Κωνσταντίνος Πάτσιος, Τhe scrambled papers theory

O Κωνσταντίνος Πάτσιος τιτλοφορεί τη νέα του δουλειά «The Scrambled Papers theory». Αν το ασυνείδητο δομείται ως γλώσσα, η αντιπαράθεση των 'κωδικοποιημένων χαρτιών' του, δομεί έναν νέο επικοινωνιακό κώδικα.

Η διττή ερμηνεία του τίτλου είναι επίσης ένα παίγνιο, μια έμμεση αναφορά στο Αυγό, ως συγκερασμού της υλικότητας της τέχνης με τη γεύση, και ως αρχέτυπου της δημιουργίας και της γέννησης. «Το εικαστικό μου έργο έχει να κάνει με τη δημιουργία ενός άλλου σώματος» αναφέρει ο καλλιτέχνης. «Στο σύνολο του έργου μου υπάρχει μια ψυχαναλυτική διάσταση, και εμμονή με την αυτόματη γραφή. Η δουλειά μου έχει να κάνει με τη δόμηση του τυχαίου.

Όλα τα μικρά χάρτινα σπαράγματα τοίχων της πόλης και στιγμών της ίδιας μου της ζωής μεταμορφώνονται σε μια υπερπραγματικότητα που αντλεί τη δύναμή της από το ασυνείδητο, υιοθετεί την άναρχη, ελεύθερη δόμησή του, εκφράζει επιθυμίες και φόβους μέσα από τη γλώσσα των συμβόλων, και αναδύεται μέσα από τη λογική του ονείρου, εκεί όπου όλα είναι πιθανά».

Η ιστορικός τέχνης Λουϊζα Καραπιδάκη σημειώνει για την έκθεση: "Ο Κωνσταντίνος Πάτσιος παρουσιάζει την τελευταία ενότητα των έργων του, κυρίως κολλάζ με μικτές τεχνικές και επιζωγραφήσεις. Αυτή τη φορά επιλέγει καμβάδες μεγάλων διαστάσεων. Του δίδεται έτσι η δυνατότητα να αξιοποιήσει τις μορφοπλαστικές του αξίες, συνδυάζοντας δεξιοτεχνικά έτοιμες εικόνες με τις δικές του επεμβάσεις και συνθέσεις.

Επιμένει να χρησιμοποιεί αναγνωρίσιμα μοτίβα από κλασικά έργα της ιστορίας της τέχνης, αλλά με τις προσθήκες και τις αναμείξεις τους αποδίδει νέες παραστατικές αξίες. Πρόσωπα, τοπία και σύμβολα, αναγνωρίσιμα ή υπαινικτικά εμπλουτίζονται με τις ζωγραφικές του παρεμβάσεις και παραπέμπουν σε ιστορικές αναφορές, επινοούν σχολιασμούς ή δημιουργούν συμβολικές αλληγορίες.

Πολλά είναι και τα αυτοβιογραφικά στοιχεία που παραθέτει, χρησιμοποιώντας ακόμα και προσωπικά αντικείμενα ως σημείο αναφοράς και ημερολόγιο. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τη δουλειά του ως «καταβύθιση στο ασυνείδητο» γιατί επαναλαμβάνει συστηματικά το μαύρο στοιχείο ως έκφραση του ασυνείδητου, του ονείρου, του απόλυτου κενού, του τέλους, του θανάτου. Αποτελεί επίσης φόρο τιμής στους Γερμανούς ρομαντικούς του 18ου αιώνα, που έφεραν στο φως τα ασυνείδητα φαινόμενα, όπως τα καταπιεσμένα συναισθήματα, τις αυτόματες δεξιότητες, τις κρυφές φοβίες και τις επιθυμίες.

Ο Πάτσιος συνεχίζει με την αναγνωρίσιμη γραφή του να πλάθει νέες αντικειμενικές πραγματικότητες, α-χρονες και να τις μετατρέπει σε εντυπωσιακές εικαστικές διατυπώσεις με πολυδιάστατο περιεχόμενο".