ADVERTORIAL
Το βράδυ της ίδιας μέρας ο Δημήτρης Λιαντίνης αποκάλυψε το μεγάλο μυστικό στη μητέρα του. Μίλησαν για αρκετή ώρα οι δυο τους. Η ίδια μού μετέφερε αποσπάσματα από αυτή τη συνομιλία:
—Μάνα, άκου. Σύντομα θα λάβεις μια μαχαιριά, όχι στην
πλάτη, αλλά στην καρδιά. Θέλω να φανείς γενναία, σαν αρχαία
Σπαρτιάτισσα, που έχανε το γιο της, αλλά έστεκε περήφανη.
Η μάνα κατάλαβε αμέσως και αντέδρασε:
—Όχι, παιδί μου, όχι, εγώ πρέπει να φύγω πρώτη...
Της έπιασε το χέρι:
—Μανούλα, ηρέμησε. Νιώθω ότι έχω ζήσει πέντε ζωές.
Ήρθε η ώρα να φύγω.
—Παιδί μου, σπλάχνο μου, πάντα πίστευα σε σένα.
Ας γίνει αυτό που θέλεις.
Τον αγκάλιασε και τον φίλησε.
Και εκεί ο Λιαντίνης της είπε τα στερνά του λόγια...
Για πρώτη φορά στο φως η ζωή του πιο πολυσυζητημένου νεοέλληνα στοχαστή, που η εξαφάνιση του συγκλόνισε το Πανελλήνιο το καλοκαίρι του 1998.
Ανέκδοτες προσωπικές επιστολές που φανερώνουν μια σπάνια στάση ζωής, συνεντεύξεις με ανθρώπους που τον γνώρισαν, σημειώσεις του, προσωπικά ημερολόγια, φωτογραφίες, ντοκουμέντα και μία μαρτυρία- αποκάλυψη φωτίζουν το χρονικό ενός σχεδίου που ξεπερνά κάθε φαντασία.
Η δημοσιογραφική έρευνα του Δημήτρη Αλικάκου για τον καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη συνιστά ένα αληθινό μυθιστόρημα.
Συνεντεύξεις με ανθρώπους που τον γνώρισαν, σημειώσεις του, προσωπικά ημερολόγια, φωτογραφίες, ντοκουμέντα και μία μαρτυρία- αποκάλυψη φωτίζουν επίσης «το χρονικό ενός σχεδίου που ξεπερνά κάθε φαντασία» στο βιβλίο για το οποίο ο Δημήτρης Αλικάκος σημειώνει:
«Την 1η Ιουνίου 1998 χάθηκε για πάντα ένας άνθρωπος. Πικρή ή επώδυνη εμπειρία για τους ανθρώπους που τον γνώρισαν. Οικογένεια, φίλοι, συγγενείς, μαθητές... Αδιάφορη για τους περισσότερους. Για μένα, αυτή η μέρα υπήρξε η αρχή μια νέας εποχής στη ζωή μου. Μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω μια σπουδαία μορφή. Μια «ολόδροση σταγόνα ανθρώπου» όπως είπε τότε μια μαθήτριά του. Έκτοτε, αφιέρωσα χρόνο και ψυχή για να αναδείξω αυτόν τον «περίεργο» Έλληνα. Έκτοτε, κάθε χρόνο τέτοια μέρα τον τιμώ σιωπηλά με τον τρόπο μου. Σήμερα, προχωρώ ένα βήμα παραπέρα: Τιμώ τον άνθρωπο και στοχαστή με φωνή σεμνή, αλλά δυνατή!» (1/6/2016)
Μια καμπάνα, ένα ξυπνητήρι, ένα εγερτήριο ζωής υπήρξε ο Λιαντίνης. Ζητάει κάτι τόσο απλό όσο και βαθύ, που μέσα στο θόρυβο της αγοράς, της έγνοιας για επιτυχία και κοινωνική καταξίωση, το λησμονήσαμε: να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Είμαι πια βέβαιος. Ο γενναίος θάνατος του Λιαντίνη αυτό το δώρο πρόσφερε στον άνθρωπο. Ένα δώρο πολύτιμο, όσο και η ζωή:
"Τρύγησε την ημέρα. Μην την αφήσεις να πάει χαμένη. Ό,τι χαρές είναι να σου δώσει μην τις αφήσεις, γιατί δεν θα την ξαναβρείς. Δεν είναι αναβλητή η ζωή, ούτε αναστρέψιμη. (27/5/1998. Μαράσλειο διδασκαλείο. Τελευταίο μάθημα)
Μη γελιέσαι. Ο κόσμος του Λιαντίνη φαίνεται σκοτεινός και απαισιόδοξος, αλλά δεν είναι. Αρκεί ο θεατής να κοπιάσει ξύνοντας προσεκτικά τον πίνακά του, και τότε θα αρχίσουν να φανερώνονται ένα ένα τα χρώματα του ουράνιου τόξου και η ανατολή της ελπίδας.
Και τότε ο άνθρωπος, ελεύθερος από το φόβο θανάτου, θα μπορέσει να γυρίσει σελίδα.
(Επίλογος του βιβλίου)
Ο Δημήτρης Αλικάκος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 20 Ιουλίου του 1967. Κατάγεται από το χωριό Τσέρια του νομού Λακωνίας. Είναι πατέρας δύο παιδιών. Σπούδασε Δημοσιογραφία. Είναι απόφοιτος του τμήματος του «Ελληνικού Πολιτισμού» του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου. Δούλεψε ως ρεπόρτερ σε ηλεκτρονικά και έντυπα Μ.Μ.Ε. Κάποτε φύτεψε έναν πλάτανο στο χωριό του.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του συγγραφέα Δημήτρη Αλικάκου στον Άρη Δημοκίδη.
