Το 1985 ο Πιερ Λεμέτρ γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα, το οποίο εξαιτίας του θανάτου του πατέρα του δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας έως σήμερα. Ο βραβευμένος συγγραφέας με βραβείο Goncourt για το συγκλονιστικό μυθιστόρημά του Καλή αντάμωση εκεί ψηλά –το οποίο μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη με τον τίτλο Ραντεβού εκεί ψηλά– σε αυτή την πρώτη συγγραφική του απόπειρα δημιούργησε μια πρωτότυπη ιστορία που παρασύρει τον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Σασπένς, ανατροπές, έξυπνοι διάλογοι, γρήγορος ρυθμός, ιδιάζουσα πλοκή και μια ιδιαίτερη πρωταγωνίστρια κάνουν το αστυνομικό μυθιστόρημα Φίδι με κεφαλαία να ξεχωρίζει ανάμεσα στα υπόλοιπα του είδους.
Η πλοκή εκτυλίσσεται σε μια δεκαετία όπου δεν υπήρχαν social media, κινητά, κάμερες ασφαλείας, αλλά τηλεφωνικοί θάλαμοι, τηλεφωνικοί κατάλογοι και χάρτες. Ο Λεμέτρ μας μεταφέρει –σχεδόν κινηματογραφικά– σε μια άλλη εποχή και συνθέτει σε αυτό το περιβάλλον μια ιστορία για τις πληγές που αφήνουν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες της νιότης, τη μοναξιά, τις προκλήσεις των γηρατειών, την τρέλα, τη μητρότητα και τη στρεβλή αίσθηση για την απονομή δικαιοσύνης που μπορεί να έχει ένας ψυχοπαθής δολοφόνος.
Η πρωταγωνίστρια του Λεμέτρ είναι… απλά απολαυστική! Η Ματίλντ δεν είναι η κλασική πρωταγωνίστρια αστυνομικού μυθιστορήματος. Είναι 63 ετών, μένει μόνη της με τον αγαπημένο της σκύλο Δαλματίας και είναι επαγγελματίας δολοφόνος! Μια ανελέητη, σκληρή, σαρκαστική γυναίκα που εξάπτει την περιέργεια στον αναγνώστη να μπει μέσα στο μυαλό της και να μάθει τι ήταν αυτό που δημιούργησε τον θυελλώδη χαρακτήρα της.
Αν το βιβλίο Φίδι με κεφαλαία ήταν ταινία σίγουρα θα τη σκηνοθετούσε ο Γκάι Ρίτσι ή ο Ταραντίνο.
Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο Φίδι με κεφαλαία, του Πιερ Λεμέτρ (εκδ. Μίνωας)
Πορτ Μαγιό, λεωφόρος ντε λα Γκραντ-Αρμέ.
Η Ματίλντ αποφεύγει τον κυκλικό κόμβο της πλατείας Ετουάλ, στρίβει δεξιά και κατεβαίνει τη λεωφόρο Φος. Έχει ξαναβρεί την ηρεμία της. Είναι εννέα και μισή. Έχει φτάσει λίγο πριν την ώρα. Ακριβώς όσο χρειάζεται. Πρόλαβε ίσα ίσα, δεν το πιστεύει ούτε η ίδια. Ίσως η τύχη να είναι μέρος του ταλέντου, ποιος ξέρει. Παίρνει τον παράδρομο, σταματάει σε μια διάβαση πεζών, σβήνει τον κινητήρα, αλλά αφήνει τα φώτα θέσεως αναμμένα.
Πιστεύοντας ότι έφτασαν σπίτι, ο Λουντό ανασηκώνεται στο πίσω κάθισμα κι αρχίζει να σκούζει. Η Ματίλντ, κοιτάζοντάς τον μέσα από τον καθρέφτη, φωνάζει:
«Όχι!»
Το προφέρει με τόνο κοφτό και αμετάκλητο, χωρίς να υψώσει ωστόσο τη φωνή της. Ο σκύλος ξαπλώνει αμέσως, της ρίχνει ένα καταπτοημένο βλέμμα και κλείνει τα μάτια, ακόμα κι ο αναστεναγμός του είναι διστακτικός.
Στη συνέχεια, η Ματίλντ φοράει τα γυαλιά που κρέμονται στον λαιμό της με μια λεπτή αλυσίδα και ψαχουλεύει στο ντουλαπάκι. Βγάζει ένα χαρτί που ετοιμάζεται να διαβάσει για άλλη μια φορά όταν ένα αυτοκίνητο βάζει μπρος, λιγότερο από εκατό μέτρα πιο κάτω. Η Ματίλντ έρχεται ήρεμα να παρκάρει στην άδεια θέση, ξανασβήνει τη μηχανή, αφήνει κάτω τα γυαλιά, ακουμπάει τον σβέρκο στο μαξιλάρι του καθίσματος και κλείνει με τη σειρά της τα μάτια. Είναι ένα πραγματικό θαύμα που βρίσκεται επιτέλους εδώ, στην ώρα της. Υπόσχεται ότι στο εξής θα είναι πιο προσεκτική.
Στη λεωφόρο Φος επικρατεί απόλυτη ησυχία, πρέπει να είναι ευχάριστο να μένει κανείς εδώ.
Η Ματίλντ κατεβάζει το παράθυρο. Τώρα που το αυτοκίνητο είναι ακινητοποιημένο, μια ατμόσφαιρα κάπως βαριά έχει πέσει στο εσωτερικό, μια μυρωδιά σκύλου και ιδρώτα. Της χρειάζεται ένα ντους. Αργότερα. Από τον πλαϊνό καθρέφτη βλέπει, πίσω μακριά, έναν άντρα που έχει βγάλει βόλτα τον σκύλο του στον παράδρομο. Η Ματίλντ αφήνει έναν πολύ βαθύ αναστεναγμό. Πέρα, στη λεωφόρο, τα αυτοκίνητα κυλούν με ταχύτητα. Είναι λιγοστά αυτή την ώρα. Κυριακή. Τα μεγάλα πλατάνια θροΐζουν ανεπαίσθητα. Η νύχτα θα είναι βαριά.
Αν και ο Λουντό κάθεται ήσυχος στη θέση του, η Ματίλντ στρέφεται και του λέει, σημαδεύοντάς τον με τον δείκτη: «Ξάπλα, μην κουνηθείς, εντάξει;». Ο σκύλος λουφάζει.
Ανοίγει την πόρτα, γραπώνεται και με τα δυο χέρια από το αμάξωμα και βγαίνει από το αυτοκίνητο με χίλια ζόρια. Πρέπει να χάσει βάρος. Η φούστα της έχει σηκωθεί ψηλά, ζαρωμένη γύρω από τον τεράστιο πισινό της. Την τραβάει προς τα κάτω με μια χειρονομία που της έχει γίνει συνήθεια. Κάνει τον γύρο του οχήματος, ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού, βγάζει ένα ελαφρύ αδιάβροχο και το φοράει. Πάνω της ψηλά, ένα απαλό ζεστό αεράκι κουνάει νωθρά τα ψηλά δέντρα. Στ’ αριστερά της, ο διαβάτης προχωράει με τον σκύλο του, είναι ένα ντάτσχουντ που οσφραίνεται τις ρόδες των αυτοκίνητων τραβώντας το λουρί του, της αρέσουν τα ντάτσχουντ, έχουν καλό χαρακτήρα. Ο άνθρωπος της χαμογελάει. Έτσι γίνονται μερικές φορές οι γνωριμίες, έχεις έναν σκύλο, μιλάς για σκύλους, πιάνεις φιλίες. Πόσο μάλλον που αυτός ο διαβάτης δεν είναι άσχημος, πενηντάρης αλλά ακόμη ανθηρός. Η Ματίλντ του ανταποδίδει το χαμόγελο και βγάζει το δεξί της χέρι από την τσέπη. Ο άντρας σταματάει μεμιάς όταν βλέπει το πιστόλι Desert Eagle που το προεκτείνει ένας σιγαστήρας. Το άνω χείλος της Ματίλντ ανασηκώνεται ανεπαίσθητα. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου η κάννη στοχεύει το μέτωπο του άντρα, αλλά χαμηλώνει απότομα και η Ματίλντ τον πυροβολεί στ’ αχαμνά. Εκείνος γουρλώνει τα μάτια, εμβρόντητος, η πληροφορία δεν έχει φτάσει ακόμη στον εγκέφαλό του, διπλώνεται στα δύο, τελικά κάνει έναν μορφασμό και καταρρέει αθόρυβα. Η Ματίλντ κάνει με βαριά βήματα τον γύρο του σώματος. Μια καφετιά κηλίδα απλώνεται ανάμεσα στα πόδια του τύπου και επεκτείνεται αργά πάνω στο πεζοδρόμιο. Ο άνθρωπος έχει τα μάτια του ορθάνοιχτα και το στόμα του επίσης, σε μια έκφραση σαστιμάρας κι αβάσταχτου πόνου. Εκείνη σκύβει και τον κοιτάζει επίμονα. Δεν είναι νεκρός. Θα μπορούσε κανείς να διαβάσει στο πρόσωπο της Ματίλντ ένα περίεργο κράμα έκπληξης και ικανοποίησης. Μοιάζει με παχύσαρκο παιδί που ανακαλύπτει έκθαμβο ένα σπάνιο έντομο. Παρατηρεί το στόμα όπου το αίμα ανεβαίνει κατά κύματα, αναδίδοντας μια αποκρουστική οσμή. Η Ματίλντ φαίνεται να θέλει να πει κάτι, τα χείλη της τρέμουν υπό την επήρεια κάποιας νευρικής διέγερσης, το αριστερό της μάτι παίζει με ένα σπασμωδικό τρεμούλιασμα. Πλησιάζει την κάννη του όπλου της, την ακουμπάει στο κέντρο του μετώπου του, βγάζει κάτι σαν ρόγχο. Θα έλεγε κανείς ότι τα μάτια του άντρα πάνε να πεταχτούν έξω από τις κόγχες τους. Η Ματίλντ αλλάζει ξαφνικά γνώμη και τον πυροβολεί στον λαιμό. Με την ορμή της πρόσκρουσης, το κεφάλι μοιάζει να αποκολλάται από το σώμα. Η Ματίλντ κάνει πίσω, αηδιασμένη. Η σκηνή δεν έχει κρατήσει πάνω από τριάντα δευτερόλεπτα. Και τότε αντιλαμβάνεται, στην άλλη άκρη του λουριού, το ντάτσχουντ αποσβολωμένο, πετρωμένο, έντρομο. Σηκώνει προς το μέρος της ένα αποβλακωμένο βλέμμα και δέχεται με τη σειρά του μια σφαίρα στο κεφάλι. Το μισό σκυλί εξαφανίζεται αμέσως με τον πυροβολισμό, δεν απομένει παρά ένα κομμάτι κρέας.
Η Ματίλντ γυρίζει, κοιτάζει τη λεωφόρο. Το ίδιο ήρεμη πάντα. Τα αυτοκίνητα συνεχίζουν να κυλούν, ατάραχα. Το πεζοδρόμιο είναι άδειο όπως όλα τα πεζοδρόμια των πλουσίων όταν πέσει το βράδυ. Μπαίνει στο αυτοκίνητο, ακουμπάει το όπλο στο κάθισμα του συνοδηγού, βάζει μπρος και ξεπαρκάρει ήσυχα από τη θέση της.
Αφήνει τον παράδρομο και βγαίνει προσεκτικά στη λεωφόρο, με κατεύθυνση τον περιφερειακό.
Ο Λουντό, που ξύπνησε με το ξεκίνημα του οχήματος, σηκώνεται κι ακουμπάει το κεφάλι του στον ώμο της Ματίλντ.
Εκείνη αφήνει το ένα της χέρι από το τιμόνι για να χαϊδέψει τη μουσούδα του σκύλου Δαλματίας, λέγοντας με ζεστή φωνή: «Το καλό μου το σκυλάκι!».
Η ώρα είναι εννέα και σαράντα.
Έχουν γράψει για το βιβλίο
«Επιτυχία απόλυτη, γλώσσα πιπεράτη, πλοκή τέλεια, τόνος εκλεπτυσμένα σαρκαστικός». Le Canard Enchainé
«Ένα αστείο και όσο χρειάζεται δηλητηριώδες μυθιστόρημα». Biblioteca
«Είναι μαύρο, πολύ αστείο και εντελώς απροσδόκητο». Madame Figaro
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Πιερ Λεμέτρ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1951. Δίδαξε για πολλά χρόνια λογοτεχνία σε βιβλιοθηκονόμους, προτού αποφασίσει να γίνει συγγραφέας. Αρχικά ασχολήθηκε με την κατηγορία του αστυνομικού, έχοντας γράψει συνολικά έξι μυθιστορήματα, τα οποία τον κατατάσσουν στους πιο καταξιωμένους Γάλλους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας.
Τέσσερα έργα εξ αυτών συνιστούν μια τετραλογία με ήρωα τον ντετέκτιβ Καμίγ Βεροβέν. Το πρώτο Travail soigné (Ιρέν, Μίνωας, 2018) κυκλοφόρησε το 2006, ενώ το δεύτερο Alex (Αλέξ, Μίνωας, 2015) γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία και μεταφράστηκε σε 33 γλώσσες. Ακολούθησαν τα Rosy & John και Sacrifices (Ανν, Μίνωας, 2017).
Η συνέχεια περιλαμβάνει την υπέροχη τοιχογραφία του Μεσοπολέμου με τον γενικό τίτλο «Τα παιδιά της καταστροφής», που ξεκινάει με το Καλή αντάμωση εκεί ψηλά (Μίνωας, 2014 – βραβείο Γκονκούρ), συνεχίζεται με Τα χρώματα της πυρκαγιάς (Μίνωας, 2019) και ολοκληρώνεται με τον Καθρέφτη των δεινών μας (Μίνωας, 2021).
Από τις εκδόσεις Μίνωας κυκλοφορεί επίσης το μυθιστόρημα Τρεις μέρες, μια ζωή (2017). Το νέο μυθιστόρημα του συγγραφέα με τον τίτλο Le grand monde θα κυκλοφορήσει το 2023 από τις εκδόσεις Μίνωας.
