Pillow Gravity

Η αίθουσα τέχνης ≪έκφραση – γιαννα γραμματοπουλου≫, παρουσιάζει την ομαδική έκθεση «Pillow Gravity» των Μαίρης Αντωνοπούλου, Απόλλωνα Γλύκα, Νικολέττας Κατσαμπέρη, Χρήστου Μπληγιάννου, Ζέτας Νικολοπούλου, Γιώργου Παλαμάρη, Ηλία Σιψά, Αντώνη Σταμπέλου, Βαγγέλη Χατζή και Νίκου Iavazzo. Η έκθεση περιλαμβάνει video, εγκαταστάσεις, φωτογραφικά, ζωγραφικά και γλυπτικά έργα.

Ο κρυπτικός τίτλος της έκθεσης μεταγράφει την «αντιστικτική γραφή» που ενέχει η σύνθεση των εικαστικών δημιουργιών που παρουσιάζονται. Η λέξη «μαξιλάρι» (pillow) ως σύμβολο της ελαφρότητας, της αιώρησης, του ύπνου έρχεται σε αντίθεση με τη λέξη «βαρύτητα» (gravity) και τις σημασίες της.

Η συνύπαρξη τους συγκροτεί μια σειρά από ετερώνυμες ιδέες όπως αέρας/γη, κεφάλι/σώμα, έννοια/μορφή,  ιδεατό/αισθητό, έλξη/απώθηση, κίνηση/ακινησία, σιγή/θόρυβος, φως/σκοτάδι που χαρακτηρίζουν την υπόσταση του συγκεκριμένου εγχειρήματος. Έργα ανεξάρτητα μεταξύ τους, τα οποία όμως μέσα από την ενδιαφέρουσα και ευρηματική τους παράθεση, αποδίδουν ένα όλον, ένα νέο έργο τέχνης.

Με πρόθεση να εστιάσουν περισσότερο στη συλλογική συνθετική εναρμόνιση οι δέκα εικαστικοί αντιμετώπισαν τον εκθεσιακό χώρο της γκαλερί ως τον ιδανικό χώρο για να εκλάμψει η έννοια της έκθεσης ως καλλιτεχνική πράξη και ως αντικείμενο μιας εποικοδομητικής σκέψης και εμπειρίας.

Η σύνδεση των έργων, μέσα στην έκθεση, διαμορφώνεται, μεταξύ άλλων, από τις μορφικές, τις αφηγηματικές, τις νοηματικές και τις χωρικές τους ιδιότητες. Το παιχνίδι των συσχετισμών προσδιορίζει και χαρακτηρίζει την εν λόγω εικαστική σύνθεση.

Τα έργα ως σημεία διαμορφώνουν μια πορεία και ανοίγουν έναν δρόμο αισθητικής αντίληψης και οπτικών συνδιαλλαγών. Μέσα στο ευρύ σημασιολογικό φάσμα που φέρει αυτή η δημιουργική δραστηριότητα μπορεί να εντοπιστούν διάφορες και ποικίλες εννοιολογικές αναφορές, όπως χαρακτηριστικά η έννοια του χρόνου στις «ενσωματώσεις» του, η έννοια της κίνησης και οι κατοπτρισμοί της, η έννοια της πύκνωσης και του πολλαπλασιασμού.

Οι αφηγήσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των έργων, πραγματικές ή υποθετικές, είναι ανοικτές και έγκεινται στις διαθέσεις και στις αναζητήσεις του εκάστοτε θεατή.

Η ουσία της παρούσας εικαστικής πρότασης βρίσκεται στον ιδιαίτερο και διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης του έργου τέχνης. Η θέση του αντικειμένου τέχνης ενδυναμώνεται και η εννοιολογική του υπόσταση αποσιωπάται. Η μορφή έχει πρωτεύοντα ρόλο. Η έκθεση με πειραματική και παιγνιώδη διάθεση κινείται ανάμεσα στη μονάδα και στο σύνολο, δημιουργεί ένα σύστημα σημείων ανοικτό στις ερμηνευτικές προκλήσεις και διερευνά τους μηχανισμούς αντίληψης μέσω των αισθήσεων.

Η έκθεση μετατοπίζεται και αναδιαμορφώνεται από τον πραγματικό/φυσικό χώρο της γκαλερί στο φανταστικό «σύμπαν» του Χάρτη** και στην συνέχεια μέσω ενός γραμμωτού κώδικα (QR code) στον ψηφιακό κόσμο. Ο Χάρτης όπως αναφέρει η ομάδα « Αποτελεί μέρος (φορητό σώμα) της έκθεσης. Αρχικά λειτούργησε ως αντικατοπτρισμός της διαδικασίας κατασκευής της.

Στη συνέχεια, μέσα από συνειρμικές και οπτικές αλληλουχίες σχηματίστηκε ένα αυτόνομο περιβάλλον που φέρει τα διακριτικά γνωρίσματα ενός χάρτη. Ο Χάρτης τόσο ως αφορμή/έναυσμα όσο και ως εργαλείο διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην εξερεύνηση του «κόσμου» που συγκροτείται από παράλληλα συμβάντα και πολλαπλούς συσχετισμούς. Τα κειμενικά αποσπάσματα από το βιβλίο «Τα ημερολόγια των άστρων» του Στανισλαβ Λεμ (Stanislaw Lem) αναδεικνύουν την εν λόγω συνθήκη. Ταυτόχρονα, μέσα από το περιβάλλον του χάρτη, το QR, με την μεταβλητή του υπόσταση, δίνει την δυνατότητα σε επιπλέον «περιηγήσεις» ανεξάρτητες από τα χωρικά και χρονικά όρια της φυσικής υπόστασης της έκθεσης και του Χάρτη». Η πρόθεση τους είναι η ανάδειξη της διαρκούς εικαστικής δημιουργίας.

Η κατανόηση του κόσμου μέσα από την εμπειρία της διαισθητικής συνοχής των αντικειμένων. Ο θεατής ως «φιλόσοφος» που «στο τέλος ενός στοχασµού που, ενώ αρχικά τον αποκόπτει από τον περίγυρο, τον κάνει να νιώσει καλύτερα τους δεσµούς αλήθειας που τον δένουν µε τον κόσµο και µε την ιστορία, δεν βρίσκει την άβυσσο του εαυτού του ή της απόλυτης γνώσης, βρίσκει την ανανεωµένη εικόνα του κόσµου, και τον ίδιο µέσα στην εικόνα, ανάµεσα στους άλλους». - Νίκη Παπασπύρου