Memoria

Ινώ Βαρβαρίτη, Βάσω Γκαβαίσέ, Ενα Μαραθάκη, Χρίστος Μιχαηλίδης, Γιώργος Παπαδάτος, Έφη Σπύρου, Λεόντιος Τονμπονρής

Επιμελεια: Ενα Μαραθάκη, Κωνσταντίνος Αργιανάς.

Στην εποχή της ύστερης νεωτερικότητας η επιστροφή στο παρελθόν δείχνει να είναι πιο επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε. Στην ομαδική έκθεση     επτά σύγχρονοι εικαστικοί καλλιτέχνες καταπιάνονται με τα ζητήματα της ταυτότητας και της μνήμης, με την Ιστορία και την

Ιστορία της τέχνης. Δύο βασικοί άξονες τέμνουν νοητά το σύνολο των έργων της έκθεσης: Η συλλογική μνήμη και η επίσημη Ιστορία συνυπάρχουν με το ατομικό, τις προσωπικές μνήμες, την υποκειμενική ματιά στην τέχνη και την ιστορία. Σύγχρονοι καλλιτέχνες επαναπροσδιορίζουν τη σχέση τούς με την ιστορία της τέχνης, «ανασκάπτουν» το παρελθόν, άλλοτε το καταγράφουν και το ερμηνεύουν, και άλλοτε το μετά-δομούν, συνθέτοντας έτσι μια αρχαιολογία της μνήμης. Η έκθεση αποτελεί μια απόπειρα ερμηνείας διαφόρων ιστοριών, της επίσημης αλλά και της προσωπικής ιστορίας. Αξιοσημείωτη είναι επίσης η πρωτοκαθεδρία της ζωγραφικής (και τον σχεδίού) στην έκθεση,γεγονός που καταδεικνύει ότι, στον εικοστό πρώτο αιώνα, η τέχνη της δυτικής παράδοσης κάθε άλλο παρά παρωχημένη είναι.

Σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, όπού πολλοί διατείνονται πως έχουν εκλείψει οι «μεγάλες αφηγήσεις» και πως έχει απέλθει το τέλος της Ιστορίας, η στροφή των καλλιτεχνών στο παρελθόν, άλλοτε σαφής και άλλοτε λανθάνουσα, δεν αποσκοπεί να διαδραματίσει ούτε

νοσταλγικό ούτε παραμνθντικό ρόλο. Σε μια κοινωνία, όπού το μετανεωτερικό zeίtgeίst επικρότησε, ίσως και επέβαλε, το «Θάνατο» τον καλλιτεχνικού υποκειμένου, το παρελθόν, η μνήμη και η ιστορία αποτελούν για τούς εικαστικούς της έκθεσης το «όχημα», προκειμένού αυτοί να επαναπροσδιορίσουν τη δική τούς ταυτότητα και να επανακαθορίσουν το δικό τούς ρόλο στη σύγχρονη εποχή.