Η λησμονημένη πόλις του Ν. Εγγονόπουλου

Με αφορμή την έκθεση του Γιάννη Ψυχοπαίδη στο ΚΠΙΣΝ, συνεχίζεται η σειρά διαλέξεων που θέτουν στο κέντρο μείζονες Έλληνες ποιητές και το έργο τους μέσα από το ιδιαίτερο πρίσμα ενός διαφορετικού ομιλητή κάθε μήνα.

Τον Νοέμβριο, ο συγγραφέας και αρθρογράφος Γιώργος Κοροπούλης ανατρέχει στην ποίηση του Νίκου Εγγονόπουλου επιχειρώντας μια διαφορετική ανάγνωση των κειμένων του. Ο Νίκος Εγγονόπουλος, κατ' εξοχήν εκπρόσωπος, μαζί με τον Ανδρέα Εμπειρίκο, του υπερρεαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, μοίρασε τη ζωή του ανάμεσα σε δύο τέχνες, την ποίηση και τη ζωγραφική.

Ο Γιώργος Κοροπούλης μελετά πώς στην ποίησή του η νεωτερικότητα του υπερρεαλισμού συναντιέται αναπάντεχα με την παράδοση: μεσαιωνικές μυθιστορίες με λαϊκές ρίμες, ο Δαπόντες με τον Χατζή Σεχρέτη, ο Καβάφης με τον Εμπειρίκο, ενώ παράλληλα μια αλλόκοτη αίσθηση του κωμικού ανανεώνει διαρκώς την ισχύ του λυρισμού. Η αξίωση της απόλυτης ελευθερίας, στα όρια της αυθαιρεσίας, στην ανατρεπτική στιχουργική του ενεργοποιεί στην πραγματικότητα τεράστια αποθέματα μνήμης: μια σχεδόν λησμονημένη παράδοση δεσμεύει και στερεώνει μαζί την ελευθερία του ποιητικού λόγου.