Επανακυκλοφορεί το αριστούργημα «Άρχοντας των Μυγών» του Γκόλντινγκ

Ήξερε τι θα πει θάνατος, κακό, εμμονές, τερατωδία. Αλλά και ηθικός νόμος και κανόνες που κάπως υποκριτικά επέβαλε η κοινωνία της Αγγλίας στους πειθήνιους πολίτες της. Ο λόγος για τον βραβευμένο με το Νόμπελ Γουίλιαμ Γκόλντινγκ (το 1983) ο οποίος δεν συμβιβάστηκε με την αναγνώριση, τις τιμές και τα βραβεία και επέμενε μέχρι τέλους να θυμίζει στους ευγενείς τη βάρβαρη καταγωγή τους. "Ο άνθρωπος, παράγει το κακό όπως η μέλισσα παράγει το μέλι" συνήθιζε άλλωστε να λέει ζώντας με τους εφιάλτες από την απόβαση στη Νορμανδία και τη βαθιά πεποίθηση πως ο,τι και να κάνει ο άνθρωπος θα ζει για πάντα αποχαλινωμένος. Ίσως γι αυτό, ακόμα και όταν τέλειωσε ο πόλεμος και επέστρεψε στη δουλειά του δασκάλου ο Γκόλντινγκ επέμενε να γράφει βιβλία που επανέρχονταν στο ζοφερό θέμα της ανθρώπινης φύσης: από το Μάρτιν το Φαταούλα που πραγματεύεται τη μάχη με τον θάνατο έως την Ελεύθερη πτώση που πάλι πασχίζει να βρει το χαμένο και ανέφικτο νόημα της ζωής. Ωστόσο το αριστούργημα που τον έκανε διάσημο και έχει γραφτεί με έντονα γράμματα στο λογοτεχνικό ασυνείδητο είναι ο Άρχοντας των Μυγών που επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη σε μετάφραση Ρένας Χατχούτ.  Το βιβλίο υπάγεται πια στη λίστα των κλασικών ως άδηλος πρόγονος του Φύλακα στη Σίκαλη (στην πιο σκοτεινή μορφή του) ή των αμέτρητων σήριαλ που εμπνεύστηκαν από την ιστορία (τύπου Lost).

Το θέμα του συγκλονίζει καθώς περιγράφει μια ομάδα εφήβων οι οποίοι, όντες αναγκασμένοι να επιβιώσουν σε ένα νησί του Ειρηνικού, μετατρέπονται σταδιακά σε μικρά τέρατα. Μάχονται για την αρχηγία, αντιστρατεύονται, φτάνουν ακόμα και σε φόνο. Χωρίς να έχουν κλείσει ούτε καν τα δώδεκα-ο μεγαλύτερος από αυτούς-αφήνουν πίσω τους οποιαδήποτε θεωρία για τη χαμένη αθωότητα. Εδώ ο Χόμπς αλλά και ο Σαίξπηρ κανοναρχούν και ο Γκόλντινγκ αφήνει ελεύθερη και αχαλίνωτη όλη του τη δεξιοτεχνία. Καθώς τα παιδιά γίνονται μικροί άγριοι φύλακες δεν είναι να απορείς γιατί αυτό που τους ενώνει και τους καθοδηγεί είναι η εξουσία: το παν δεν είναι μόνο να ζήσουν αλλά να επιβληθούν ο ένας στον άλλο. Συγκλονιστικός ο εσωτερικός μονόλογος ενός από τα αγόρια όταν έρχεται αντιμέτωπος με το βασικό αντικείμενο της αποστολής τους που είναι να βρουν το θηρίο-μια γουρουνοκεφαλή!-και την αποτρόπαια εικόνα. Το αποσυντεθειμένο κεφάλι που έχει μαζέψει μύγες συνιστά άλλωστε μια βασική αλληγορία για τα κενά περιεχομένου βραβεία που δρέπουν οι προηγμένοι ανταγωνιστές σε μια πολιτισμένη κοινωνία αλλά και το θηρίο που θεριεύει μέσα μας. Ζώντας όλο το φάσμα της μετατροπής των αγοριών των καλών κολλεγίων και της Οξφόρδης σε θηρευτές ο Γκόλντινγκ ήξερε καλά το ταξίδι στην άγρια ζούγκλα της πολιτισμένης συνθήκης. Όταν κανείς καθεύδει προς το μέρος της αβύσσου, οι δυνάμεις που απελευθερώνονται δεν χωράνε σε καμία φαντασία αλλά την ξεπερνούν. Και εδώ που τα λέμε δεν είναι και πολύ μεγάλη η απόσταση από το μέτωπο του πολέμου έως τα κολέγια.