Η Πινακοθήκη σε υδάτινο κλοιό
Παλιά, πολύ παλιά, δηλαδή πριν από 45 χρόνια, η αγαπημένη μου θεία Λιλή, αγόρασε ένα υπέροχο ομολογουμένως διαμέρισμα απέναντι από το Ιδρυμα Ερευνών, στην οδό Σπύρου Μερκούρη, στο Βατραχονήσι, όπως έγραφαν τα συμβόλαια.
Αυτή η εξωτική τοποθεσία και ονομασία (που την έκανε να σουφρώνει λίγο τη μυτίτσα της) προέκυψε εξαιτίας του ότι -πριν μπαζωθεί και ανοικοδομηθεί η περιοχή - υπήρχαν εκεί γύρω πολλά βατράχια που κόαζαν αμέριμνα. Εκεί βρίσκονταν οι όχθες του Ιλισσού.
Ο Ιλισσός περνούσε ακριβώς κάτω από την Εθνική Πινακοθήκη, μάλιστα όπως η ίδια θεία μου θυμάται (όταν έχει όρεξη), στη δεκαετία του '70 έγιναν μεγάλες συζητήσεις σχετικά με τη θεμελίωση σε αυτό το μέρος της Εθνικής Πινακοθήκης.
Στην Πινακοθήκη, τα επόμενα χρόνια της λειτουργίας της, μέχρι πριν λίγους μήνες δηλαδή , είδαμε και ωραία πράγματα. Παρόλα αυτά, ποτέ, αυτό το κτίριο δεν έγινε αγαπητό στους Αθηναίους. Δεν έγινε σημείο αναφοράς.
Επίσης κάθε φορά που αναρωτιόμουν, γιατί δεν είναι κατά έναν όροφο ψηλότερο, μου απαντούσαν με κάποιους αστικούς μύθους άλλων εποχών, ότι δηλαδή αυτό δε συνέβη αυτό επειδή θα έκοβε τη θέα του Χίλτον.
Ο καιρός πέρασε, έφτασε ένα σωτήριο ΕΣΠΑ και μια δωρεά, ανακοινώθηκε η επέκταση και γενική ανακατασκευή της Πινακοθήκης. Αρχές καλοκαιριού 2013.
Εγκαίνια της νέας και μεγάλης πια Πινακοθήκης, στα τέλη του 2015. Διάρκεια έργου 32 μήνες, κόστος 32 εκατομμύρια και 13 εκατομμύρια η δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα το κομμάτι του Δημήτρη Ρηγόπουλου, στην Καθημερινή. Γράφει αυτά, για τα οποία ανησυχούσαν εξαρχής όλοι.
Τα νερά του Ιλισού ποταμού. Στην αρχή ακόμα των εργασιών βρέθηκαν να υπάχουν 8-10 μέτρα πιο πάνω από τη στάθμη την οποία περίμεναν να είναι. Φαντάζομαι σε αυτό τον αριθμό συμπεριλαμβάνεται και το στατιστικό στοιχείο του ότι τα νερά κάπως ανεβαίνουν -ως στάθμη- το χειμώνα. Γεωλογική μελέτη πρόσφατη δεν έχει υπάρξει.
Και αυτό, όπως τουλάχιστον γνωρίζουν και υποστηρίζουν οι αρχιτέκτονες, είναι ένα δύσκολο έργο. Σε ένα παλιό κτίριο. Στο οποίο θα γίνουν 3! υπόγεια, δηλαδή οι στεγανοποιήσεις πρέπει να είναι απόλυτες. Στα υπόγεια θα γίνονται εκθέσεις, στα υπόγεια θα φυλάσσονται και τα έργα. Τα υπόγεια πρέπει να γίνουν σαν υποβρύχια.
Η Πινακοθήκη, επισήμως δεν έχει κάνει καμία τοποθέτηση. Η δήλωση που έγινε από την κα Πόπη Δήμου, αναπληρώτρια τμηματάρχη της Διεύθυνσης Αναστήλωσης Νεωτέρων και Συγχρόνων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού ήταν λακωνική: "Το έργο δεν πρόκειται να σταματήσει».
Ομως, αναρωτιέμαι: προκειμένου να προχωρήσει, δε χρειάζεται νέες μελέτες; Αφού τα δεδομένα σε σχέση με τη στεγανότητα άλλαξαν; Και ποια θα είναι η επίπτωση στη διαμόρφωση των εσωτερικών χώρων; Πόσο μικρότεροι θα είναι και πως; και οι μελέτες για την πίεση που ασκεί το νερό στα τοιχώματα;
Μακάρι να πάνε όλα καλά. Και στα τέλη του 2015, να έχουμε εγκαίνια. Ότι σταμάτησε το εργοτάξιο δεν πρέπει να μας ανησυχεί; Ή μήπως οφείλεται η διακοπή στον 15αύγουστο; Ειλικρινής απορία...
Και μια τελευταία σκέψη: πως θα είμαστε σε δυό χρόνια; ποιός θα μας ορίζει; ποιός θα κόψει την κορδέλα; Αλλά αυτή είναι μια σκέψη παιδική.
*****
