Ιάσονας Κοντογιάννης, Προσευχή ενός άθεου

Ο Ιάσονας Κοντογιάννης, αναζητώντας τον εαυτό του και την καλλιτεχνική του ταυτότητα, συνδιαλέγεται με τους προγόνους του και επιζητά τη συνάντηση με τον προσωπικό του «Θεό». Τρεις γενιές καλλιτεχνών της ίδιας οικογένειας, ο Ιάσονας Κοντογιάννης, ο Κώστας Κοντογιάννης και ο Κώστας Πλακωτάρης, διηγούνται εικαστικά την εποχή και τα βιώματά τους και μέσα από την παράλληλη προβολή των έργων τους, «αποκαλύπτουν» στον Ιάσονα τις καλλιτεχνικές και οικογενειακές του ρίζες. Όπως λέει ο ίδιος, αυτό που τον γοητεύει διαχρονικά είναι η «παρανοϊκότητα της έννοιας της παροδικότητας στην ανθρώπινη ύπαρξη» για αυτό και η συγκεκριμένη σειρά έργων έχει τον τίτλο «ασώματα», προσδίδοντας έτσι «επιπλέον βαρύτητα στην έλλειψη της χαρτογράφησης ολόκληρου του ανθρώπινου σώματος» στο οποίο αναφέρεται επίμονα, «δια μέσου της απουσίας του».