Αθήνα, πόλη των γυναικών

Με αφορμή την έκδοση του του λευκώματος "Αθήνα, πόλη των γυναικών" ο φωτογράφος Κωνσταντίνος Πίττας μοιράζεται, σε μια ανοιχτή συζήτηση με την Ανθή Ξενάκη, τις σκέψεις του για το βιβλίο και τους Αθηναίους, για τη δύναμη της φωτογραφίας και τη διαχρονικότητα της "αποφασιστικής στιγμής".

Το "Αθήνα, πόλη των γυναικών", περιλαμβάνει φωτογραφίες που τραβήχτηκαν τη δεκαετία του 1980 και έμειναν, για δεκαετίες, κλεισμένες στα κουτιά. Κατά τον φωτογράφο, οι περισσότερες τραβήχτηκαν μέσα σε μερικούς μήνες, από τον Μάρτιο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1984.

«Εκείνη τη χρονιά φωτογράφιζα μετά μανίας τους Αθηναίους, στον δρόμο, στο κέντρο και στις γειτονιές, στον Ηλεκτρικό, παντού. Περπατούσα από το πρωί μέχρι το βράδυ, διέσχιζα με τα πόδια όλο το Λεκανοπέδιο απ' άκρη σ' άκρη παρατηρώντας τους ανθρώπους. Βλέπω τώρα, με την απόσταση του χρόνου, πόσες πολλές φωτογραφίες είχα τραβήξει όπου στο ίδιο καρέ συνυπάρχουν τρεις γενιές γυναικών, της ίδιας πάντα οικογένειας, όπως σε αυτήν εδώ στην Πλάκα. Κόρη, μητέρα και γιαγιά εκείνη την εποχή έβγαιναν μαζί βόλτα το απόγευμα, συχνά πιασμένες χέρι-χέρι, και στο Περιστέρι και στο Παγκράτι και στην Ερμού. Τα σώματα και τα βλέμματα ήσαν πιο κοντά το ένα στο άλλο όσο απομακρυνόσουν από το κέντρο προς τις λαϊκές συνοικίες. Η ομοιότητα των προσώπων πολλές φορές ήταν τέτοια, που νόμιζες ότι έβλεπες το ίδιο άτομο σε τρεις διαφορετικές περιόδους της ζωής του. Τις έβλεπα να περπατούν και αισθανόμουν ότι σκηνοθετούσαν υποσυνείδητα εκεί μπροστά μου τη ζωή τους, που ήταν αυτό ακριβώς, η οικογένεια, και μου πρόσφεραν γενναιόδωρα την εικόνα τους, με το να βρίσκονται εκεί, εκείνη τη στιγμή, και εγώ δεν είχα παρά να τη δω και να πατήσω το κουμπί τ ς μηχανής, δεν έκανα καμιά βαριά δουλειά... Θυμάμαι που εμφάνιζα τις φωτογραφίες τις νύκτες και το πρώτο πράγμα που έβλεπα καθώς η εικόνα πρόβαλλε σιγά-σιγά μέσ' από τα χημικά, ήταν ή ομοιότητα των προσώπων, οι δεσμοί αίματος που είχαν μεταξύ τους, τα δεσμά της αγάπης. Κι αν για μένα η οικογένεια ήταν αποπνικτική υπόθεση τότε, για τις περισσότερες από αυτές τις γυναίκες ήταν όλη τους η ζωή, το κουκούλι που τις προστάτευε από τον έξω κόσμο, σε μια μικρή, βαθιά συντηρητική, περίκλειστη κοινωνία. Εκατομμύρια τέτοια κουκούλια, το ένα δίπλα στ' άλλο, και απ' έξω τείχη ψηλά».