Το πρωινό του Σαββάτου, οι μπουλντόζες είχαν μπει στην Εθνική Πινακοθήκη και άρχιζαν οι εργασίες. Κάποιοι εργάτες στερέωναν στην πλευρά της Βασιλέως Κωνσταντίνου την ταυτότητα του έργου.
Εύχομαι, όπως όλοι, να μη σκαλώσει το πρόγραμμα, να μην παγώσουν οι εργασίες κι εν τέλει να πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια το 2015. Eπίσης να μην καταστραφεί ο κήπος με τις υπέροχες ιτιές. Aς μεταφερθούν κάπου επιτέλους αυτά τα μεγάλα αυτά δέντρα.
Επίσης εύχομαι, ποτέ μα ποτέ κανένα μουσείο να μη ζήσει ξανά κλοπή. Αυτά τα προδοτικά κουτιά που βλέπετε ας πάρουν το δρόμο της χωματερής και να αντικατασταθούν με άλλα σύγχρονης τεχνολογίας ώστε να δουλεύουν πάντοτε κανονικά όπως αξίζουν σε ένα ευρωπαΐκό μουσείο.
Με αυτές τις σκέψεις, αρκετά χαρούμενη και αισιόδοξη συνέχισα οδηγώντας προς την Γλυπτοθήκη στο Γουδί. Είχα να πάω χρόνια και ίδρωσα μέχρι να βρω την είσοδο. Εννοώ την Εθνική Γλυπτοθήκη της χώρας, της οποίας τη θέση υποδεικνύει αυτός ο καταπληκτικός περίτεχνος μουσαμάς με τις πινέζες.
Στο ίδιο σημείο διακρίνει κανείς και αυτή την αφίσα-μπάνερ, της οποίας το βέλος δείχνει στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Αλλά τι να τις κάνεις τις σαφείς οδηγίες όταν έχεις αυτή τη διακοσμητική γλάστρα- σκουπιδοντενεκέ;
Τελικά βρήκα τη σωστή είσοδο, παραβλέποντας την παραπλανητική και πάλι οδηγία του μουσαμά νούμερο 2, από τον οποίο είχε φύγει και μια πινέζα. Τα διακοσμητικά δοχεία απορριμάτων (το λέω κομψά) με το γνωστό ευοίωνο 13, αποκαλύπτουν ότι οι Ελληνες φίλαθλοι αν μη τι άλλο είναι και φιλότεχνοι.
Τέλος πάντων, έχω αποφασίσει να αντιμετωπίζω τα πράγματα με χιούμορ. Ομως, αυτή η μιζέρια και το γνωστό σύνθημα "δεν έχουμε χρήματα" μου τρώει τα σωθικά. Ελεος. Δεν επιτρέπεται να έχεις μια και μοναδική Εθνική Γλυπτοθήκη στη χώρα και να μην υπάρχει μια αξιοπρεπής ταμπέλα που να οδηγεί τον κόσμο στο αυτονόητο: την είσοδο.
Εκτός αν είσαι τόσο ξιπασμένος που νομίζεις ότι το μνημειώδες αυτό παγκοσμίου φήμης μέρος αυτό συναγωνίζεται τον Πύργο του Αΐφελ, που ούτως ή άλλως δεν έχει ανάγκη σήμανσης.
