THE BLACK HEART PROCESSION

Τι ήταν αυτό που σχεδόν σε ανακούφιζε, ακούγοντας την επιστροφή των Three Mile Pilot π έρσι; Τ ο α πλό τ ους ρ οκ ε ν ρ ολ ή ταν γιατρειά από το πλέον παντελώς αδιάφορο indie (όπως το ορίσαμε πολλά χρόνια πριν), που τρώει τα σωθικά του ψάχνοντας στάδια για να γεμίσει τη μεγαλομανία του, αλλά και υπόγεια για να αναπαράγει τις ηχογραφήσεις της κρεβατοκάμαρας, ενώ εμείς το παρατηρούμε από μακριά να αργοπεθαίνει. Το «The inevitable past is the future forgotten» ή ταν μ ια π ολύ απλή υπενθύμιση πως δεν ζητάμε πολλά πράγματα, πέρα από 3-4 δυνατά ριφ και μια άμεση στιχουργική. Μπορεί να μη διέφερε και πολύ απ' ό,τι κάνουν εδώ και τόσα χρόνια οι Black Heart Procession, αλλά κουβάλαγε μια ‘90s μυρωδιά που γεννούσε μια ακατανίκητη νοσταλγία. Κοιτώντας ψύχραιμα τη δισκογραφία τους, διαπιστώνεις πως η μπάντα από το Σαν Ντιέγκο σε 6 δίσκους έχει καταφέρει να σκιαγραφήσει επαρκώς ένα μεγάλο κομμάτι του αμερικανικού ροκ. Τα αφεντικά, Pall Jenkins και Tobias Nathaniel, έχουν κερδίσει με κόπο τους οπαδούς τους χωρίς να καταφεύγουν σε λυρικά κλισέ ή ερμηνευτικές μανιέρες. Στο «Six» (Temporary Residence, 2009, ****), τον πιο πρόσφατο δίσκο τους, μπορεί για πρώτη φορά να ανακατεύτηκαν με τα δύσμοιρα έγχορδα, αλλά το έκαναν παραδίδοντας τα πιο άγρια τραγούδια της καριέρας τους. Στην Αθήνα συντηρούν ένα κοινό που τους έχει υποδεχτεί με όλους τους πιθανούς τρόπους. Είτε ως Black Heart Procession ( λίγο μ ετά τ ην κ υκλοφορία του «Amore del tropico» α λλά κ αι πέρσι), είτε με τον Jenkins σόλο. Τώρα (21/05) έρχονται οι δύο τους γι' άλλη μια εγγυημένα αληθινή συναυλία.