O Silot καλλιεργεί την μουσική του χωρις κλισέ
Λίγους μήνες πριν κυκλοφορήσει ο πρώτος του δίσκος «Οι Καρδιές Μας Πού Πάνε», συζητάμε μαζί του για το ομώνυμο τραγούδι που ήδη ακούμε δυνατά, για αγάπη, για ομορφιά και για μουσική.
ADVERTORIAL
Δεν (θέλει να) ανήκει ασφυκτικά σε κάποιο αισθητικό και μουσικό τάγμα, η καλλιτεχνική καταγωγή του είναι η ανάγκη του για έκφραση χωρίς πολλά ρετούς. Πηγαία και δυναμικά, χωρίς κλισέ και στερεότυπα. Λίγους μήνες πριν κυκλοφορήσει ο πρώτος του δίσκος «Οι Καρδιές Μας Πού Πάνε», συζητάμε μαζί του για το ομώνυμο τραγούδι που ήδη ακούμε δυνατά, για αγάπη, για ομορφιά και για μουσική.
«Πολλές φορές μου έρχονται μελωδίες ενώ περπατάω, οπότε τις ηχογραφώ στο κινητό μου και πολλοί περαστικοί με κοιτούν με απορία. Ναι, θεωρώ ότι η εικόνα είναι η προέκταση της μουσικής μου, γι’ αυτό αισθητικά προσέχω πολύ το τι θα βγει προς τα έξω. Άλλωστε, ζούμε στην εποχή της εικόνας», λέει ο Silot μέσα από τον Αποστόλη Μπόγρη.
Ο Αποστόλης Μπόγρης είναι το «σπίτι» του Silot, ο ανθρώπινος τόπος όπου ο Silot ρίζωσε ως περσόνα και προσπάθησε να ανθίσει ως ποπ καλλιτέχνης. Φαίνεται πως, εδώ και μερικά χρόνια, τα έχει καταφέρει μια χαρά. Όταν ήταν μικρός, έγραφε τραγούδια στον υπολογιστή από ένα cd rom που έδιναν δώρο στο κουτιά των δημητριακών. Έκανε έτσι τις πρώτες του μουσικές παραγωγές, αλλά δεν ήθελε να να τραγουδάει ο ίδιος και έβαζε την αδερφή του, η οποία είχε και έχει πολύ ωραία φωνή.
«Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό που λέγεται Θεσπιές, στην Βοιωτία. Ωραία παιδικά χρόνια. Ξενυχτάγαμε τα καλοκαίρια παίζοντας κρυφτό. Από τότε, έκανα τα πάντα για να εκφραστώ, είχα φτιάξει ένα "τυπογραφείο" στην αποθήκη και βγάζαμε με κάτι φίλους μια δική μας εφημερίδα, ανέβαζα παραστάσεις σε μια εγκαταλελειμμένη οικοδομή, γυρνούσα βίντεο κλιπ με την κάμερα της μαμάς, σε όλα αυτά πάντα πίσω. Ποτέ μπροστά. Δεν ξέρω πώς γύρισε όλο και τώρα είμαι μπροστά.»
Η σχέση του Αποστόλη με το τραγούδι ήταν πάντα εκεί, όμως το 2013 ξύπνησε μέσα του ο ερμηνευτής - καλλιτέχνης. Κι όπως λέει και ο ίδιος, ποτέ δεν είναι αργά. Την πρώτη του ολοκληρωμένη μουσική, ο Silot την έγραψε μουρμουρίζοντας σε ένα φίλο του, Γάλλο μουσικό, που την έκανε τραγούδι στην κιθάρα. «Δεν ξέρω να παίζω κάποιο όργανο, αλλά έχω μάθει κάποια πολύ βασικά πράγματα στο πιάνο για να βγάζω τις μελωδίες που μου έρχονται στο μυαλό. Η μεγαλύτερη μου ικανοποίηση αυτόν τον καιρό, σε σχέση με τα περί μουσικής, ήταν όταν έλαβα το ok από τον δημιουργό των Mikro για να διασκευάσω το "Αυτή η πόλη". Όταν άκουσε το κομμάτι μου είπε ότι το έκανα δικό μου και αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά.» Το κομμάτι θα κυκλοφορήσει μέσα στο καλοκαίρι, ένα ακόμα από τον δίσκο «Οι Καρδιές μας Πού Πάνε».
Το ομώνυμο κομμάτι, πάντως, το ακούσαμε ήδη περισσότερες από μία φορές αυτό το διάστημα και έχει πραγματικό ενδιαφέρον η μουσική και στιχουργική του υπόσταση, αλλά και η οπτικοποίησή του. Το videoclip παίζει με στοιχεία ονειρικά, σουρεάλ και urban, με τον Silot να πρωταγωνιστεί σε ένα παράδοξο δείπνο και να θέτει ένα σχεδόν αναπάντητο ερώτημα.
«Πού πάνε, τελικά, οι καρδιές μας, όταν τον πόνο υμνούν;»: Τελευταία, είδαμε και μερικά σχετικά στένσιλ στην πόλη. Τι εννοεί ο Silot, τελικά, με αυτήν του την φράση-απορία;
«Πολλές φορές, θέλουμε να αποφύγουμε πράγματα που μας απασχολούν όμως "όλα στις φλέβες κυλάνε" και "όλοι αγάπη ζητούν" -αυτό είναι κάτι δεδομένο. Το ερώτημα "οι καρδιές μας πού πάνε;" προέκυψε από την απορία μου: Όταν ο πόνος είναι τόσο δυνατός από την απώλεια μιας αγάπης, γιατί νιώθουμε την καρδιά μας σπασμένη, ταλαιπωρημένη, γρατζουνισμένη; Νομίζω ότι την νιώθουμε πολλές φορές και αυτήν απούσα, σαν η αγάπη που έφυγε να την πήρε μαζί της. Πού πάνε οι καρδιές μας όταν τον πόνο υμνούν; Όταν μας τις ξεριζώνουν, ξαναφυτρώνουν.»
Οι στίχοι του Silot, όπως λέει ο ίδιος, δεν απευθύνονται σε θηλυκό ή αρσενικό, θέλει να μπορεί να ταυτιστεί το οποιοδήποτε άτομο 100% χωρίς να του κλωτσάει το «ος» και το «η». «Οι στιγμές που περνάω στο στούντιο είναι λες και μπαίνω στη τρύπα του παραμυθιού “Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων”. Είναι γεγονός πως εκεί ο χρόνος κυλάει διαφορετικά για εμένα , αλλά μου αρέσει και να ψάχνω με τις ώρες νέους μουσικούς στο Spotify. Λατρεύω επίσης να ταξιδεύω μόνος μου, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Παρατηρώντας περισσότερο τα πράγματα γύρω μου, μου δίνουν μεγαλύτερη έμπνευση και εικόνες για να γράψω μια μελωδία ή στίχο. Πολλές φορές ένας τίτλος, μια φράση, κάτι απλό που βλέπω γραμμένο μπορεί να φέρει μια ολόκληρη ιστορία στο μυαλό μου και να γράψω ένα τραγούδι. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν απαγορευμένες λέξεις στην γραφή των στίχων για αυτό και υπάρχει τραγούδι στο οποίο γράφω "κωλονύχτες".»
Τα ακούσματα του Silot είναι πολλά και διαφορετικά, για κάποιους ίσως ασύνδετα μεταξύ τους. Μικρός έκανε μέχρι και μαθήματα παραδοσιακού χορού, οπότε σίγουρα υπάρχει στην φλέβα του λίγο από αυτήν την μουσική. «Θυμάμαι τις πρώτες μου κασέτες που αγόραζα σε πανηγύρια. Ημισκούμπρια και Άννα Βίσση. Και μετά, απλά έγινα φανατικός των δισκοπωλείων. Χανόμουν ώρες στα δισκάδικα, αγοράζοντας αμέτρητα singles και albums. Θυμάμαι ότι χάλαγα όλα τα χαρτζιλίκια μου σε cds. Μου λείπει αυτή η εποχή. Είχε κάτι αληθινό. Έπιανες την μουσική στα χέρια σου, είχε άλλη αξία. Για αυτό και εγώ αποφάσισα το album να βγει και σε κάποια αντίτυπα βινυλίου.»
Σύνθετο μωσαϊκό, διαφορετικές καταβολές, μία πολύ sui generis μορφή ο Silot. «Βαριέμαι παρά πολύ τα κλισέ είτε στην μουσική είτε στη ζωή. Αυτό με κυνηγάει, είτε επειδή είμαι gay, είτε επειδή pop στην Ελλάδα σημαίνει ελαφρύ. Και τι σημαίνει διαφορετικότητα; Όλοι δεν είμαστε διαφορετικοί; Έχουμε μάθει να στοιβάζουμε τους ανθρώπους σε κουτάκια. Ένας έντεχνος καλλιτέχνης δεν μπορεί να συνεργαστεί με έναν ποπ καλλιτέχνη, ας πούμε. Τα βαριέμαι πολύ αυτά. Ήρθε η ώρα να αλλάξουν οι κανόνες. Να σπάσουνε οι κλίκες. Πολλές δισκογραφικές που έχω προσεγγίσει δεν με θέλουν, γιατί δεν ξέρουν πού να με κατατάξουν. Δεν είμαι ούτε mainstream, ούτε εναλλακτικός. Από μόνο του αυτό όμως με χαροποιεί. Αυτό είναι διαφορετικότητα και ελευθερία τελικά. Να μην μπορούν να σε βάλουν σε κουτάκι!
Οπότε, δεν νιώθω ότι με ορίζει ούτε το ότι είμαι gay, ούτε το ποπ, ούτε το "χωρίς δισκογραφική". Όταν αγαπάς πραγματικά αυτό που κάνεις, αυτό θα φτάσει κάποια στιγμή στα κατάλληλα αυτιά. Ο κόσμος πλέον έχει την επιλογή να ακούσει ό,τι θέλει. Τελειώνει η δικτατορία των ραδιοφωνικών playlist. Μια νέα εποχή έρχεται στην μουσική και στην αποδοχή και χαίρομαι πολύ που είμαι μέρος αυτής την νέας εποχής, που δείχνει να έχει την υπόσχεση της ελευθερίας! Άλλωστε για μένα ευτυχία αυτό είναι: να μπορείς να νιώθεις ελεύθερος.»
Photos: Stephie Grape
Styling: Χάρης Σταματόπουλος
Make up art: Αντιγόνη Ακριτίδου
