Ήμουν κι εγώ εκεί! Στο Gagarin 205 για τα Παιδιά της Παλαιότητας
Εντυπώσεις απο την εμφάνιση τους το βράδυ της Παρασκευής
Για να εμφανιστείς στο άδειο Gagarin και να τα καταφέρεις απαιτείται κάτι που ξεφεύγει από τα πλαίσια του μουσικού. Είναι απαραίτητο να είσαι ποιητής. Κι ο Παντελής Δημητριάδης είναι.
Παίζοντας τα τραγούδια από τους δυο δίσκους των Παιδιών της Παλαιότητας μπροστά σε διψήφιο αριθμό θαμώνων είχες την πεποίθηση ότι δεν ψάχνει την νέα του ζωή μετά τους Κόρε Ύδρο, ότι είναι ένας περφόρμερ με τρομερή αυτοπεποίθηση. Έχασα τον αριθμό των stage diving που έκανε πάνω στην ίδια παρέα. Είχα την αίσθηση ότι ήταν η ανταμοιβή του από αυτή την βραδιά. Βουτούσε άφοβα πάνω στα απλωμένα χέρια που μετέφεραν το ηλεκτρισμένο σώμα του γύρω-γύρω. Και μετά τον βοηθούσαν να ανέβει τα κάγκελα της σκηνής και ύστερα πάλι το ίδιο.
Οι στιγμές που κατέβηκε και τραγουδούσε ανάμεσα στον κόσμο σε απόσταση αναπνοής από τα πρόσωπα μας ήταν μοναδικές και ασυνήθιστες. Έχοντας ο κόσμος σχηματίσει έναν κύκλο με τον ίδιο στο κέντρο του να μας τραγουδά η εικόνα θύμιζε περισσότερο ένα μεσημέρι Κυριακής στην Αρεοπαγίτου παρά Παρασκευή βράδυ στην Λιοσίων.
Είτε μιλώντας για το χωριό του στην Κέρκυρα και τους συγγενείς του είτε παρουσιάζοντας στο κόσμο τα πρόσωπα της νέας μπάντας, είναι ολοφάνερο ότι ο Δημητριάδης εκτός των άλλων διαθέτει ένα ισχυρό ατού στα χέρια του που το χρησιμοποιεί στα live του με κάθε ευκαιρία: Ένα ιδιότυπο χιούμορ. Δεν το χρησιμοποιεί σαν σωσίβιο όταν πελαγώνει, όπως κάνουν πολλοί, αλλά σαν φως στην πορεία που ακολουθεί.
Όπως με τους Κόρε Ύδρο έτσι και με τα Παιδιά της Παλαιότητας είναι αδύνατον κάποιο άλλο μέλος της μπάντας να κλέψει την παράσταση στα live όσο καλός και να είναι. Ο Δημητριάδης ακόμα και ακίνητος στην σκηνή χωρίς να βγάζει άχνα θα είχε όλα τα βλέμματα πάνω του. Είναι γεννημένος για τον πρώτο ρόλο, το ξέρει αν και το διακωμωδεί.
«Πού είναι;», «Γιατί μας έφερε;» είπε κάποια στιγμή ο Δημητριάδης απευθυνόμενος στον Νίκο Τριανταφυλλίδη ο οποίος καθόταν στο βάθος, για να του αφιερώσει στην συνέχεια ένα από τα καινούρια του κομμάτια. Ήταν άλλη μια από τις τόσες όμορφες στιγμές μιας βραδιάς για λίγους και τυχερούς που έκλεισε με Κόρε Ύδρο αλλά δεν είχε ίχνος νοσταλγίας.
