«Στο τέλος πεθαίνουν και οι δύο»: Ένα μυθιστόρημα για τη ζωή και τον θάνατο

Πώς γίνεται να γράφεις ένα βιβλίο, κάνοντας σπόιλερ ήδη από τον τίτλο, «Στο τέλος πεθαίνουν και οι δύο», και παρ’ όλα αυτά να έχει τόση απήχηση; Mάλλον ο Adam Silvera έχει τον τρόπο, αφού το καινούργιο του μυθιστόρημα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, έχει προκαλέσει μεγάλη αίσθηση, με τα βίντεο στο TikTok και τα σχόλια που τα ακολουθούν να επικυρώνουν τη μέχρι τώρα πορεία του, που μετράει δύο μπεστ σέλερ στη λίστα των «New York Times» («More happy than not» και «History is all you left me»). Εκεί οι φαν του βιβλίου μιλάνε γι’ αυτό και περιγράφουν τα συναισθήματα που τους προκάλεσε, κυρίως το γεγονός ότι έκλαψαν πολύ. Άλλοτε με αστείο τρόπο κι άλλοτε εμφανώς φορτισμένα, κορίτσια και αγόρια δείχνουν την κατάστασή τους πριν και μετά την ανάγνωση του βιβλίου, κάποιοι κεφάλαιο-κεφάλαιο. Άλλοι το συστήνουν ανεπιφύλακτα, άλλοι κάνουν χιούμορ με τα έντονα συναισθήματα που ένιωσαν.

Ποιο είναι όμως το στόρι που προξενεί όλο αυτό το buzz; Σε μια διαφορετική πραγματικότητα, μια εταιρεία με την ονομασία Δελτίο Θανάτου καλεί ανθρώπους που πρόκειται να πεθάνουν τη επόμενη μέρα και τους πληροφορεί για τον επικείμενο θάνατό τους, χωρίς να τους αποκαλύπτει τον τρόπο που θα πεθάνουν. Αυτή η ώρα φτάνει και για δύο εφήβους που ζουν στη Νέα Υόρκη, τον Πορτορικανό Ματέο και τον Αμερικανοκουβανό Ρούφους. Ο πρώτος χρειάζεται παρέα, μετά τη σύλληψη των φίλων του, και ο δεύτερος κάποιον να τον βγάλει από την comfort zone του, μέσα στην οποία ζούσε ως τώρα εκ του ασφαλούς. Συναντιούνται μέσω του Τελευταίου Φίλου, μιας εφαρμογής που συνδέει «μελλοθάνατους». Οι δυο τους ξεκινούν να ζήσουν τις τελευταίες τους ώρες με τον τρόπο του carpe diem, προσπαθώντας να τις αξιοποιήσουν όσο το δυνατό περισσότερο. Κατά τη διάρκεια αυτής της τελευταίας εξόρμησης η φιλία τους περνάει σε άλλο επίπεδο.

Τα κεφάλαια είναι σύντομα, γραμμένα σε χρόνο ενεστώτα και βασικό τους χαρακτηριστικό είναι η πρωτοπρόσωπη αφήγηση των πρωταγωνιστών. Βεβαίως υπάρχουν και κεφάλαια που μιλούν για τους χαρακτήρες που συναντούν στην πορεία και με τον τρόπο τους υπογραμμίζουν το πώς ακόμα και το παραμικρό μπορεί να αλλάξει τη ζωή κάποιου, υπενθυμίζοντας ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς θάνατο, αγάπη χωρίς απώλεια και ότι είναι δυνατό να αλλάξει αναπάντεχα όλος ο κόσμος μας.

Οι κριτικές μιλάνε για ένα μυθιστόρημα που, παρά το θλιβερό τέλος που επιφυλάσσει στους πρωταγωνιστές του, έχει έναν τρόπο να τονίζει τη σημασία του να έχεις ζήσει καλά και την αστεία προοπτική της ζωής, στοιχεία που το κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρον. Ο Adam Silvera, από την πλευρά του, λέει πως τον απασχολεί γενικά το θέμα της θνητότητας στα βιβλία του. Για το συγκεκριμένο πηγή έμπνευσής του «ήταν το γεγονός ότι η ζωή μου ως τώρα δεν ήταν αρκετά περιπετειώδης. Όταν ήμουν πιο νέος, φοβόμουν πολύ μήπως πεθάνω, για παράδειγμα φοβόμουν να ταξιδέψω με αεροπλάνο, μου προκαλούσε μεγάλη ανασφάλεια το να βρίσκομαι σε τόσο μεγάλο ύψος, τώρα όμως προσπαθώ μέρα με τη μέρα να το αλλάξω αυτό. Ταξιδεύω πολύ περισσότερο, κάνω πράγματα που δεν θα έκανα παλιότερα, π.χ. μιλάω σε αγνώστους στο τρένο. Η θνητότητα είναι κυρίαρχο θέμα σε ό,τι έχω γράψει ως τώρα. Έχω αυτόν το φόβο, ότι δεν ξέρω ποια μέρα θα είναι η τελευταία μου, και δεν μου αρέσει να ζω έτσι. Γι’ αυτό έφτιαξα έναν κόσμο όπου δεν περνάς, βέβαια, όλη σου τη ζωή γνωρίζοντας πότε θα επέλθει το μοιραίο, αλλά αυτό συμβαίνει με μια ειδοποίηση που σου έρχεται τη μέρα ακριβώς που έχει οριστεί να είναι η τελευταία σου. Πιστεύω πως αν μου δινόταν αυτή η ευκαιρία, θα με βοηθούσε πολύ, γιατί θα μπορούσα να λύσω οποιοδήποτε θέμα είχα ως τότε με γονείς ή φίλους».

Adam Silvera

Στο τέλος πεθαίνουν και οι δύο

Μτφρ.: Βαγγέλης Γιαννίσης

Εκδόσεις Διόπτρα

Σελ.: 392