3η ημέρα Rockwave Festival

Όταν παρκάραμε, στις 16:00, άκουγα τον Marky Ramone, ντράμερ των θρυλικών Ramones και μοναδικό επιζώντα, και ήμουν σίγουρη ότι μέχρι να φτάσουμε θα έχει τελειώσει. Έτσι κι έγινε, όπως και με τους Viza, Dept. (2 γκρουπ με επίκαιρα «χρηματοπιστωτικά» ονόματα) και τους Θεσσαλονικείς 63 High που προηγήθηκαν του Ramone.

Στις 16:30, τη vibe stage κατέλαβε η τριπλέτα των Therapy?, ή, αλλιώς, η μπάντα που μέχρι προχτές αποτελούσε παιδικό μου απωθημένο. Τους άκουγα προεφηβικά -μόλις είχε κυκλοφορήσει το alternative punk rock έπος τους «Troublegum»- από αντιγραμμένη κασέτα (μετά αγόρασα το CD) και πάθαινα παράκρουση. Είναι άκρως απολαυστικοί και με νεύρο, παρά τα 45 χρόνια του Andy Chains, που μας ευχαρίστησε στα ελληνικά με βαριά ιρλανδική προφορά τουλάχιστον 3 φορές. Όταν έπαιξαν το «Isolation» των Joy Division, συγκινήθηκα.

Γρήγορη μεταφορά στο κυρίως stage για τους Monster Magnet, με τον χαρισματικό frontman και ψυχή της μπάντας Dave Wyndorf, που το 2006 είχε μεγάλες περιπέτειες με την υγεία του λόγω overdose από φάρμακα (κυρίως υπνωτικά). Έχει περάσει δύσκολα χρόνια (είναι αρκετά ευδιάκριτο) κι ίσως γι’ αυτό το συγκρότημα δεν έχει τόσο σχέση με τη «χρυσή» του εποχή (1998-2004), κατά την οποία κυριολεκτικά λατρεύτηκε στη χώρα μας. Η φωνή του, ωστόσο, παραμένει άψογη.

Συνέχεια με τους uber-stoner Kyuss. Τους ξανάδαμε τον Μαρτίο στο Fuzz και μου φάνηκαν εξίσου ωραίοι και open air. Ωστόσο, παραμένει μεγάλη απουσία-απώλεια ο Josh Homme (ιδρυτής και frontman των Queens of the Stone Age) κι επίσης θέλω να καταγγείλω τον Nick Oliveri, που πλέον δεν ξεγυμνώνεται στη σκηνή όπως παλιά. Κάτι το desert rock των Kyuss, κάτι οι μαργαρίτες στα VIP, δεν κατάφερα να το κουνήσω ρούπι για ιρλανδο-αμερικάνικο πανκ από τους Flogging Molly στο άλλο stage. Κρίμα, γιατί μου είναι πολύ πιο συμπαθείς απ’ τους Gogol Bordelo, που ναι μεν είναι δεμένη μπάντα, μπορούν να γίνουν όμως κουραστικοί με την όλη φανφάρα και το φολκλόρ πανηγυρτζίδικο ήχο τους.

Έτσι, περίμενα καρτερικά τους Prodigy, γνωρίζοντας με βεβαιότητα ότι θα με αποζημιώσουν στο έπακρο. Παρατηρούσα τον κόσμο κι ήταν τελείως αντιφατικός: stoner-άδες, ravers, πανκιά, ρασταφάρι και μεταλλάδες. Το σίγουρο είναι πως είχε πολύ κόσμο, περίπου 20.000.

Τους Prodigy τους έχω δει 5 φορές. Κάθε φορά μού φαίνοται και καλύτεροι. Στις συναυλίες τους εμφανίζονται με full band, κάτι που προσδίδει μια ακόμα πιο heavy χροιά στην ήδη σαρωτική μουσική τους. Σε κάποια φάση χρησιμοποίησαν την εισαγωγή του «Shut your mouth» των Pain! Πάντα πίστευα πως ο Liam ακούει και metal. Χορέψαμε με την ψυχή μας για μιάμιση περίπου ώρα, ανάμεσα σε καπνογόνα, ατομικά laser (‘90s cult) και χιλιάδες ιδρωμένα κορμιά.