Το συναίσθημα ως μύθος

Τέσσερις σύγχρονοι καλλιτέχνες παρουσιάζουν μια ομαδική έκθεση με ατμόσφαιρα “παγανιστικού μυστικισμού”. Ο μυστικισμός αυτός δεν έχει να κάνει με τη λατρεία μιας υπερβατικής θεότητας αλλά μοιάζει να θεοποιεί την ψυχή και το σώμα. Πρόκειται για την “γήινη” ενσάρκωση των συμβόλων και τη “μυθοποίηση” των συναισθημάτων, της περιπέτειας της ψυχής και των ανθρώπινων ενστίκτων.

Αρχέτυπα, πολλές φορές με αναφορές σε λογοτεχνικά κείμενα ή στην όπερα, συγκεντρώνονται στις επιφάνειες ενός καμβά, σε χαρακτικά έργα, σε σχέδια, σε υδατογραφίες ή σε έργα σε ξύλο, με επιμονή στην σωστή απόδοση μέχρι και της τελευταίας λεπτομέρειας. Οι καλλιτέχνες, με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο ο καθένας, ανατρέπουν τη συμβατική εικόνα των πραγμάτων μετατρέποντας τα βιώματα σε φιλοσοφία ζωής.

Ο μύθος του Βαγγέλη Θεοδωρίδη μιλάει για έναν μελλοντικό μεσαίωνα όπου, μετά από μία σειρά παγκοσμίων πόλεμων, η Φύση έχει κάνει τις απαραίτητες προσαρμογές και μεταλλάξεις. Η Σύλβια Αντωνιάδη στο τετράπτυχό της με τίτλο “Σύνθεση της Επιθυμίας, περιγράφει πτυχές του ανθρώπινου πάθους, με αναφορές σε έργα των Verdi, Strauss και Balzac.

Ο μύθος του Γιώργου Καβούνη έχει να κάνει με τον δικό του Εωσφόρο. Ο πεπτωκώς άγγελος παίρνει μορφή μέσα από το μάτι του “δημιουργού” που τον κοιτά από ψηλά. Η Βιβή Παπαδημητρίου μιλάει στον θεατή για το πως είναι να χάνεις τον εαυτό σου και να τον βρίσκεις ξανά επιβάλλοντας αυτό που είσαι.