Κατερίνα Ζαφειροπούλου, This-is-how-to_

Τutorials, αναλυτικοί «χάρτες», εύκολες οδηγίες: οι αρχές του DIY ενθαρρύνουν την προσωπική αυτοδυναμία στην ολοκλήρωση δραστηριοτήτων ως αντίδοτο σε ετοιμοπαράδοτα αντικείμενα και εμπειρίες, και στη μοναδικότητα των ικανοτήτων κάθε ειδήμονα. Πόσο χώρο ελευθερίας προσφέρει, όμως, στη δημιουργικότητα, στην εναλλακτική πορεία, στην ανεπιτήδευτη κίνηση, ή ακόμα και στην αστοχία μία καθοδηγούμενη κατασκευή;

Μεταφέροντας το ερώτημα στην εικαστική πραγματικότητα, η Κατερίνα Ζαφειροπούλου επιλέγει ως υλικό δημιουργίας κομμάτια από ξύλινες κατασκευές με προκαθορισμένη συναρμολόγηση και, αφήνοντας στην άκρη τις οδηγίες τους, επικεντρώνεται στη φαντασιακή διάθεση του παιχνιδιού και στον αυτοσχεδιασμό, υποσκάπτοντας στοιχεία όπως η πρόθεση και ο έλεγχος.

Οι συναρμογές που δημιουργεί, φανερώνουν κατασκευαστικά χαρακτηριστικά κονστρουκτιβιστικών «αρχιτεκτονικών» δομών, καθώς και τις απεριόριστες και δαιδαλώδεις δυνατότητες του κολάζ στη συνένωση θραυσμάτων. Ταυτόχρονα κλείνουν μέσα τους την ιδέα των readymade και των found objects του σουρεαλισμού: τα κομμάτια τους, μαζικά βιομηχανικά αντικείμενα, οικειοποιημένα από την εικαστικό, αποτραβιούνται από το πλαίσιο της αυτοματοποιημένης παραγωγής τους για να χρησιμοποιηθούν με ευφάνταστους και πολυμήχανους τρόπους.

Τα έργα της Ζαφειροπούλου είναι αντικείμενα που παραμένουν πάντα ανοικτά στην ανάγνωση και προσφέρουν προς ενδεχόμενη αξιοποίηση τις «αναμονές» των συνδέσμων τους. Μοναδικές φόρμες, «παιχνίδια» ή διάκοσμοι, ή υβριδικές κατασκευές που τα επιτρέπουν όλα, προβάλλουν στη θέασή τους είτε ως μεμονωμένες καθαυτές δημιουργίες είτε ως ένα ρέον εικαστικό περιβάλλον που βρίσκει συνέχεια μέσα από την ασυνέχεια των επιμέρους μελών του.

Με την εγκατάστασή τους στον χώρο να ακολουθεί την ίδια αίσθηση ελευθερίας, αντικατοπτρίζουν τη διάθεση να προσεγγίζονται όχι ως έργα τέχνης με οριζόμενο τελικό περιεχόμενο και μορφή, αλλά ως μία νοητικά κινούμενη και εν δυνάμει διαρκώς συνεχιζόμενη καλλιτεχνική δημιουργία.