«Φωτιά που σιγοκαίει»: Το νέο μυθιστόρημα της Paula Hawkins

ADVERTORIAL

Δημοσιογράφος με ειδίκευση στα οικονομικά, συντάκτρια μιας στήλης με συμβουλές οικονομικού τύπου για γυναίκες, συγγραφέας ρομαντικών μυθιστορημάτων με φόντο την οικονομική ύφεση του 2008 με ψευδώνυμο, αναγνωρισμένη διεθνώς συγγραφέας θρίλερ που έγιναν best seller και έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, αυτήν τη φορά με το πραγματικό της όνομα. Αυτή είναι με πολύ λίγα λόγια η ιστορία της Paula Hawkins, της οποίας το τρίτο θρίλερ, η «Φωτιά που σιγοκαίει», φέρνει στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό η Διόπτρα.

Η παγκόσμια επιτυχία που γνώρισε το «Κορίτσι στο τρένο», το πρώτο της θρίλερ, που μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο, τη βρήκε απροετοίμαστη, η δεύτερη προσπάθειά της στο είδος με τίτλο «Into the waters» σε κάποιους έδωσε τη εντύπωση ότι επαναλάμβανε το μοτίβο του «Κοριτσιού», κι αυτή η κριτική την έβαλε στη διαδικασία να ψάξει έναν τρόπο ώστε αυτή η επιτυχία να μην επισκιάσει τα επόμενα έργα της. Το θέμα του καινούργιου της βιβλίου έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετικό. Και το βρήκε κάνοντας βόλτα σε ένα κανάλι κοντά στην περιοχή όπου μένει στο Λονδίνο. «Κοιτάζοντας τα πλωτά σπίτια, κάποια πολύ χαριτωμένα, με τις γλάστρες τους, και περιποιημένα, και κάποια μισοβυθισμένα, σαν παρατημένα από χρόνια, σκέφτηκα τι θα μπορούσε να συμβαίνει στο εσωτερικό τους».

Κάπως έτσι γεννήθηκε ιστορία της «Φωτιάς που σιγοκαίει»: ένας νεαρός βρίσκεται δολοφονημένος στο πλωτό του σπίτι στο κανάλι Ρίτζεντς στο Λονδίνο και στο έγκλημα εμπλέκονται τρεις γυναίκες που τον ήξεραν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Η Λόρα, οξύθυμη, προβληματική, αντικοινωνική, είναι η τελευταία που τον είδε, μετά από ένα one night stand που είχαν∙ η Κάρλα, η θεία του, συγκλονισμένη, βιώνει μία ακόμα τραυματική εμπειρία, που ενισχύει την πεποίθησή της ότι οι καλύτεροι άνθρωποι είναι ικανοί για τρομερές πράξεις∙ η Μίριαμ, η περίεργη γειτόνισσα, έχει κι αυτή τα μυστικά της και ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν. Ανεξάρτητα από τον βαθμό στον οποίο τον γνώριζαν, και οι τρεις συνδέονται με τον νεκρό, και οι τρεις έχουν έναν καλό λόγο να ζουν με έναν θυμό που σιγοβράζει μέσα τους και ζητά εκδίκηση. Τι είναι διατεθειμένη να κάνει καθεμία για να βρει τη γαλήνη; Μέχρι πότε μπορούν να μένουν κρυμμένα μυστικά που αν αποκαλυφθούν είναι δυνατό να βάλουν φωτιά παντού;

Η Hawkins ενδιαφέρεται κυρίως για τη σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων, των καταστάσεων, για ό,τι κρύβεται πίσω από μια καλά τακτοποιημένη ζωή και οδηγεί κάποιον στο έγκλημα. Γι’ αυτό αφηγείται τις ιστορίες της κοιτώντας από έξω προς τα μέσα, παρατηρώντας όλα όσα θα κάνουν τους αναγνώστες να βρουν στους ήρωές της σημεία αναγνωρίσιμα. Δεν θεωρεί απαραίτητο να τους αρέσουν, απλώς να τους πιστέψουν. Απαραίτητη θεωρεί όμως τη γενικότερη εξοικείωσή τους με το περιβάλλον στο οποίο ζουν και κινούνται οι χαρακτήρες ‒ σε αυτό βοηθάει και ο κατατοπιστικός χάρτης στην αρχή του βιβλίου με τις ακριβείς θέσεις όσων έχουν σημασία στην εκτύλιξη της υπόθεσης. 

Όσον αφορά τη δομή της πλοκής ενός μυθιστορήματος δεν την ενδιαφέρει το «whodunit». Η «παραπλάνηση» του αναγνώστη την κατάλληλη στιγμή, με τον κατάλληλο τρόπο είναι, όπως λέει, περισσότερο το ζητούμενο, αυτό που η ίδια γελώντας περιγράφει ως εξής: «Να έχεις βρει τη λύση, συνδυάζοντας τα στοιχεία, αλλά να ξαναγυρνάς στην αρχή της ιστορίας για να καταλάβεις πώς οδηγήθηκες σε αυτή».

H Hawkins μεγάλωσε βλέποντας αναγκαστικά horror movies επειδή άρεσαν στην κολλητή της, γι’ αυτό έχει πάντα στο μυαλό της τον φόβο ως φετίχ σε σχέση με το γυναικείο φύλο, εννοώντας τη διαρκή απόλαυση που προκαλεί η θέα μιας γυναίκας τρομοκρατημένης. Στα βιβλία της υπάρχει βία, αλλά οι γυναίκες δεν βασανίζονται με τον γραφικό, παραδοσιακό τρόπο. Οι ηρωίδες του «Φωτιά που σιγοκαίει» δεν περνάνε απλώς δύσκολα. Είναι ύποπτες για φόνο και παρόλη την απόσταση που σε χωρίζει από αυτές, είναι δυνατό να συνδεθείς μαζί τους αν σκεφτείς πως δεν είναι και τόσο δύσκολο να εκτροχιαστεί η ζωή σου, έστω και για μια στιγμή.

Ένα ψυχολογικό θρίλερ που μας θυμίζει ότι τα κρυμμένα τραύματα, όταν δεν αντιμετωπίζονται σωστά, μπορεί να εκδηλωθούν με τον πιο απροσδόκητο τρόπο. Η Hawkins ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που δημιούργησε με το πρώτο της θρίλερ, φτιάχνοντας μια καινούργια, διαφορετική ιστορία με ήρωες αυθεντικούς που ζητούν δικαίωση, γραμμένη με αυτοπεποίθηση, σωστή αίσθηση του ρυθμού που απαιτεί το είδος, ανατροπές και έντονο συναίσθημα.  

Paula Hawkins

Φωτιά που σιγοκαίει

Μτφρ.: Ρόζα Τραϊκόγλου

Εκδόσεις Διόπτρα

Σελ.: 384