Oh that I had a thousand tongues

Η ομαδική έκθεση Oh that I had a thousand tongues έχει ως αφετηρία τη γλώσσα, αλλά αποκλίνει από τον άµεσο συσχετισµό της µε την επικοινωνιακότητα, µέσω της ανάλυσης και της σύγκρουσης µε τις διαδικασίες κατασκευής της.

Μέσα σε ποικίλα, αν και παρόμοια κατασκευασμένα πολιτικά και κοινωνικά τοπία, καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας (της τέχνης), εικόνες και έννοιες δηµιουργούνται διαρκώς για να ακολουθήσουν πραγµατικά ή φανταστικά αφηγηματικά ίχνη και σηµεία.

Το ερώτηµα µπορεί να τεθεί ως εξής: πώς µπορούµε να προβούµε στην αναζήτηση µιας καινούργιας γλώσσας, αποδεσµευµένης από τους περιορισµούς που επιβάλλονται από τις κυρίαρχες κοινωνικές µορφές; Αυτό θα µπορούσε να συµβεί ακούσια, σαν γλωσσική παραδροµή, προξενώντας µια ρήξη στη συνήθη πορεία των πραγµάτων.

Κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατό να πάρει µορφή µέσα από ένα δηµιουργικό πεδίο, όπου η αποδιοργάνωση της γλώσσας προκαλεί διαχωρισµούς και χάσµατα που υποχρεώνουν την τέχνη να µιλήσει µια άλλη γλώσσα. Αν κάτι φιλοδοξεί η σύγχρονη τέχνη, αυτό είναι να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού ώστε να απελευθερωθεί από τις µονιµότητες που αποδίδονται στο νόηµα.

Ενδεχοµένως θα αποπειραθεί να αδράξει τη µία από τις πολλές προθέσεις που συνοδεύουν τις λέξεις, διαχωρίζοντας τις διαφορετικές οµιλίες, ώστε να αναστοχαστεί πάνω στις κοινωνικές/πολιτικές επιπτώσεις που θα είχε, ίσως, ο σταδιακός συγκερασµός των διαφορετικών γλωσσών.

Οι καλλιτέχνες της έκθεσης επικεντρώνονται στη φωνή, ως άποψη που εκφράζεται ανοιχτά. Αναφέρονται στις µεθόδους µέσα από τις οποίες οι φωνές των ανθρώπων εκδηλώνονται – καθώς αποκαλύπτουν τις ιστορίες και τις αναµνήσεις τους – σε µια προσπάθεια να συνδεθούν µε καινούργια ή αβέβαια περιβάλλοντα και διαρκώς µεταβαλλόµενες συνθήκες.

Αυτοί οι παράγοντες αποκτούν ακόµα µεγαλύτερη σηµασία σε αποµακρυσµένες τοποθεσίες, όπως ένα νησί, όπου οι πολλές ιδιοµορφίες ενός µέρους και του χρόνου του µετατρέπονται στον ιδιαίτερο φορέα του, όπου τα παρελθόντα του εµπεδώνονται σε µοναδικές λεπτοµέρειες που εµφανίζονται στο παρόν, δίνοντας το έναυσµα της µετάφρασης, τόσο για να παραδεχτούµε το υποκειµενικό όσο και για να αγγίξουµε το βαθύτερο.

Καλλιτέχνες: Olga Balema, Gerry Bibby, Juliette Blightman, Anders Clausen, Μαρία Γεωργούλα, Morag Keil, Άννα Λάσκαρη, Maria Loboda, Henrik Olesen / Gerry Bibby, Emanuel Rossetti, Πέτρος Τουλούδης

Επιµέλεια: Nikola Dietrich