«Κυριακή μεσημέρι, ανοίγω τα μάτια μετά από σοβαρό ξενύχτι, παίρνω καφέ από την γειτονιά ειδικά αν έχει καλή μέρα, επιστρέφω γρήγορα, ανοίγω παράθυρα μήπως και μπει λίγο ήλιος στο διαμέρισμα και βάζω μουσική τέρμα αφού οι περισσότεροι λείπουν.

 

Όλη η μέρα μου ανήκει κι ας είναι η τελευταία της εβδομάδας, για μένα είναι η πρώτη που μπορώ να μείνω μόνη και να βάλω ό,τι μου κατέβει. Κι αυτό κάνω. Και μια χορεύω και μια κλαίω για όσα πέρασαν κι όσα είναι να έρθουν».