Η φράση που μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω αυτόν τον δίσκο τις τελευταίες μέρες (συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια) είναι ένας στίχος των Στέρεο Νόβα: «Το χάος είναι η γεωμετρία της αγάπης».

 

Αν έχεις παρακολουθήσει την πορεία της Mica Levi τα τελευταία χρόνια από τους Micachu and the Shapes μέχρι τα αριστουργηματικά σάουντρακ για το Under the Skin και το Jackie (με το οποίο έφτασε μέχρι τα Όσκαρ), το άλμπουμ της Tirzah δεν είναι καθόλου έκπληξη.

 

Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησαν το πρώτο άλμπουμ της Tirzah Mastin, ένα αριστουργηματικό ερωτικό άλμπουμ που είναι απίστευτα λιτό και όμορφο, παρόλο που σε πρώτη ακρόαση ακούγεται σαν μουσική πρόβα. Με τραγούδια γεμάτα ατέλειες, με σπασμένες μελωδίες, απλοϊκές συνθέσεις που θα μπορούσαν να είναι δοκιμές, επαναλήψεις με λούπες στο πιάνο και τραγούδια τόσο σύντομα που τελειώνουν πριν προλάβουν να ολοκληρωθούν

Είναι η αναμενόμενη συνέχεια των δύο EP που έφτιαξαν μαζί, του «I'm Not Dancing» (το 2013) και του «No Romance» (το 2014) –στο τελευταίο, μάλιστα, υπήρχε ένα τραγούδι, το «Malfunction», που έκλεινε το EP, το οποίο έδινε και το στίγμα για όσα θα ακολουθούσαν- που ήταν όντως κάτι φρέσκο και ξεχωριστό στην Αγγλία της μετα-grime εποχής.

 

Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησαν το πρώτο άλμπουμ της Tirzah Mastin, ένα αριστουργηματικό ερωτικό άλμπουμ που είναι απίστευτα λιτό και όμορφο, παρόλο που σε πρώτη ακρόαση ακούγεται σαν μουσική πρόβα. Με τραγούδια γεμάτα ατέλειες, με σπασμένες μελωδίες, απλοϊκές συνθέσεις που θα μπορούσαν να είναι δοκιμές, επαναλήψεις με λούπες στο πιάνο και τραγούδια τόσο σύντομα που τελειώνουν πριν προλάβουν να ολοκληρωθούν.

 

Ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο μέσα στον μαξιμαλισμό των υπερφορτωμένων παραγωγών των R&B και των ραπ κυκλοφοριών, με τις υπερβολικά τέλειες συνθέσεις και τα αμέτρητα layers ήχων και φωνών, αν δεν ήταν τόσο ακαταμάχητα γοητευτικό, όσο γοητευτική μπορεί να είναι η ομορφιά μέσα από την ατέλεια. Γιατί η ομορφιά δεν βρίσκεται πάντα στη συμμετρία και την τελειότητα.

 

 

Affection

 

Είναι πολλές οι φορές που οι ατέλειες κάνουν έναν άνθρωπο να φαίνεται πιο όμορφος, κάνουν πιο ενδιαφέρον ένα δημιούργημα της φύσης ή ένα έργο τέχνης μοναδικό. Η ατέλεια μπορεί να σε απορροφήσει εντελώς, να σε κάνει να ασχοληθείς μαζί της εμμονικά, βασανιστικά.

 

Πέρα από την Γιαπωνέζικη φιλοσοφία και το wabi-sabi που οι περισσότεροι σχετίζουν το Devotion, το άλμπουμ της Tirzah και της Mica είναι η συνεργασία δύο φιλενάδων που είναι κολλητές από τα 13 τους και μπορούν να γράψουν μαζί ακομπλεξάριστα, όμορφα τραγούδια που είναι η πιο αληθινή, η πιο κρυστάλλινα ειλικρινής πλευρά της σημερινής ποπ, κι ας μην είναι ούτε εύκολα, ούτε ο ήχος που έχεις συνηθίσει.

 

Τα σκοτεινά, επαναλαμβανόμενα ριφ της Mica που έκαναν εφιαλτική την πορεία του κάθε εραστή προς τον θάνατο στην συνάντησή του με την εξωγήινη Σκάρλετ Γιόχανσον στο Under the Skin, εδώ μετατρέπονται σε τρυφερά, αργά ιντερλούδια που συνοδεύουν την φωνή της Tirzah, η οποία κάνει από την αρχή μέχρι το τέλος του δίσκου μια βαθιά εξομολογητική κατάθεση ψυχής. Με τους πιο απλούς και ξεκάθαρους στίχους έχουν ακουστεί φέτος, ξετυλίγει την πορεία μιας σχέσης με όλα τα σκαμπανευάσματα, τις εξάρσεις, τις αμφιβολίες αλλά και την αληθινή αγάπη που σε τρελαίνει –από χαρά και αγωνία.   

 

 

Gladly

 

Το Devotion είναι γεμάτο από χαμηλόφωνα ερωτικά τραγούδια που είναι εντελώς σημερινά, παρόλο που δεν είναι ούτε ακριβώς R&B, ούτε grime, είναι απλά όμορφα ποπ τραγούδια που κάθε φορά που τα ακούς σε μαγνητίζουν και πιο πολύ, τα ερωτικά τραγούδια μιας μετα-κάτι εποχής που δεν έχει ούτε συγκεκριμένο ήχο ούτε (μουσική) ταυτότητα.  

 

Η Tirzah πήγαινε στο ίδιο μουσικό σχολείο με την Mica, η μία έπαιζε άρπα και η άλλη βιόλα, και παρόλο που οι δρόμοι τους χωρίστηκαν στην πορεία (η Tirzah σπούδασε σχέδιο υφασμάτων και άρχισε να δουλεύει αμέσως μετά σε μια εταιρεία ως σχεδιάστρια, έκανε κι ένα μωρό) δεν χάθηκαν ποτέ.

 

Έφτιαξαν μαζί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά, μοντέρνα τραγούδια αυτής της δεκαετίας, το εθιστικό «I’m Not Dancing», με ήχο χορευτικό, αλλά με τόσο σκοτεινό ρεφρέν που έφτανε στα όρια του θανατερού (και ήταν ξεκάθαρα Mica Levi): «Δεν χορεύω, παλεύω / δεν λάμπω, καίγομαι / δεν αγγίζω, αισθάνομαι / δεν χορεύω, πολεμάω». Υπνωτικό.

 

 

Devotion

 

Το Devotion δεν έχει χορευτικούς ρυθμούς, ακόμα και όταν υπάρχει beat πνίγεται πίσω από μια αλλόκοτη λούπα και χάνεται πίσω από την φωνή, όπως στο Holding On, που πάω όσο γίνεται στο βάθος για να λάμψει η φωνή της Tirzah. Η φωνή της λάμπει ακόμα και πίσω από την ηλεκτρική κιθάρα και το vocoder που το χρησιμοποιεί με τον πιο υπέροχα cheesy τρόπο, έτσι που δεν γίνεται καθόλου ενοχλητικό, ακούγεται σαν λυγμός σε ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του δίσκου (το “Guilty”).  

 

Ακόμα και αν ήταν μία συνεργασία που ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα βγάλει έναν τέτοιο δίσκο, το αποτέλεσμα είναι τόσο αναπάντεχα εξαιρετικό που είναι πραγματικά από τις εκπλήξεις της χρονιάς. Μιας χρονιάς που έχει πολλές καλές στιγμές, αλλά ελάχιστες συναρπαστικές. Και το Devotion είναι ένας συναρπαστικός δίσκος.

 

 

 

 

 

Οδηγός Μουσικής