Ο Ch2_artist λέει μέσα από την τέχνη του όσα δεν μπορεί να πει αλλιώς

Αν και αρχικά ακολούθησε σπουδές υποκριτικής, ο Χρήστος Τσαντήλας γρήγορα στράφηκε προς τη ζωγραφική, με την οποία ασχολούνταν από παιδί. Τα έργα του ακροβατούν ανάμεσα στον σουρεαλισμό και τον νέο-εξπρεσιονισμό με γκροτέσκ φόρμες.

— Πώς επέλεξες να κάνεις αυτό με το οποίο ασχολείσαι;
Δεν το επέλεξα, αυτό με επέλεξε. Ορισμένες φορές η ελεύθερη βούληση δεν είναι και τόσο ελεύθερη, εκτός κι αν υποθέσουμε ότι καταργούμε την έννοια του γονιδιακού DNA, ότι είμαστε «λευκό χαρτί» όταν γεννιόμαστε, κι αυτό ουσιαστικά δεν υφίσταται. Είμαστε, ευτυχώς, «καταδικασμένοι» να συνταξιδεύουμε στους αιώνες με τις αποσκευές της κληρονομικότητάς μας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως, αν μας κουράζουν, δεν τις αφήνουμε στα αζήτητα.

— Γιατί κάνεις τέχνη;
Κάνω τέχνη ή, τουλάχιστον, βάζω κι εγώ ένα μικρό δακτυλικό αποτύπωμα. Ίσως γιατί δεν μπορώ να κάνω κάτι διαφορετικά, για να μη διασωληνωθώ πνευματικά και εκφραστικά. Τις περισσότερες φορές οι σκέψεις μου δεν μπορούν να ειπωθούν με λόγια και φιλοσοφικές συζητήσεις. Ο καπνός και η περισυλλογή είναι ένας τρόπος, αλλά μόνο όταν μιλάς με τον εαυτό σου. Από κει και ύστερα, η ανάγκη για επικοινωνία και μετάδοση με οδηγούν να εκφράζομαι μέσα από τους πίνακες και τις μορφές μου. Δεν ξέρω αν είναι ίαση αλλά είναι ένα ισχυρό αναλγητικό.

— Από πού αντλείς έμπνευση για τα έργα σου;
Αυτήν τη στιγμή, ο τρόπος που δονείται ο κόσμος, όλες οι εκούσιες και ακούσιες συμπεριφορές των ανθρώπων αποτελούν έναν αστείρευτο χείμαρρο έμπνευσης. Ειδικά τώρα, σε μια εποχή κοινωνικής αρτηριοσκλήρυνσης και ουσιαστικής ανάγκης για επιβίωση, η θεματολογία αυξάνει με εκθετικούς ρυθμούς. Κάθε συμπεριφορά και εικόνα μπορεί να γίνει ένα εικαστικό screenshot.

— Πιστεύεις ότι η τέχνη σου μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και να τον βοηθήσει με κάποιον τρόπο;
Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να τον βοηθήσει, πιο πολύ νομίζω πως θα μπορούσε να τον προβληματίσει και να του αγγίξει κάποιους κρυφούς συγκινησιακούς νευρώνες. Θα ήθελα να γίνω πολύ αυτός που θα προκαλέσει μια συγκινησιακή πειρατεία, μια συναισθηματική αντίδραση στον θεατή ώστε να δει και κάτι άλλο πίσω από το ρεαλιστικό είδωλο και τη συμπεριφορά. Πιστεύω άλλωστε πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Πάντα υπάρχει ένα πίσω κείμενο, μια κρυμμένη εικόνα, αν το καλοκοιτάξεις. Αυτή την εικόνα θέλω να ξεσκεπάσω ή και να συμβολίσω. Την κρυμμένη πρόθεση και την αλληγορία. Ίσως ο τρόπος να είναι κυνικός ή εριστικός για κάποιους, όμως κανένας κυνικός δεν έβλαψε ποτέ τον κόσμο. Το να περιφρονείς όσα περιορίζουν τους ανθρώπους στα δεσμά των αναγκών (πλούτο, πολυτέλεια, αξιώματα, απολαύσεις) ίσως είναι κάτι ρηξικέλευθο για ορισμένους, για μένα όμως αξίζει να ειπωθούν όλα αυτά με εικόνες και χρωματικά μοτίβα. Όταν βλέπεις πως τα αποκτήματα γίνονται αδυσώπητοι και εκνευριστικοί κτήτορες, τότε η κοινωνία με τη σαφή και αγνή της έννοια έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Εκεί, λοιπόν, θέλω να επέμβω και επειδή δεν έχω επίσημο δημόσιο βήμα, πρέπει να ζωγραφίσω. 

— Θεωρείς τα έργα σου εύπεπτα;
Δεν ξέρω αν είναι εύπεπτα ή «δύσκολα», όπως μου είχε πει ένας φίλος. Σαφώς και δεν είναι έργα που θα μπορούσαν να κοσμούν παιδικά δωμάτια και κουζίνες σπιτιών. Στόχος μου είναι, όταν κάποιος αγοράζει ένα έργο μου ή, έστω, το κοιτάζει, να μπορεί να σταθεί απέναντί του για μερικά λεπτά και να μιλήσει μαζί του, να βρει τη δική του αλήθεια, αν μπορεί, ή ακόμα και έναν δικό του, καλύτερο τρόπο οπτικής της ζωής. Αυτό θα με χαροποιήσει πολύ!

— Σου αρέσει δηλαδή να προκαλείς;
Μου αρέσει να μην περνάω απαρατήρητος. Θυμάμαι, όταν ήμουν στη Φλωρεντία για σπουδές, ένας δάσκαλος μου είχε πει κάποια στιγμή: «Το πινέλο πρέπει να βγάζει φωτιές, αλλιώς πήγαινε σπίτι σου».

— Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια;
Να παίξω με murals στη Σελήνη, αφού πριν κάνω στάση στη Νέα Υόρκη, καταστρέφοντας και εκεί με τον τρόπο μου την καλλιτεχνική σκηνή.

— Μια τυπική σου ημέρα;
Ξυπνάω συνήθως αργά, γιατί ξενυχτάω σχεδόν κάθε βράδυ. Όχι στα κλαμπ αλλά στον χώρο μου ή στο στούντιο. Όλες οι νύχτες έχουν μια γοητευτική ησυχία που με ιντριγκάρει να σκέφτομαι και να συνθέτω εικόνες. Μετά προσπαθώ να βλέπω τον προσωπικό μου «ψυχίατρο», τον ήλιο, για τουλάχιστον μισή ώρα κάθε μέρα. Ίσως εκεί με πετύχει καμιά ιδιαίτερη εικόνα για να την αποτυπώσω. Βασικά, δεν υπάρχει ένα τυπικό πρόγραμμα στη ζωή και στη δουλειά μου. Επιλέγει η ίδια η ζωή να με συνεφέρει στη ζωή.

Facebook // Instagram