Τάσος Μαντζαβίνος, Το παιχνίδι, το «Φιδάκι»

Στα ζωγραφικά έργα και τις κατασκευές των δύο τελευταίων χρόνων, ο θεατής συναντά τις θεματικές εμμονές του Τάσου Μαντζαβίνου: καράβια, κάστρα, ναοί, φλάμπουρα, καβαλάρηδες, σκύλοι, δράκοι και δρακόφιδα προβάλλουν γύρω από τη μορφή του ζωγράφου ή απηχούν όψεις του ψυχισμού του.

Η αποδοχή της μοναξιάς και η πρόσληψή της ως άλλη, μυστική δύναμη επικοινωνίας, είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά της τέχνης του Μαντζαβίνου. Τούτη τη φορά ο ζωγράφος «διασκεδάζει» τη μοναξιά μέσα από το παιχνίδι. Στα έντονα χρώματα της φτερωτής που κινείται με τη φορά του ανέμου και συμβολίζει τη χαρά της ζωής, ο Μαντζαβίνος αντιπαρατάσσει το μαύρο του ασκητή. «Ο ζωγράφος έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ασκητή. Είναι σαν αυτός να θέλει να πειθαρχήσει στις σειρήνες. Βιώνει αυτήν την αντίφαση και είναι φορές που θα πρέπει ν’ απαρνιέται την ίδια τη ζωή» λέει ο δημιουργός.

Μέσα από την αγάπη του για τα λαϊκά υφαντά, δείχνει για πρώτη φορά στην Γκαλερί Σκουφά ζωγραφική σε μια σειρά από μετωπικούς, κρεμασμένους από την οροφή καμβάδες, δίνοντάς τους πλέον θέση στο χώρο και όχι απλώς στην επιφάνεια του τοίχου. Όλη η διαδικασία της ζωγραφικής πράξης στο έργο του Μαντζαβίνου μοιάζει με άσκηση, που προϋποθέτει την εσωστρέφεια, την ερήμωση. Για να το δείξει αυτό ο ζωγράφος, κάνει αντιβολή με το κλασικό παιχνίδι της νιότης του, το φιδάκι.

Ο επιμελητής της έκθεσης Γιώργος Μυλωνάς αναφέρει ότι σκοπός του «παιχνιδιού» στο φιδάκι του Μαντζαβίνου, είναι να φτάσεις ψηλά, ν’ ανυψωθείς δηλαδή, σε ένα κτίσμα που μοιάζει με ναό: η εκκλησία είναι το «εγώ» του ζωγράφου και η εικαστική του πραγμάτωση έχει τα χαρακτηριστικά τελετουργικού, μιας μύησης.