Φρμκ: Μια συζήτηση για την Ποίηση Τώρα

Το περιοδικό ΦΡΜΚ διοργανώνει μια συζήτηση για την σύγχρονη ποίηση με αφορμή το συλλογικό δοκιμιακό βιβλίο "Μια συζήτηση για την Ποίηση Τώρα" (εκδ. ΦΡΜΚ, 2018), με τον Στάθη Γουργουρή (Πανεπιστήμιο Columbia), την Έλενα Παλλαντζά (Πανεπιστήμιο Βόννης) και τους συγγραφείς του βιβλίου, Βασίλη Αμανατίδη, Ορφέα Απέργη, Φοίβη Γιαννίση, Κατερίνα Ηλιοπούλου, Παναγιώτη Ιωαννίδη, Γιάννα Μπούκοβα και Θεόδωρο Χιώτη.

Στο βιβλίο δοκιμίων "Ποίηση Τώρα" από τις εκδόσεις του περιοδικού [ΦΡΜΚ], 7 σύγχρονοι ποιητές και ποιήτριες θέτουν στον εαυτό τους 9 ερωτήσεις που ζητάνε επειγόντως απάντηση.

Με ποια κριτήρια ορίζουμε σήμερα την ποιητικότητα ενός κειμένου; Πώς απαντάμε στο αίτημα για ποίηση με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο; Ποιοι είναι οι πρόγονοί μας και ποια η σχέση μας με αυτούς; Πώς βρίσκουμε τη θέση μας μέσα στην περιπέτεια της μορφής; Η ποίηση είναι έκφραση ενός εαυτού;

Η ποιητική σκέψη είναι μια μορφή γνώσης; Πώς αντιλαμβανόμαστε την ιδέα μιας κοινότητας μέσω της ποίησης; Πως εντάσσεται η ποίηση στο ενιαίο πεδίο των τεχνών; Ποια είναι η σχέση θεωρίας και ποίησης; Και, εντέλει, γιατί μια συζήτηση για την ποίηση τώρα;

Γιατί η συζήτηση για την ποίηση δεν σταματά ποτέ. Κάθε γενιά ποιητών έχει την ανάγκη –αλλά και την υποχρέωση– να συνεχίζει τον διάλογο περί ποιητικής, ανανεώνοντάς τον με την δική της βιωμένη αναζήτηση.

Η συζήτηση στο βιβλίο "Ποίηση Τώρα" εξετάζει τη σχέση της ποίησης με τον δημόσιο χώρο, τα ζητήματα της καλλιτεχνικής μορφής και των αισθητικών κριτηρίων, τη σχέση με τους προγόνους, τη διαχείριση του εαυτού, την ποίηση ως γνώση, την προφορικότητα και τη σωματικότητα, με αναφορές στο ιστορικό πλαίσιο, τις κοινωνικές συνθήκες, τη σύγχρονη φιλοσοφία και θεωρία και τη σχέση της ποίησης με άλλες τέχνες.

Το εγχείρημα αυτό δηλώνει την προσήλωσή μας στις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις της γλώσσας και της θέσης που παίρνουμε ως προς αυτές, όντας καλλιτέχνες. Εκφράζει την επείγουσα ανάγκη να καταλάβουμε και να συνεχίσουμε να καταλαβαίνουμε σε ποιον κόσμο και με ποιόν τρόπο δημιουργούμε, και την πίστη μας πως το έργο τέχνης σε κάθε περίπτωση συνεχώς παράγει νοήματα, δηλαδή ζωτικό χώρο, αντανακλώντας αλλά και μεταμορφώνοντας τις συνθήκες που το γέννησαν.