Περιπλανώμενος - Ο μονόλογος ενός συγγραφέα

Ο Φώτης Θαλασσινός γράφει έναν συγκλονιστικό μονόλογο και νομίζεις πως οι λέξεις ξεπηδούν από τα βάθη της συνείδησης, του νου και της ψυχής, όχι μόνο της δικής του αλλά και της δικής σου. Η ετερότητα, η απόρριψη, η πάλη για αποδοχή, συναντιούνται ως έννοιες σε έναν και μόνο προβληματισμό: «Όλοι οι άνθρωποι μεγαλώνουμε με τον ίδιο τρόπο. Πάντοτε και ανεξαίρετα εξελισσόμαστε σε κάτι διαφορετικό». Ογδόντα σελίδες γεμάτες σκέψεις, εκμυστηρεύσεις και εξομολογήσεις που σε αγγίζουν βαθιά. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι αντιπροσωπευτικό του εξαιρετικού βιβλίου του Φώτη Θαλασσινού.

ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ... Οι μικρές πόλεις είναι πολύ σκληρές. Άκουγα τις προάλλες μια εκπομπή του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου για ένα γράμμα κάποιου γκέι απ' τον Ασπρόπυργο. Ο Στάθης διάβασε το γράμμα όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Αμφί» το 1983. Σ' αυτό ο άτυχος νέος περιγράφει τον πολλαπλό και συνεχή βιασμό του από μια ομάδα ευυπόληπτων ομηλίκων του της τοπικής κοινωνίας. Στις μικρές πόλεις, οι νόμοι, το κράτος δικαίου και οι θεσμοί του, τα κοινωνικά δικαιώματα και τα δικαιώματα του ανθρώπου αγκομαχούν να βρουν τη θέση τους ανάμεσα στους άγραφους νόμους, το εθιμικό δίκαιο, τις έντονες ταξικές διακρίσεις και τα ρατσιστικά φαινόμενα. Το μεγαλύτερο μέρος των νιάτων μου το διάβηκα στη δεκαετία του 2000. Αυτά που έζησα στη δική μου πόλη ήταν πολύ ευνοϊκότερα απ' όσα το θύμα καταμαρτυρεί, σίγουρα όμως ήταν φοβερά. Διώχτηκα από την κοινωνική καταπίεση για την σεξουαλική μου κλίση και αναχώρησα για Αθήνα. Άλλοι, πιο θηλυπρεπείς από 'μένα κυνηγήθηκαν τόσο άγρια, που χάθηκαν σε ψυχώσεις: διπολική διαταραχή, σχιζοφρένεια κ.λπ. Όταν η πραγματικότητα σε συνθλίβει, η σχάση της σχέσης σου μ' αυτήν μπορεί να είναι λιγότερο επώδυνη. Η Αθήνα έμοιαζε για όλους τους ιδιαίτερους νέους προορισμός εσωτερικής μετανάστευσης και αναζήτησης ασύλου. Και σήμερα ακόμη είναι δύσκολα. Οι πιο πλούσιοι μπορούν και στηρίζουν την ομοφυλοφιλία τους, την όποια αποκλίνουσα ιδιότητά τους με όμορφες επιλογές για την ένδυσή τους, υιοθετούν και αφομοιώνουν έναν εκκεντρικό χαρακτήρα. Κερδίζουν το ενδιαφέρον του άλλου για να τους ανακαλύψει. Οι πιο φτωχοί χάνουν το έδαφος κάτω απ' τα πόδια τους, είναι ακόμη ανυπεράσπιστοι.

Επέλεξα να μιλάω γι' αυτούς του αλλότριους, όχι στα δικά μου τα μάτια, στα δικά σας. Να αφυπνίσω όσους καθυβρίζουν την ετερότητα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τη στάση τους. Όποιος νομίζει πως οι ζωές μας είναι εύκολη υπόθεση, ας μας λιθοβολήσει. Σεβαστείτε τον ΛΟΑΤΚΙ συνάνθρωπό σας. Σεβαστείτε όλες τις απολογίες που αναγκάστηκε να δώσει για να κρυφτεί και ν' αποφύγει λεκτικά πυρά σας. Δεν εντοπίζεται τίποτα εγκληματικό, τίποτα νοσηρό στου δικού μου φυράματος τις συνευρέσεις. Όλοι οι άνθρωποι μεγαλώνουμε με τον ίδιο τρόπο. Πάντοτε και ανεξαίρετα εξελισσόμαστε σε κάτι διαφορετικό. Στα 42 μου, έχοντας ζήσει μια δεκαετία στην Αθήνα, και ζώντας εδώ και αρκετά χρόνια στην Κω, δεν βλέπω να υπάρχουν εδώ πέρα alternative νησίδες καθολικής αποδοχής όλων των μελών των μειονοτήτων και συλλογικοτήτων. Το σμίξιμο των χεριών πρέπει να ξεκινά από αμφοτερόπλευρες κινήσεις. Θεσμικά, είμαστε ανοχύρωτοι. Μόνο τα κείμενα και το ενδιαφέρον των ξένων μάς σώζουν. Κινούν ανεπαίσθητα τον εφησυχασμό, μεταρρυθμίζουν κάποια δεδομένα. Ας μην γίνεται η ενοχή ελεγκτής της ζωής. Ν' αντλείτε περισσότερο απ' τα απωθημένα σας. Σ' αυτόν τον χώρο της ψυχής, των απωθημένων, υπάρχουν όλες οι ενορμήσεις μας, λιβιδινικές και όχι μόνο, το γράψιμο γυροφέρνει και εκφράζει αυτή την περιοχή των επιθυμιών.

Όλος αυτός ο περήφανος χορός από υποτίθεται αποτυχημένους είναι πραγματικά ένα ανθόσπαρτο λιβάδι με μαραμένους τους ανθούς του. Δεν υπήρξαν ποτέ κομφορμιστές, ούτε συνταξιδιώτες του εσμού. Όποιος αντέχει την αλγεινότητα του κόσμου, σημαίνει συνθηκολόγηση με το κακό, πόλεμος εναντίον των αδυνάμων. Σκιαμαχίες και μυθοπλαστικά αφηγήματα για το κτίσιμο υπεραξίας που καρπώνονται οι κτήτορες. Ένας κόσμος φτιαγμένος για την αυτοεξυπηρέτηση εκείνων που τον επανδρώνουν. Και φεύγουν απ' αυτόν όλοι οι ευαίσθητοι και οι ρομαντικοί, τρέχουν μήπως και αποτρέψουν την προσωπική καταστροφή τους, μήπως και φτιάξουν μια φωλιά για να γλιτώσουν τα τιμαλφή τους. Οι στιγματισμένοι είναι ωραίοι άνθρωποι. Και αγαπάνε τον εαυτό τους. Τους βλέπεις και στα καφέ να κάθονται μόνοι τους. Μερικοί πρόσχαροι κάνουν αυτές τις επαναληπτικές εμφανίσεις, μήπως και κάποιος τους αποδεχτεί. Στις μικρές πόλεις, πρώτα οι συμμαθητές και ο κοινωνικός περίγυρος μαθαίνουν τα προβλήματα στην ψυχική υγεία κάποιου και μετά οι ψυχοθεραπευτές. Για τους αδυσώπητους η σύγχυση τρέλας και κλινικής ευαλωτότητας είναι δεδομένη. Πώς σκορπίζουν έτσι όλοι από κάποιον, την ώρα που τους εκμυστηρεύεται ότι πάσχει από κάποια ψυχική ασθένεια; Ο κόσμος στον 21ο αιώνα παραμένει ένας απηνής διώκτης του ευχάριστα αλλοπρόσαλλου.