τέρψη. Σημείο αναφοράς. Διάλογος. Χρώματα.

Κρίση: Σχέσεις. Επαναπροσδιορισμός. Πολιτική. Πόλεμος.

Αθήνα: Ιστορία. Ήλιος. Ουρανός. Γκρι. Παρελθόν.

Τώρα, ανακατεύουμε. Και τα βάζουμε με όποια σειρά θέλουμε.

Η Ελίζα Αλεξανδροπούλου παίζει την Pop Art στα δάχτυλα

—Τι ήθελες να γίνεις όταν ήσουν μικρή; Πώς μπήκε η τέχνη στη ζωή σου;

Η τέχνη μπήκε στη ζωή μου από πολύ νωρίς,. Γι’ αυτό προνόησαν αρκετά οι γονείς μου, οι οποίοι ήταν φιλότεχνοι, χωρίς να είναι οι ίδιοι καλλιτέχνες. Τι να πρωτοθυμηθώ. Μεγάλα poster Miro στο παιδικό μου δωμάτιο, ξυλομπογιές, παστέλ, χαρτόνια, κόλλες, μαρκαδόροι, σε αφθονία. Από μικρή επισκεπτόμουν μουσεία, γκαλερί, θέατρα, συναυλίες και εξοικειωνόμουν με όλες τις μορφές τέχνης. Θυμάμαι την πρώτη Giselle που είδα στη σκηνή, την πρώτη έκθεση Helmut Newton, το θαυμασμό μου για τον Andy Warhol, γιατί ήταν εύκολος, πολύχρωμος, τη ζήλια μου για τα κυβιστικά έργα του Πικάσο τα οποία, ενώ έμοιαζαν παιδικά, δεν μπορούσα να τα αντιγράψω με τίποτα! Η ζωγραφική και οι χειροτεχνίες γενικότερα, με γοήτευαν, με ηρεμούσαν, εκφραζόμουν καλύτερα μέσα από το χαρτί, παρά με λόγια. Μικρή, 4-5 χρονών, σηκωνόμουν χαράματα από το κρεβάτι μου, και ζωγράφιζα μέχρι να ξημερώσει. Μια μέρα με «ανακάλυψε» ο πατέρας μου, πριν πάει στη δουλειά. Είχε δει φως στο δωμάτιό μου και ανησύχησε. Φυσικά εγώ το θεωρούσα απολύτως φυσιολογικό να χάνω τον ύπνο μου για κάτι τέτοιο.

Νομίζω πως πάντα ήθελα να ασχοληθώ με κάτι καλλιτεχνικό, χωρίς να προσδιορίζω τι. Έκανα για χρόνια χορό, έκανα σχέδιο για να περάσω στην Αρχιτεκτονική, πέρασα στο τμήμα Θεάτρου του Α.Π.Θ ακολουθώντας την κατεύθυνση της Σκηνογραφίας. Αποφοίτησα με τη σιγουριά ότι θέλω να γίνω σχεδιάστρια φωτισμών, επάγγελμα που εξασκώ μέχρι σήμερα. Η βασική μου δηλαδή ενασχόληση έχει να κάνει με το θεατρικό φως.

—Ποια είναι η έμπνευση πίσω απ' την έκθεση CUT & PASTE;

Η έμπνευση για την έκθεση ξεκίνησε από το ίδιο το μέσον. Ήθελα να κάνω μια σειρά έργων, με μία τεχνική που να με εκφράζει. Η ιδέα να γίνουν πορτρέτα διασήμων ήρθε στη συνέχεια, ψάχνοντας το θέμα. Έψαχνα κάτι οικείο για όλους, κάτι που να σηματοδοτεί τη γενιά μου αλλά και τις προηγούμενες, να είναι αναφορά σε όλους όσους με/μας ενέπνευσαν. Παράλληλα ήθελα να έχει ιδιαίτερη υφή. Έτσι, κατέληξα στο κολλάζ. Κάθε πορτρέτο είναι μοναδικό γιατί κόβεται στο χέρι, αφού έχει προηγηθεί μία συγκεκριμένη επιλογή χρωματικών συνδυασμών. Η αποτύπωση των γνώριμων μορφών επιτυγχάνεται μέσω του σχεδιασμού των σκιάσεων των προσώπων με διαφορετικές στρώσεις χαρτονιών. Συνδυάζω έτσι το φως (μέσω των διαφορετικών αποχρώσεων), τη χαρτοκοπτική, το χρώμα και φτιάχνω πρόσωπα αγαπημένα.

—Πώς ενώνεται η πραγματικότητα με τη φαντασία στα έργα σου;

Θα έλεγα, όσο αποτυπώνεται η πραγματικότητα σε μία φωτογραφία. Μπορεί να απεικονίζει κάτι πραγματικό, αλλά την κρατάς στα χέρια σου και δεν είναι παρά ένα χαρτί. Ένα χαρτί που αναπαριστά - πιστά. O Andy Warhol είχε πει: Fantasy love is much better than reality love. Εγώ θα έλεγα ότι η τέχνη είναι μία ιδανική φανταστική μετάφραση της πραγματικότητας.