«Ίνκουμπους»: Η επιστροφή του Βαγγέλη Γιαννίση στη μυθοπλασία

ADVERTORIAL

«Κάθε φορά που παίρνουμε στα χέρια μας ένα βιβλίο, υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στον συγγραφέα και τον αναγνώστη. Αυτό το χάσμα προσπαθώ να γεφυρώσω όταν γράφω. Δύο άνθρωποι προσπαθούν με έναν μαγικό τρόπο να επικοινωνήσουν με λέξεις. Συγγραφέας και αναγνώστης είναι ταυτόχρονα και πομποί και δέκτες, προσπαθούν να επικοινωνήσουν με λέξεις». Έτσι συνόψισε τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη συγγραφή ο Βαγγέλης Γιαννίσης μιλώντας στο TEDx του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και η αλήθεια είναι πως το καταφέρνει αντλώντας υλικά από κάθε διαθέσιμη πηγή, καθώς το ενδιαφέρον του για τον κόσμο της αστυνομικής λογοτεχνίας είναι γνήσιο και αδιάλειπτο. Απόδειξη ο χρόνος που πέρασε στη ΓΑΔΑ προ από λίγα χρόνια, μιλώντας με αστυνομικούς και παρατηρώντας τον τρόπο που δουλεύουν εκεί. Προϊόν αυτής της συνεργασίας είναι το βιβλίο «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173», ένα υβρίδιο με αφηγηματικά στοιχεία μυθοπλασίας, στην παράδοση του «creative non-fiction».

Η καινούργια του κυκλοφορία από τη Διόπτρα με τίτλο «Ίνκουμπους» σηματοδοτεί την επιστροφή του στη μυθοπλασία. Αυτήν τη φορά το έγκλημα δεν αφορά ανθρωποκτονία αλλά βιασμό, για την ακρίβεια τη δράση ενός κατ’ εξακολούθηση βιαστή. Mια νεαρή φοιτήτρια βιάζεται μέσα στο ίδιο της το σπίτι από έναν άγνωστο μασκοφόρο που της «υπόσχεται» ότι θα τα ξαναπούν σύντομα. Μετά την καταγγελία που κάνει στο Τμήμα Εγκλημάτων της Αστυνομικής Διεύθυνσης του Έρεμπρο, το συμβάν παίρνει δημοσιότητα και έτσι αποφασίζει να μιλήσει άλλο ένα θύμα, μια διεθνούς φήμης σεφ, που μαζί με τον άντρα της δέχτηκαν παρόμοια επίθεση στο σπίτι τους. Σύντομα πυροδοτείται ένα ντόμινο αποκαλύψεων σχετικά με βιασμούς ίδιας τακτικής που προηγήθηκαν και σιγά σιγά ανοίγουν κι άλλα στόματα για να συνθέσουν τα κομμάτια μιας σκοτεινής ιστορία που για χρόνια παρέμενε κρυφή. Ο επικεφαλής του τμήματος Άντερς Οικονομίδης αναλαμβάνει την υπόθεση, καταλαβαίνοντας από τις καταθέσεις ότι ο δράστης έχει παρελθόν και εμπειρία, ενώ ταυτόχρονα η προσοχή του είναι στραμμένη και στην υπόθεση ενός βάναυσα δολοφονημένου πτώματος αγνώστων στοιχείων που βρέθηκε διαμελισμένο σε έναν κοντινό στο Έρεμπρο εθνικό δρυμό. Οι δυσκολίες όμως τον ακολουθούν και στην προσωπική του ζωή, καθώς η γυναίκα του αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας.

Ο Βαγγέλης Γιαννίσης έχει πολύ συγκεκριμένη άποψη για τον τρόπο που η πλοκή ενός αστυνομικού μυθιστορήματος πρέπει να εκτυλίσσεται, ούσα σε επαφή με την πραγματικότητα, όχι «μέσα σε μια φούσκα, ένα δωμάτιο, ένα σπίτι, αλλά μέσα στην κοινωνία, ενταγμένη σε αυτήν, κομμάτι της». Τοποθετώντας τον βιασμό στο επίκεντρο, κάνει ευθεία αναφορά στο κίνημα MeToo και στην ευαισθητοποίηση  που έχει επιφέρει σε θέματα σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης. Στο «Ίνκουμπους» αναδεικνύει ένα σημαντικό ζήτημα που σπανίως απασχολεί σε αυτόν τον βαθμό την αστυνομική λογοτεχνία, παρακολουθώντας ταυτόχρονα την προσπάθεια που καταβάλλουν τα θύματα να σταθούν στα πόδια τους μετά από μια σεξουαλική επίθεση και να συνεχίσουν τη ζωή του. Κυρίως, όμως, ενώνει τη φωνή του με όσους και όσες τα υποστηρίζουν, προτρέποντάς τα να μιλάνε και να καταγγέλλουν χωρίς φόβο ό,τι τους συνέβη.

Ένα άλλο στοιχείο που διακρίνει τον συγγραφέα είναι ο τρόπος που δημιουργεί τους ήρωες των ιστοριών του, δίνοντάς τους ρεαλιστικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαμε να βρούμε σ’ εμάς τους ίδιους αλλά και στον περίγυρό μας, και μια ζωή που κινείται στην γκρίζα ζώνη, όπως άλλωστε και των περισσότερων. Συνεχίζοντας σε αυτό το μοτίβο, στο «Ίνκουμπους» συναντάμε τον επιθεωρητή Άντερς Οικονομίδη και τους συνεργάτες του, σταθερές παρουσίες στα βιβλία του Γιαννίση, αλλά και όσους νέους ήρωες ολοκληρώνουν την πλοκή, μέσα σε ένα πλαίσιο ρεαλιστικό, μακριά από στερεότυπα και απόλυτες κατηγοριοποιήσεις.

Μια αστυνομική ιστορία γραμμένη έτσι ώστε να επιτρέπει στον αναγνώστη να ακολουθήσει τα ίχνη που του αφήνει ο συγγραφέας για να φτάσει όχι μόνο στη λύση της υπόθεσης, απολαμβάνοντας παράλληλα τη διαδρομή, αλλά και να επικοινωνήσει μαζί του, καταλαβαίνοντας το σκεπτικό, τις επιλογές, τον τρόπο που έχει δουλέψει.