Μαριάννα Ιγνατάκη, H Josie, η Πανοπλία και ο Μαλλιάνθρωπος

Η Μαριάννα Ιγνατάκη ζει και εργάζεται στο Πεκίνο και στην Θεσσαλονίκη. Η έκτη της ατομική έκθεση με τον τίτλο “Η Josie, η Πανοπλία και ο Μαλλιάνθρωπος" διαπραγματεύεται την ιδέα της παραμόρφωσης (body modification) και της χρήσης του «σώματος ως κρησφύγετο» μέσα από μια σειρά έργων -σαφώς επηρεασμένα από την Κίνα- που περιλαμβάνει γλυπτά, σχέδια με ακουαρέλα και μολύβια, και ένα βίντεο.

Στο έργο της Ιγνατάκη παρατηρούμε πως μέλη και προεκτάσεις του σώματος (όπως νύχια, πόδια και μαλλιά) συναντώνται με κινεζικούς μύθους, θρύλους και παραδόσεις και λειτουργούν ως σημαίνοντα και ως σύμβολα σχηματίζοντας μια ανθρώπινη «πανοπλία»:

Τα μαλλιά σύμφωνα με τον Κομφούκιο δεν ανήκουν στο ίδιο το άτομο αλλά στους προγόνους του, οπότε το να τα κόψει κανείς θα ήταν φοβερή ασέβεια αλλά και καταστροφή του ίδιου του του σώματος.

Αντίστοιχα, τα πολύ μικρά πόδια (lotus feet) για τις γυναίκες και τα πολύ μακριά νύχια στα χέρια ήταν τάσεις που ακολουθήθηκαν από ένα μεγάλο μέρος γυναικών και αντρών κυρίως εξαιτίας της ταύτισης τους με την κοινωνική τάξη. Ένα μεγάλο μέρος των γυναικών κατέφευγε σε βάρβαρες τακτικές όπως το δέσιμο των ποδιών (foot binding), μια διαδικασία που τις άφηνε κυριολεκτικά ανάπηρες, εξαρτώμενες από το υπηρετικό προσωπικό ή νεότερα μέλη της οικογένειας τους για να τις φροντίζουν. Η πρακτική αυτή προήλθε κατά πάσα πιθανότητα κατά τον 10ο και 11ο αιώνα από τις χορεύτριες της αυτοκρατορικής αυλής που ανήκαν στην ανώτερη τάξη και στη συνέχεια έγινε δημοφιλής κατά τη διάρκεια της δυναστείας Song έως ότου τελικά εξαπλώθηκε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Το δέσιμο των ποδιών έγινε ο πλέον δημοφιλής τρόπος διάκρισης του κοινωνικού status (γυναίκες από πλούσιες οικογένειες που δεν χρειάζονται τα πόδια τους για να εργαστούν θα μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά να τα έχουν δεμένα) και στη συνέχεια υιοθετήθηκε ως το κορυφαίο σύμβολο ομορφιάς και κομψότητας στον κινεζικό πολιτισμό.

Παρόμοια, το να διατηρεί κανείς πολύ μακριά ορισμένα από τα νύχια των χεριών του (γεγονός που καθιστά τα χέρια του εν μέρει άχρηστα) σήμαινε και σημαίνει ακόμη σε κάποιες περιοχές πως ανήκει σε μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη η οποία δεν χρειάζεται να εργαστεί.

Αυτή η οικειοθελής παραμόρφωση -ακύρωση των μελών του σώματος- με σκοπό την κατάκτηση κοινωνικών προνομίων είχε σαν αποτέλεσμα να προστατεύει τα άτομα από την κοινωνία εγκλωβίζοντάς τα ταυτόχρονα στον εαυτό τους.

Η Μαριάννα Ιγνατάκη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Το 1997 μετακόμισε στη Αυστρία για να σπουδάσει Αρχιτεκτονική στο Technische Universitat της Βιέννης. Εκεί την κέρδισε το σχέδιο και στη συνέχεια μετακόμισε στη Γαλλία για να σπουδάσει εικαστικά στη Σχολή Καλών Τεχνών του Saint-Etienne. Από το 2010 ζει και εργάζεται στο Πεκίνο. Έχει παρουσιάσει ως σήμερα πέντε ατομικές εκθέσεις, “Tο Τέλος της Μαγείας” στο Outpost project space στο Άμστερνταμ (2012), το “Sphinx” στη γκαλερί Fake Space στο Πεκίνο (2011), το “This Joke Ain’t Funny Anymore” σε επιμέλεια του Απόστολου Καλφόπουλου στη γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου στη Θεσσαλονίκη (2009), το “Coitus Interruptus” (διπλή ατομική) στο Public Room Project Space στα Σκόπια (2008), μία ακόμη έκθεση με τη συνεργασία της γκαλερί Λόλα Νικολάου στη γκαλερί Φλέμινγκ στη Θεσσαλονίκη (2004) και έχει συμμετάσχει σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων σε Ελλάδα, Κίνα, Ισπανία, Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία και στις ΗΠΑ.