Live μετά θάνατον

"Ο θάνατος είναι σαν να πηγαίνεις στο Bloomingdale του", είχε κάποτε πει ο Αντι Γουόρχολ θεωρώντας ως θετική και ευχάριστη (όπως μια βόλτα στο πιο διάσημο κατάστημα ρούχων της Νέας Υόρκης) τη διαδρομή προς τον άλλον κόσμο.

Ο καλλιτέχνης που προέβλεψε την άνοδο της κουλτούρας των celebrity διεκδικεί και μετά θάνατον τα 15 λεπτά διασημότητάς του, δίνοντας ξανά ραντεβού με το κοινό του σε όλον τον κόσμο: Από την περασμένη Δευτέρα μια κάμερα έχει εγκατασταθεί πάνω από τον τάφο του και μεταδίδει καθ'όλη τη διάρκεια του 24ώρου τί ακριβώς συμβαίνει εκεί (;). Αφορμή για όλα αυτά έδωσε το γεγονός πως στις 6 Αυγούστου, συμπληρώθηκαν 85 χρόνια από τη γέννηση του.

"Πάντα πίστευα ότι θα ήθελα η δική μου ταφόπλακα μου να είναι κενή. Να μην έχει επιτάφιες επιγραφές, να μην γράφει κανένα όνομα. Στην πραγματικότητα, θα ήθελα να λέει απλώς «αποκύημα»", έλεγε μιλώντας για το πώς φαντάζεται τον τάφο του. Επίσης επέμενε -και όντως έτσι έγινε- να ταφεί στη γενέτειρά του, το Πίτσμπουργκ, σε ένα "αντιπαθητικό" Καθολικό κοιμητήριο στα περίχωρα της πόλης. Στη διάρκεια της ζωής του ο Γουόρχολ παρέμεινε ένας αφοσιωμένος καθολικός, ενώ, η κηδεία του ήταν μια παραδοσιακή τελετή με ένα ανοιχτό φέρετρο και τον ίδιο να φορά ένα μαύρο κασμίρ κοστούμι και μια περούκα πλατινέ.

Παρακολουθώντας την κάμερα σήμερα, οι θεατές μπορούν να δουν την ταφόπλακα που φέρει μόνο το όνομά του ("Warhola" λόγω της Σλοβάκικης καταγωγής του καλλιτέχνη), τις ημερομηνίες γέννησης και θανάτου καθώς και τα λίγα λουλούδια και μια ντουζίνα κονσέρβες Campbell που τον στολίζουν.

Σε ό,τι αφορά στη διαρκή ζωντανή μετάδοση από τον τάφο του στο Πίτσμπουργκ η κάμερα θα μεταδίδει "σκηνές" όλο το 24ώρο, πάντα από το ίδιο σημείο και χωρίς καμία επεξεργασία. Με τον τρόπο το το Μουσείο Γουόρχολ στο Πίτσμπουργκ που είχε την ιδέα της μετάδοσης υπενθυμίζει στο κοινό μερικές από τις πιο διάσημες ταινίες του καλλιτέχνη. Το "Sleep", για παράδειγμα, το οποίο απεικονίζει τον φίλο του στο κρεβάτι για περισσότερες από πέντε ώρες, ή το "Empire", ένα συνεχές οκτάωρο πυροβολισμό ενός ουρανοξύστη της Νέας Υόρκης.

Είναι πράγματι ολίγον μακάβριος εορτασμός. Αλλά δεδομένου ότι ο Αντι δεν πρόλαβε την επανάσταση της τεχνολογίας, θα στοιχημάτιζε κανείς πως αν ήταν ακόμα ζωντανός σίγουρα θα της είχε υποβάλει τα σέβη του...

*****